«Η ζωή είναι ένα ανταλλακτικό παζάρι»

Αρκετά χρόνια μετά τη συμμετοχή της στην παράσταση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας «Λεωφορείο ο πόθος» η αγαπημένη ηθοποιός, Κάτια Γέρου επιστρέφει στην πόλη μας με το συγκλονιστικό έργο «Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας», από το βιβλίο της βραβευμένης με Νόμπελ συγγραφέας, Σβετλάνα Αλεξίεβιτς. Η ίδια μίλησε στη «Γ» για τα μηνύματα που «εκπέμπει» η παράσταση, τα οποία χαρακτηρίζει μαθήματα ζωής, για το πραγματικό πρόσωπο του πολέμου σήμερα, καθώς και για την πορεία της στο θέατρο, το οποίο όπως λέει, είναι «η γιατρειά της ψυχής».

Πώς αισθάνεστε που έρχεστε στην Πάτρα ξανά;

Η Πάτρα είναι μία από τις αγαπημένες μου πόλεις, στην οποία δεν έχω έρθει αρκετές φορές, αλλά έχω ζήσει σημαντικές στιγμές. Θυμάμαι το υπέροχο θέατρο «Απόλλων» που έπαιξα στην παράσταση του ΔΗ.ΠΕ..ΘΕ Πάτρας, αλλά και τη ζεστασιά του κοινού. Επειδή είμαι άνθρωπος ευγνώμων, δεν ξεχνώ την αγάπη και την ανταπόκριση του κόσμου.

Μιλήστε μας για την παράσταση

Πριν από περίπου δύο χρόνια μια νεαρή ταλαντούχα συνάδελφος μου, η Ναταλία Γεωργοσοπούλου, μου έφερε να διαβάσω το βιβλίο της βραβευμένης με Νόμπελ συγγραφέας, Σβετλάνα Αλεξίεβιτς. Η αλήθεια είναι ότι δεν το διάβασα αμέσως, καθώς εκείνη την περίοδο ήμουν τρελαμένη, αλλά επειδή έχω το χάρισμα να διαβάζω σχετικά γρήγορα ακόμη και πολυσέλιδα βιβλία, όταν το ξεφύλλισα έπεφτα πάνω σε φράσεις απίστευτες. Την πήρα τηλέφωνο και της ανακοίνωσα πως θα ήθελα να ανεβάσουμε την παράσταση και εκ του αποτελέσματος είχα δίκιο. Αυτό το βιβλίο περιέχει κάτι μαγικό. Πραγματικές ιστορίες, αφηγήσεις και συνεντεύξεις γυναικών μεγάλης ηλικίας σήμερα, που η συγγραφέας τους ζήτησε να της περιγράψουν την συμμετοχή τους στον αγώνα εναντίον των Ναζί, όταν εκείνες βρίσκονταν στην ηλικία από 13 έως 18 ετών. Κοριτσόπουλα που έφευγαν από το σχολείο και πήγαιναν να καταταγούν και μάθαιναν να είναι πυροβολήτριες, νοσηλεύτριες και τραυματιοφορείς. Παιδάκια ακόμη, που περιγράφουν ότι ακόμη και τις δύσκολες ημέρες του μήνα για μία γυναίκα, δεν είχαν τα απαραίτητα και περπατούσαν πάνω στο χιόνι, αφήνοντας πίσω τους κόκκινους λεκέδες… Αυτά τα κοριτσάκια έκαναν το αδύνατο, δυνατό. Αναπολώντας από την μνήμη της μια γυναίκα ανάφερε :«Εγώ πήγα για το μέλλον των παιδιών μου και των παιδιών του κόσμου, δεν πήγα γιατί αγαπούσα τον Στάλιν», ενώ μία άλλη σημείωσε: «Εμένα μου έκοψαν το πόδι από γάγγραινα τέσσερις φορές μέχρι που έφθασαν στο υψηλότερο σημείο, μέσα στο δάσος, χωρίς ιώδιο, χωρίς αναισθητικό, με πριόνι του μαραγκού και μετά έβαλα ψεύτικα πόδια για να βοηθάω τους άλλους και είμαι χαρούμενη για τη ζωή μου, γιατί έζησα τίμια». Είναι αυτές οι περιγραφές, απέναντι στο σήμερα που με το παραμικρό αγχωνόμαστε, τρελαινόμαστε και γκρινιάζουμε. Είναι αυτό το άγγιγμα ψυχής που μας λείπει στην σύγχρονη εποχή.

Τι μηνύματα εισπράττετε από το κοινό;

Συγκίνηση, αλλά και ευγνωμοσύνη, γιατί από αυτές τις γυναίκες παίρνουμε πραγματικά μάθημα ζωής. Είναι αυτά που έζησαν, εκείνα που μας βοηθούν να σταθούμε σήμερα στα πόδια μας. Και προσωπικά, επειδή ανέβασα την παράσταση σε μία περίοδο που βρισκόμουν στα πατώματα και ήμουν σε πένθος, καθώς είχαν χάσει τον αγαπημένο μου σύντροφο, κατάφερα να δυναμώσω. Νομίζω πως αυτό είναι το υπ’ αριθμόν ένα αίτημα της εποχής μας. Να σηκωνόμαστε στα πόδια μας και με ανοικτή καρδιά και καθαρό μυαλό να προχωράμε μπροστά, γιατί ξέρω ότι αυτά που περνάμε δεν μας αξίζουν. Αυτές οι γυναίκες ανταποκρίθηκαν σαν μαχήτριες, σαν ποιήτριες, σαν φιλόσοφοι. Ήταν όμως παιδιά και πραγματικά αναρωτιέμαι αν ήξεραν αυτά που κρύβονταν μέσα τους. Όταν αφυπνίζονται οι άνθρωποι μπορούν να κάνουν θαύματα. Και εκεί ξυπνάει μια ενέργεια μεγατόνων που κανείς δεν ξέρει ότι διαθέτει εκτός κι αν σηκώσει το κεφάλι και πει ως εδώ, δεν θα μεμψιμοιρώ άλλο. Έτσι φτιάξαμε μια γλυκιά παράσταση που ταξίδεψε μέχρι και το Μαρόκο, ενώ μόλις πρόσφατα την παρουσιάσαμε στις ανδρικές φυλακές Κορυδαλλού και στις γυναικείες φυλακές της Θήβας και ο τρόπος που το δέχτηκαν εκεί οι άνθρωποι, όντας οι ίδιοι ζορισμένοι είχε την αξία του.
Για εμένα η ζωή είναι ένα ανταλλακτικό παζάρι. Δίνεις την πραμάτεια σου και παίρνεις την πραμάτεια του άλλου.

Τελικά ο πόλεμος τι πρόσωπο έχει;

Του «εφιάλτη». Σήμερα πραγματικά με δύο πολέμους να συγκλονίζουν τον κόσμου, είναι σαν όλος ο πολιτισμός να μην μπορεί να μπει πιο βαθιά και να εκπολιτίσει τις ψυχές των ανθρώπων. Πλακώνονται για τα σύνορα, ισοπεδώνονται χώρες, χάνονται αθώες ψυχές. Πραγματικά σηκώνω τα χέρια ψηλά. Νιώθω ότι η λέξη πόλεμος θα έπρεπε να ήταν μόνο στα ιστορικά βιβλία και στο λεξικό του Μπαμπινιώτη, όπως η πανούκλα. Δεν μπορώ να μπω στη θέση των ανθρώπων που βιώνουν τον πόλεμο. Και φουρκίζομαι περισσότερο για τον πόλεμο που ζούμε και στην κοινωνία. Ερχόμαστε στον κόσμο και ζούμε λίγες δεκαετίες για τον αγώνα της επιβίωσης. Μερικά πράγματα έπρεπε να είναι λυμένα, η παιδεία, οι συντάξεις, η δυνατότητα του κόσμου να ψωνίζει τα βασικά αγαθά. Δυστυχώς στον κόσμο μας δεν υπάρχει δικαιοσύνη.

Από τη μακρά διαδρομή σας στο θέατρο τι έχετε κρατήσει;

Την επαφή με τους ανθρώπους. Είναι πραγματικά ξεχωριστό το συναίσθημα να αλληλοεπιδράς με τον άλλον και ειδικά όταν ξέρεις ότι οι συνθήκες είναι δύσκολες. Ο κόσμος με τιμά με την παρουσία του, εγώ σηκώνω το κυρτωμένο μου σώμα, γελάω, βουρκώνω, χαίρομαι και στο τέλος λέω «κάτι καταφέραμε και σήμερα…». Όπως ένας γιατρός γιατρεύει το σώμα του ανθρώπου, έτσι και το θέατρο είναι η γιατρειά της ψυχής.

Τι άλλο ετοιμάζεται;

Την 1η Μαρτίου στο θέατρο «BIOS» ανεβάζουμε μία εξαιρετική παράσταση την
αφηγήτρια ταινιών, από το μυθιστόρημα ενός σπουδαίου Χιλιανού συγγραφέα. Πρόκειται για μία παράσταση, πραγματικά κλαυσίγελο, που το ένα μάτι κλαίει και το άλλο γελάει. Είναι μία πάμπτωχη οικογένεια, η οποία δεν έχει χρήματα και ο πατέρας κάνει διαγωνισμό να στείλει ένα από τα παιδιά στο σινεμά, αυτό που θα είναι ο καλύτερος αφηγητής, δηλαδή, στο έργο, εγώ. Για εμένα το θέατρο είναι χαρά και συγκίνηση. Με ρωτούν μερικές φορές οι φίλοι «είναι βαρύ το έργο;» για να αποφασίσουν αν θα έρθουν ή όχι. Και τους απαντώ «τα θέατρα δεν είναι βαριά, η ζωή είναι βαριά».

ΙΝFO
H παράσταση ανεβαίνει σήμερα και αύριο στο θέατρο «όροφως», στις 21:00, ενώ μαζί με την Κάτια Γέρου ερμηνεύει και η Ναταλία Γεωργοσοπούλου. Την δραματουργική επεξεργασία υπογράφει ο Παντελής Μπουκάλας.
Δύο γυναικείες φιγούρες στη σκηνή καταθέτουν ένα σύγχρονο μαρτυρολόγιο για τη συμμετοχή της σοβιετικής γυναίκας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αφηγούνται την τραγική ιστορία της θηλυκότητας μέσα στα πεδία των μαχών, δημιουργώντας ένα τοπίο μνήμης, όπου συνδέονται το παρόν με το παρελθόν, το πραγματικό με το ονειρικό. Ο σκηνικός χρόνος, γεμάτος ρωγμές και ρήγματα, δημιουργεί τον τόπο όπου ανασαίνει η ανθρώπινη ψυχή. Οι δύο θηλυκές φιγούρες αποκαλύπτουν προσωπικά βιώματα γεμάτα συγκρούσεις και αντιφάσεις και την ίδια στιγμή φωτίζουν το ανείπωτο βάθος των συναισθημάτων τους, των απόκρυφων επιθυμιών και των ονείρων τους. Μεταξύ έρωτα και πολέμου, μνήμης και ιστορίας, οργής και χιούμορ, οι γυναίκες αυτές επαναδιεκδικούν τις ζωές τους, τα σώματά τους, τα συναισθήματά τους, τους εαυτούς τους.
Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 15 ευρώ, Μειωμένο: 13 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων, ΑΜΕΑ). Προπώληση εισιτηρίων στο ταμείο του Θεάτρου & ticketservices.gr
Κρατήσεις: 6936915422.