ΑΠΟΨΗ: Ακόμα με «το δάκτυλο στη σκανδάλη»

Δύση και Ανατολή, τίμησαν τα 80 χρόνια από τη λήξη του β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Με τη διαφορά ότι ειδικά φέτος, οι εορτασμοί είχαν διαφορετικό περιεχόμενο για κάθε πλευρά και έστειλαν… συγκρουόμενα μηνύματα.

Τότε, ήταν (κυρίως) η Γερμανία που μαζί με την Ιταλία έβαλαν «φωτιά» στην Ευρώπη. Και η Ιαπωνία που έβαλε «φωτιά» στην Ανατολή. Τότε, Αμερικάνοι, Ρώσοι, Κινέζοι και βέβαια όλοι οι άλλοι λαοί της Ευρώπης, πλήρωσαν βαρύτατο φόρο αίματος. Η Ευρώπη έγινε στάχτες και συντρίμμια εξαιτίας του αναθεωρητισμού του Χίτλερ. Και στην ανατολική Ασία όμως, η Κίνα, η Μαλαισία, το Χονγκ Κονγκ, η Βαρμανία, γνώρισαν τον όλεθρο. Όπως βέβαια και η ίδια η Ιαπωνία, που πρώτη βίωσε τον αφανισμό της πυρηνικής δύναμης.

Πέρασαν 80 δύσκολα χρόνια έκτοτε. Κυρίως γιατί η δύσκολη συμμαχία Αμερικανοβρετανών και Ρώσων, επί δεκαετίες χώρισε τον πλανήτη σε «Δύση» και «Ανατολή». ΝΑΤΟ από τη μία, Σύμφωνο της Βαρσοβίας από την άλλη. Μέχρι που ήρθε η ώρα της αποσύνθεσης και διάλυσης του «ανατολικού μπλοκ». Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας διαλύθηκε επίσημα το 1991, ενώ το 1990 ενώθηκαν οι δύο Γερμανίες (ανατολική και δυτική) στη μία και ενιαία χώρα που ξέρουμε σήμερα. Αλλά εκείνο το όραμα, που στις αρχές της δεκαετίας του 1990 έμοιαζε με μία νέα ευκαιρία ειρήνης, συνεργασίας και ανάπτυξης για τον πλανήτη, γρήγορα διαψεύστηκε. Οι συγκρούσεις, έστω και σε περιφερειακό επίπεδο, συνεχίστηκαν παντού. Μέση Ανατολή, Ανατολική Ασία, Αφρική, Κεντρική και Νότια Αμερική… Ένας κόσμος στις φλόγες, σε διαρκή αναστάτωση και με τους «ισχυρούς» να προσπαθούν πάντοτε να επιβάλλουν τη δύναμή τους και να καθορίσουν τις εξελίξεις. Περίπου 30 χρόνια μετά τη διάλυση του «ανατολικού μπλοκ» λοιπόν, όχι μόνο είμαστε αδιάκοπα αντιμέτωποι με συγκρούσεις και πολέμους, αλλά βλέπουμε τον κόσμο να μορφοποιείται και πάλι σε δύο μεγάλα κομμάτια: Η «συλλογική Δύση» από τη μία, ο «παγκόσμιος Νότος» από την άλλη. Οι πρώην σύμμαχοι γίνονται εχθροί, οι πρώην εχθροί γίνονται σύμμαχοι. Οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Ιαπωνία ανήκουν πλέον στον άξονα της «συλλογικής Δύσης», ενώ Ρωσία και Κίνα -κατά κύριο λόγο- αποτελούν τον άξονα του «παγκόσμιου Νότου».

Ναι, οι εποχές έχουν αλλάξει κατά πολύ. Η Κίνα επενδύει πολλά στο εμπόριο με τη Δύση. Η Ρωσία, ό,τι και αν ονειρεύεται ο Πούτιν, δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς την Ευρώπη. Και η Ευρώπη όμως, έχει ανάγκη τη Ρωσία και την Κίνα. Και οι ΗΠΑ δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς την Ανατολή. Ο κόσμος μας σήμερα είναι πιο… μπερδεμένος και πολύπλοκος. Όμως, δεν πρέπει να υποτιμάμε τον αναθεωρητισμό και τα όνειρα «παγκόσμιων αυτοκρατοριών» που κάποιοι πάντα μπορεί να έχουν. Ογδόντα χρόνια μετά τον όλεθρο, είμαστε ακόμα με… «το δάκτυλο στην σκανδάλη».