«To θέατρο είναι πολιτική πράξη»

Μοιράζεται το χρόνο του μεταξύ Αθήνας και Πάτρας,με σεβασμό και αγάπη για τη δουλειά του. Ο αγαπημένος ηθοποιός, Γιώργος Ρούφας μιλά στη «Γ» με αφορμή τη συμμετοχή του στην κεντρική παραγωγή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας «Δεν πληρώνομαι; Δεν πληρώνω» που κάνει πρεμιέρα σήμερα στις 21.00 στο θέατρο «Επίκεντρο +». Ο ίδιος μιλά για τη συμμετοχή στη «Διάφανη Αγάπη», την τέχνη του θεάτρου, τα εκπαιδευτικά προγράμματα που εμπνέουν παιδιά κι εφήβους, αλλά και τον ρόλο των περιφερειακών θεάτρων.

Ποιος είναι ο ρόλος σας στην παράσταση και πόσο επίκαιρο θεωρείτε το έργο;

Η βασική συνθήκη του έργου είναι ότι ο εργαζόμενος νοικοκύρης δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα. Ακρίβεια, πολλές ώρες παραγωγικής εργασίας με χαμηλό εργασιακό αντίτιμο. Ένα σύστημα υγείας, που δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των πολιτών. Μια ελεύθερη αγορά χωρίς έλεγχο και χωρίς κρατικό μηχανισμό στήριξης των ευάλωτων οικογενειών. Ο Λουίτζι λοιπόν, καλείται να ζήσει σε αυτή την συνθήκη και να μην χάσει το αίσθημα Δικαιοσύνης, το ήθος και την αξιοπρέπεια του, ως άνθρωπος πρώτα και ως παραγωγικό ενεργό μέλος της κοινωνίας. Τι όμορφο λοιπόν, μέσα από αυτήν την ακραία τραγικότητα να βγαίνει η κωμωδία.

Το ότι βρέθηκα δίπλα σε αυτόν τον θίασο είναι για εμένα μια συνέχεια. Αισθάνομαι ότι το ποιοτικό θέατρο είναι και οφείλει να είναι και εμπορικό. Δεν πιστεύω στους διαχωρισμούς, ήξερα από το βιογραφικό του σκηνοθέτη και του καλλιτεχνικού διευθυντή ότι η πρώτη ύλη της παράστασης με το κείμενο του Ντάριο Φο, είναι μια πρόταση καλλιτεχνική που θα αφήσει το αποτύπωμα της στην Περιφέρεια. Και δεν θα με διαψεύσετε, όταν δείτε την παράσταση.

Πρόκειται για μία πολιτική σάτιρα;

Το θέατρο είναι πολιτική πράξη.

Θεωρείτε ότι τα περιφερειακά θέατρα διανύουν μία δύσκολη περίοδο… κυρίως οικονομική;

Με τις νέες τεχνολογίες να καλύπτουν τις θέσεις εργασίας και να μηδενίζουν την προσωπική επαφή, το υψηλό κόστος ζωής να μειώνει το δυναμικό κοινό του θεάτρου, ένας οργανισμός, όπως το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας οφείλει να μειώσει το λειτουργικό του κόστος για να επιβιώσει. Όταν λοιπόν αδυνατεί να ένα θεατρικό παράγει έργο, θεωρώ ότι μαραζώνει και δυστυχώς μειώνει όλο και περισσότερο την δυναμική του. Έτσι μια στροφή προς ένα νεανικό κοινό, θα το οδηγήσει ίσως σε μια νέα προοπτική. Οφείλει να λειτουργεί, όχι μόνο σε περιφερειακό επίπεδο για να μπορεί να φτάσει μέχρι εκεί που δεν έχουν ξαναδεί θέατρο, αλλά και σε κάθε εκπαιδευτική βαθμίδα. Εκπαιδεύοντας, προλαμβάνοντας και διαμορφώνοντας ένα δυναμικό κοινό με κριτική ικανότητα και αντίληψη.

Μιλήστε μας, για τη συμμετοχή σας σε τηλεοπτικές σειρές που μάλιστα είχαν και έχουν μεγάλη τηλεθέαση

Έκλεισα 24 χρόνια συναπτά στο θέατρο, η καραντίνα με έστρεψε προς το μέσο της τηλεόρασης. Είχα 10 χρόνια να κάνω τηλεόραση, καθώς τα εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά και εφήβους απορροφούσαν όλη μου την ενέργεια. Ξεκίνησα πάλι λοιπόν, στις «Άγριες Μέλισσες», μετέπειτα στον «Σασμό», στο «Μαύρο Ρόδο», έκανα ένα γκεστ στο «Μαέστρο», στο «Μετά την Φωτιά», στο «Προξενιό της Ιουλίας» και τώρα είμαι στην «Διάφανη Αγάπη. Είναι δύσκολο και πιεστικό το χρονοδιάγραμμα των τηλεοπτικών προγραμμάτων, όμως έχω πια την εμπειρία, την μέθοδο, την αγάπη να είμαι συμβατός και αποτελεσματικός, στις οποίες απαιτήσεις. Το θέατρο είναι μια διαφορετική διαδικασία, που μου δίνει κάθε φορά την ευκαιρία να εξελίσσονται τα εκφραστικά μου μέσα και να εμπλουτίζω την υποκριτική μου τέχνη. Είναι ένα βαθύ και δύσκολο σκάψιμο στην ψυχή, που θέλει να βρεις την ελευθερία σου μέσα από την πειθαρχία.

Ποια είναι η σχέση σας με τους συντελεστές της παράστασης;

Έχουμε τόσα εμπόδια για να φέρουμε την οποία παράσταση σε κοινή θέα, που αποζητώ κυρίως το να είμαι δίπλα σε ανθρώπους συνεργάτες και συντελεστές που δεν έχουν τοξικότητα. Κι αυτό συμβαίνει εδώ. Καταφέρνουμε να υπερβαίνουμε τον εαυτό μας, ξεπερνώντας τις δυσκολίες με ένα αίσθημα ευθύνης, ισότητας και κυρίως συνύπαρξης. Χωρίς τοξικότητα, με ανιδιοτέλεια και αλληλεγγύη.

ΙNFO

Η ΖΩΗ ΞΕΠΕΡΝΑ ΤΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ…

Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την πρεμιέρα του έργου «Δεν πληρώνω! Δεν πληρώνω!» του Νομπελίστα Ιταλού δραματουργού, ηθοποιού και σκηνοθέτη, Ντάριο Φο. Το έργο μεταφράστηκε και παίχτηκε με τεράστια επιτυχία στις σκηνές όλου του κόσμου. Το 2007 ο Ντάριο Φο ξαναέγραψε το έργο, με στόχο να το προσαρμόσει στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο «γίγνεσθαι», και του έδωσε νέο τίτλο: «Δεν πληρώνομαι; Δεν πληρώνω!» Αυτή την αναθεωρημένη εκδοχή παρουσιάζει το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας στην κεντρική του σκηνή.

Το έργο αποτυπώνει τη δυσφορία των ανθρώπων της εργατικής τάξης για την

μειωμένη αγοραστική τους δύναμη λόγω πληθωρισμού. Στο Μιλάνο, λίγο μετά το

πρώτο ανέβασμα του έργου τον Οκτώβριο του 1974, οργισμένοι πολίτες εισέβαλαν

σε σούπερ μάρκετ και «απαλλοτρίωσαν» προϊόντα. Η πραγματική ζωή ξεπέρασε την

φαντασία της Τέχνης…

ΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Απόδοση: Γιάννης Καλατζόπουλος. Σκηνοθεσία: Θανάσης Θεολόγης. Σκηνικά-κοστούμια: Κατερίνα Παπαγεωργίου. Παίζουν: Νικολέτα Βλαβιανού, Μαρία Ελευθεριάδη, Γιάννης Καλατζόπουλος, Βασίλης Κόκκαλης, Γιώργος Ρούφας, Στέλιος Σοφός

Προπώληση εισιτηρίων: Ηλεκτρονικά: www.ticketservices.gr, στο ταμείο του θεάτρου Επίκεντρο + (2 ώρες πριν τις παραστάσεις), στο βιβλιοπωλείο «Ροδόπουλος», Κορίνθου και Φιλοποίμενος, Πατρα. Πληροφορίες-κρατήσεις: 693 231 1567.

Τιμές εισιτηρίων: 12 ευρώ κανονικό, 8 ευρώ φοιτητές/ μαθητές/ ομαδικό/άνω των 65/ 5 ευρώ ΑμεΑ, συνοδοί ΑμεΑ, άνεργοι.

Επόμενες παραστάσεις: αύριο στις 21:00 και μεθαύριο στις 19:00.