Βίλα Λυμπερόπουλου: «Ζήτημα τιμής και διαφύλαξης της ιστορικής μνήμης»  

ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΥ

Γι’ αυτούς τους εκτελεσθέντες πιθανότατα δεν θα ακούσετε ή δεν θα διαβάσετε σήμερα κάτι σχετικό. Ενδεχομένως γιατί η θυσία τους δεν μπορεί να εξυπηρετήσει καμία προφανή πολιτική σκοπιμότητα.

Ας αποτελέσουμε, λοιπόν, εμείς την εξαίρεση, κάνοντας μια τιμητική αναφορά για τα 63 παλικάρια που εκτέλεσαν οι Γερμανοί, ανήμερα της Αγίας Βαρβάρας, σαν σήμερα, στις 4 Δεκεμβρίου 1943, κάτω από τη βίλα Λυμπερόπουλου, στο κτήμα Μουρτζούχου.

Και ας επισημάνουμε, για μια ακόμη φορά, ότι αποτελεί ένα (ανεκπλήρωτο) ιστορικό χρέος της Πάτρας η διεκδίκηση της εν λόγω έπαυλης, ώστε με τις κατάλληλες παρεμβάσεις να γίνει ένας επισκέψιμος ιστορικός χώρος.

Στη βίλα Λυμπερόπουλου βασανίστηκαν τη σκοτεινή περίοδο της κατοχής δεκάδες πατριώτες. Τόπος μαρτυρίου και θυσίας, παρουσιάζει στις μέρες μας μια παρακμιακή εικόνα. Απέναντι από το κτίριο που στέγαζε το 409 Νοσοκομείο, στέκει έρημη, εγκαταλελειμμένη, ετοιμόρροπη. Βρίσκεται εκεί πάνω από 120 χρόνια και αν είχε φωνή θα είχε να πει πολλά, πάρα πολλά, σε ένα αφήγημα μεστό από δάκρυα, πόνο, αίμα και θάνατο.

Κτίστηκε στα 1898 και πήρε το όνομά της από τον Πατρινό αρχιμανδρίτη και θεολόγο Αθανάσιο Λυμπερόπουλο, ο οποίος ήταν γόνος εύπορης οικογένειας. Μετά από τον θάνατό του, το 1937, συστήθηκε το ίδρυμα «Αρτος Ζωής» στο οποίο κληροδότησε όλη του την περιουσία, μεταξύ άλλων και τη συγκεκριμένη έπαυλη που χρησιμοποιήθηκε από τα ναζιστικά στρατεύματα σαν φυλακή και μέρος βασανιστηρίων για όσους συλλαμβάνονταν αγωνιζόμενοι εναντίον των Γερμανών κατακτητών.

Ως εκ τούτου, η αιματηρή διαδρομή της δείχνει το δρόμο που οφείλουμε να ακολουθήσουμε. Χωρίς δεύτερη σκέψη, για να συγκεκριμενοποιήσουμε τη θέση μας, η βίλα Λυμπερόπουλου πρέπει να περιέλθει στα χέρια της πόλης με σκοπό να μετατραπεί σε ένα μουσείο, αφιερωμένο στην Εθνική Αντίσταση.

Η διεκδίκηση της μπορεί να μην είναι μια εύκολη υπόθεση, ωστόσο πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ζήτημα τιμής και διαφύλαξης της συλλογικής μνήμης μας.

Για να είμαστε δίκαιοι, κάποτε πήγε να γίνει μια αρχή, δίχως όμως να υπάρξει συνέχεια. Εάν θυμόμαστε καλά, το 1990, με απόφαση του τότε Δημοτικού Συμβουλίου, τροποποιήθηκε το Σχέδιο Πόλεως και χαρακτηρίστηκε το κληροδότημα Λυμπερόπουλου ως «κοινόχρηστο Πάρκο Εθνικής Αντίστασης». Αλλά επί του πρακτέου και επί της ουσίας δεν άλλαξε τίποτα.

Η έπαυλη παραμένει ερμητικά κλειστή και στο μαύρο της το χάλι. «Αργοπεθαίνει» και μαζί μ’ αυτήν «φεύγει» ένα σημαντικό κεφάλαιο της νεώτερης ιστορίας μας.

Επομένως, χρειάζεται η εκδήλωση της ενδεδειγμένης βούλησης του Δήμου Πατρέων και των φορέων της πόλης ώστε να γίνει, επιτέλους, το αυτονόητο. Είναι πια καιρός…