Η Ευρώπη και ο πόλεμος Ρωσίας-Ουκρανίας

ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΠΑΝΤΕΛΗ
(ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ

Τα ιστορικά δεδομένα αποδεικνύουν μία σχέση αδελφοσύνης μεταξύ των λαών Ρωσίας-Ουκρανίας. Το ΝΑΤΟ, μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, στα πλαίσια της πολιτικής του, προσέγγισε την Ουκρανία προκειμένου να την συμπεριλάβει στις δυνάμεις του.
Η Ουκρανία αποδέχτηκε την πρόσκληση του ΝΑΤΟ, παρά το γεγονός ότι αυτό θα την έφερνε σε απευθείας σύγκρουση με την παλιά σύμμαχό της, και ότι ακόμη, στα ανατολικά της σύνορα, αυτά προς τη Ρωσία, οι κάτοικοι κατά σημαντικό ποσοστό ήταν Ρώσοι που διατηρούσαν άριστες σχέσεις με τους Ουκρανούς.

Είναι γεγονός ότι μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ρωσία δεν αποτελούσε πολεμική απειλή για την Ευρωπαϊκή Ένωση και είχε αναπτύξει εκτεταμένες εμπορικές σχέσεις μαζί της. Υπό τις συνθήκες αυτές, θα ήταν εξυπνότερο η Ευρωπαϊκή Ένωση να είχε επιδιώξει μία οριστική προσέγγιση με τη Ρωσία, προκειμένου να την συμπεριλάβει στους κόλπους της μαζί με τα λοιπά προσκείμενα προς αυτήν φιλικά κράτη.
Η κίνηση αυτή θα δημιουργούσε προϋποθέσεις που θα έφερναν τη Ρωσία ως βασικό μελλοντικό εταίρο στο ΝΑΤΟ. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η ενδεχομένη συμμετοχή της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ θα ήταν και προς το συμφέρον της Αμερικής, διότι οι εν δυνάμει εχθροί της, Ιράν, Β. Κορέα, θα περιορίζοντο, και ακόμα, η συμμετοχή της Ρωσίας θα μείωνε την οικονομική επιβάρυνση στις λειτουργικές και εξοπλιστικές δαπάνες του ΝΑΤΟ.
Το ΝΑΤΟ θα έπρεπε να είχε προβλέψει τις συνέπειες της πολιτικής του και να είχε αποφύγει την προσέγγισή του με τα σύνορα της Ρωσίας. Υποτίθεται ότι οι σκοποί του ΝΑΤΟ αποβλέπουν στη διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης. Υπό την έννοια αυτή, θα ήταν εξυπνότερη μία προσέγγισή του με την Ρωσία προς εξέταση ενδεχομένης συνεργασίας μεταξύ τους, και γιατί όχι την διεύρυνση του ΝΑΤΟ με τη συμμετοχή της Ρωσίας και των προσκειμένων προς αυτήν φιλικών κρατών.
Θα δημιουργείτο έτσι μία παγκόσμια ειρηνευτική υπερδύναμη που θα ήταν σε θέση να αποτρέπει πολεμικές συρράξεις μεταξύ γειτονικών λαών, προστατεύοντας συγχρόνως την οικονομική εξαθλίωση των λαών, και την εξ αιτίας αυτής μετανάστευση. Η λειτουργία της θα καθορίζετο με τους κανόνες του ΟΗΕ, ο οποίος στην περίπτωση αυτή θα μπορεί να αποκτήσει την δύναμη επιβολής των αποφάσεών του. Αποτέλεσμα αυτής της απόφασης της Ουκρανίας, να προσχωρήσει στο ΝΑΤΟ, υπήρξε η αιτία της κήρυξης πολέμου κατά αυτής, εκ μέρους της Ρωσίας. Σήμερα, βιώνουμε τα τραγικά γεγονότα του αχρείαστου αυτού πολέμου, τους χιλιάδες νεκρούς, και την οικονομική εξαθλίωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η έλλειψη ικανότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ να οραματιστούν τις επερχόμενες εξελίξεις και την συμφέρουσα προς αυτές επιλογή να επιδιώξουν την ένταξη της Ρωσίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ενδεχομένως και στο ΝΑΤΟ, είχε το αποτέλεσμα η Ρωσία να προσχωρήσει σε συμφωνίες με Ιράν, Βόρειο Κορέα προκειμένου να δεχθεί την βοήθειά τους.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, ενάντια στα καλώς εννοούμενα συμφέροντά της, συνεργάστηκε με το ΝΑΤΟ και συνεχίζει να εξοπλίζει διαρκώς την Ουκρανία, συντηρώντας έτσι έναν πόλεμο διαρκείας.
Δεν προσπάθησε και δεν επεδίωξε να επιτύχει μια συμβιβαστική λύση παρατείνοντας με τον τρόπο αυτόν τα τραγικά αποτελέσματα του πολέμου. Δεν αντιλαμβάνεται ότι εάν ο πόλεμος συνεχιστεί, αναπόφευκτα η Ουκρανία θα υποστεί τις συνέπειες μιας καταστροφικής ήττας ή, ακόμη χειρότερα, εάν απειληθεί η Ρωσία, θα οδηγηθούμε σε έναν ολοκληρωτικό πυρηνικό όλεθρο! Τα πιο πάνω πιθανά ενδεχόμενα θα πρέπει να απασχολήσουν σοβαρά τις κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ρωσίας. Η εύρεση μιας κατεπείγουσας συμβιβαστικής λύσης είναι άμεσα αναγκαία. Υπάρχει λύση για να σταματήσει το κακό, ακολουθώντας την αρχαία ρήση «το μη χείρον, βέλτιστον».
Τα εμπλεκόμενα κυρίως κράτη (Αμερική, Ρωσία, Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία), θα πρέπει να κάνουν στην άκρη την εγωιστική τους διάθεση και να προσγειωθούν στην πραγματικότητα για το καλό της ανθρωπότητας. Θα πρέπει να προσπαθήσουν για την με κάθε τρόπο μεταξύ τους προσέγγιση προκειμένου να σταματήσει ο πόλεμος, επ’ ωφελεία των λαών τους. Μία καταρχάς συμβιβαστική πρόταση είναι η Ουκρανία να παραμείνει εκτός ΝΑΤΟ. Στα ανατολικά τμήματα της Ουκρανίας που έχουν καταληφθεί από τις ρωσικές δυνάμεις, θα πρέπει να αποφασίσουν με δημοψήφισμα για το μέλλον τους.
Ας πρυτανεύσουν, λοιπόν, η λογική και οι κανόνες ηθικού δικαίου, έχοντας υπόψιν ότι η σημερινή υψηλή τεχνολογία των οπλικών συστημάτων έχει την ικανότητα μιας παγκόσμιας καταστροφής. Το βάρος των αποφάσεων και ενεργειών προς εξεύρεση συμβατικής λύσης, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα γεγονότα, ανήκει αποκλειστικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Η Ευρώπη υφίσταται τις οικονομικές συνέπειες ενός πολέμου που θα μπορούσε να είχε αποτραπεί. Η Ρωσία και η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να αντιληφθούν ότι η συνέχιση του πολέμου τον οποίο συντήρησαν και συντηρούν είναι ένα τεράστιο λάθος που δεν προκαλεί όλο και περισσότερα ανθρώπινα θύματα, αλλά υποδαυλίζει το ενδεχόμενο μιας πυρηνικής καταστροφής της Ευρώπης.
Η Ευρώπη στο σύνολό της, συμπεριλαμβανομένης της Αμερικής και της Ρωσίας συνεργαζομένων, μπορούν να αποκτήσουν την μεγίστη απαιτούμενη αυτοδυναμία και την ικανότητα να ανταποκριθούν στις ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις της εποχής μας, με σκοπό την προάσπιση της παγκόσμιας ειρήνης ενάντια στην διαρκώς αυξανομένη τρομοκρατία, και την αναθεωρητική επεκτατική πολιτική κάποιων λαών.