ΑΠΟΨΗ: Η κοινωνία δεν κοιτάζει τους «δείκτες»

Η ελληνική οικονομία βελτιώνεται. Αυτό είναι κάτι που το… ομολογούν όλοι. Κυρίως οι ξένοι. Είτε πρόκειται για πολιτικούς, είτε για οικονομικούς αναλυτές, είτε για δημοσιογράφους, είτε και για οίκους αξιολόγησης (που τα τελευταία χρόνια αναβαθμίζουν διαρκώς το προφίλ της ελληνικής οικονομίας). Δεν χρειάζεται λοιπόν να είναι κάποιος ειδικός για να καταλάβει πως οι «μεγάλοι δείκτες» πάνε καλά.

Από την άλλη πλευρά όμως, επίσης δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ειδικός για να καταλάβει πως η Ελλάδα παραμένει μία από τις φτωχότερες χώρες της δυτικής Ευρώπης, σε κάποιες περιπτώσεις φτωχότερη και από κάποιες πρώην «ανατολικές» χώρες. Ούτε και χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις για να κατανοήσει κάποιος ότι οι όποιες βελτιώσεις στα εισοδήματα έχουν «ροκανιστεί» από την ακρίβεια και το κόστος της ζωής.

Στην Ελλάδα του 2010, το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας ήταν το πελατειακό κράτος. Δεκαπέντε χρόνια μετά, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η μικρή παραγωγή και το δημογραφικό. Γι’ αυτό και, ενώ οι μισθοί δεν έχουν επανέλθει στα προ οικονομικής κρίσης επίπεδα, το κόστος ζωής έχει εκτιναχθεί σε πολύ υψηλότερα επίπεδα. Το 2010 κάποιος έπαιρνε 1.500 ευρώ μηνιάτικο, κάτι που η κυβέρνηση υπόσχεται ότι θα γίνει μέχρι το 2027. Αλλά τότε, κανένας δεν πλήρωνε 600 και 700 ευρώ νοίκι. Πλήρωνε κάποιος 300 ευρώ και έλεγες πως είναι «πολλά».

Γι’ αυτό και είναι απολύτως λογικό, παρά την πρόοδο της οικονομίας, να υπάρχει δυσαρέσκεια στην κοινωνία. Όταν ο μέσος πολίτης δυσκολεύεται να βγάλει τον μήνα, δεν ενδιαφέρεται για το εξωτερικό χρέος, ούτε για το πώς βλέπουν στο εξωτερικό την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Και, για να είμαστε ειλικρινείς, το μέλλον δεν μπορεί να είναι και πολύ καλύτερο, εάν η χώρα δεν δημιουργήσει μία καλύτερη και μεγαλύτερη παραγωγική βάση, αλλά και εάν δεν ληφθούν πιο δραστικά μέτρα για τη στήριξη των οικογενειών. Γιατί μία χώρα που συρρικνώνεται πληθυσμιακά, είναι μία χώρα που συρρικνώνεται και οικονομικά.