Χωρίς κατηγορία
ΑΠΟΨΗ: H τραγικότητα της πραγματικότητας
Η αθλητική – και όχι μόνο – κοινωνία της Ελλάδας φόρεσε χθες το μαύρο και πένθιμο περιβραχιόνιο. Και είναι απολύτως λογικό. Ένας νέος άνθρωπος, που έπαιζε ποδόσφαιρο σε κορυφαίο επίπεδο, (στον Παναθηναϊκό και στην Εθνική Ελλάδας) έφυγε από τη ζωή και το σοκ ήταν μεγάλο για όλους.
Είναι από εκείνες τις στιγμές που η ίδια η ζωή μοιάζει να… πυροβολεί τους εγκεφάλους μας για να συνειδητοποιήσουμε ότι πέρα και πάνω από όλα, το ποδόσφαιρο (γενικότερα ο αθλητισμός) υπάρχει για να ψυχαγωγεί και να ενώνει. Όχι να χωρίζει. Ναι, μπορεί να είμαστε διαφορετικές ομάδες, μπορεί ο καθένας να θέλει η ομάδα του να κερδίζει μέσα στο γήπεδο, αλλά πριν και μετά τα 90 λεπτά που κρατάει ένας αγώνας, είμαστε όλοι μαζί γιατί είμαστε όλοι… άνθρωποι! Το ίδιο φθαρτοί, το ίδιο ευάλωτοι…
Και όταν ένα τόσο τραγικό περιστατικό συμβαίνει, τότε καταλαβαίνουμε ότι «πάνω απ’ όλα είναι ο άνθρωπος». Σκύβουμε το κεφάλι από σεβασμό λοιπόν στον άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή τόσο πρόωρα και στην οικογένειά του που θρηνεί και ανεξάρτητα από το ποια ομάδα υποστηρίζουμε, βάζουμε όλοι το μαύρο περιβραχιόνιο και ευχόμαστε «ποτέ ξανά», έστω και αν ξέρουμε πως αυτή η ευχή κάποτε θα διαψευστεί και πάλι.
Και το ίδιο ακριβώς πρέπει να κάνουμε για κάθε άνθρωπο, σε κάθε χώρο, όσο γνωστός ή άγνωστος (στον δημόσιο βίο) και να είναι.
Ο Τζορτζ Μπάλντοκ (George Henry Ivor Baldock) γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1993 σε ένα χωριό της Αγγλίας, κοντά στο Μπάκιγχαμ. Όπως ο ίδιος είχε πει, η γιαγιά του είχε γεννηθεί στην Ελλάδα και αυτό «κάνει τον πατέρα μου μισό Έλληνα και εμένα κατά ¼». Και να, που τα ποδοσφαιρικά βήματά του, τον έφεραν κάποια στιγμή στη γη της γιαγιάς του. Πρώτα ως μέλος της εθνικής μας ομάδας και μετά ως μέλος του Παναθηναϊκού. Και να, που η ζωή τα έφερε έτσι ώστε να αφήσει και την τελευταία του πνοή στην Ελλάδα, τόσο άδικα, τόσο πρόωρα. Και να, που η Ελλάδα θρηνεί για έναν ποδοσφαιριστή σε μία μέρα που η εθνική Ελλάδας αντιμετωπίζει την εθνική Αγγλίας. Οι δύο πατρίδες του Μπάλντοκ μαζί, σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Πως τα φέρνει έτσι η ζωή και αλήθεια, πόση τραγικότητα μπορεί να κρύβει η ίδια η πραγματικότητα, πέρα από κάθε φαντασία…
Καλό ταξίδι, παλικάρι!