Όσα θυμάμαι από τον φονικό σεισμό του Αιγίου- Του Διονύση Ζακυνθινού

Το σκοτάδι της νύχτας πάνω από τα ερείπια του ξενοδοχείου, που είχε αφήσει πίσω του ο καταστροφικός σεισμός, υποκλινόταν στο εκτυφλωτικό φως των προβολέων.

Αποκόμιζες την εντύπωση ότι η νύχτα είχε δώσει τη θέση της στην ημέρα. Ένα γιγαντόσωμο σκυλί έτρεχε στα ερείπια από τη μια άκρη στην άλλη με χαρακτηριστική άνεση, δίνοντας την αίσθηση ότι ακροβατούσε πάνω σ’ αυτά.

Κάποια στιγμή το σκυλί κοντοστάθηκε σε ένα σημείο και κόλλησε εκεί τη μουσούδα του, κουνώντας ζωηρά την ουρά του. Πέρασαν έτσι κάποια δευτερόλεπτα, ίσως και κάτι παραπάνω από ένα λεπτό. Ήταν το σήμα που περίμεναν τα μέλη των σωστικών συνεργείων. Με την προαναφερόμενη στάση του το σκυλί έδειξε ότι εκεί, κάτω από τα ερείπια, ήταν θαμμένος κάποιος άνθρωπος.

Το ρίξιμο ενός λευκού σεντονιού σηματοδοτούσε το επόμενο, μακάβριο, βήμα: αυτό της ανάσυρσης των πτωμάτων. Γιατί, όπως αποδείχθηκε λίγο αργότερα, σε εκείνο το σημείο είχε βρει τραγικό θάνατο ένα ζευγάρι Γάλλων τουριστών.

Αυτή ήταν μια από τις σκηνές που με σημάδεψαν, όπως και τους άλλους συναδέλφους μου, που καλύπταμε τις έρευνες που γίνονταν στο ερειπωμένο πια ξενοδοχείο «Ελίκη», στα  Βαλιμίτικα, μετά από τον φονικό σεισμό που έπληξε το 1995, το Αίγιο.

Λίγα χιλιόμετρα μακριά, κάποιοι συνάδελφοι μας ήταν τυχεροί, υπό την έννοια  ότι έζησαν την κορυφαία, την πιο συγκλονιστική στιγμή εκείνων των ερευνών, όταν τα μέλη των σωστικών συνεργείων απεγκλώβισαν από τα ερείπια πολυκατοικίας, στην οδό Δεσποτοπούλου, έναν πιτσιρικά που τα κατάφερε και κρατήθηκε στη ζωή. «Έβγαλαν ζωντανό το παιδί», διαδόθηκε αστραπιαία! Συναισθήματα χαράς και ανακούφισης κυριάρχησαν, έστω και λίγο. Ο 8χρονος Ανδρέας Μπόγδανος έγινε τότε το σύμβολο της ελπίδας σε μια τραγωδία που δεν μπορούν εύκολα να ξεχάσουν, όσες και όσοι τη βίωσαν, όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Κάποια στιγμή, βρέθηκε δίπλα μου ένας μεσήλικας άνδρας με ένα τσαντάκι στον ώμο. Παρατηρούσε με προσοχή τα ερείπια του ξενοδοχείου. Μού εξήγησε ότι τα τσέρκια ήταν αραιά τοποθετημένα στις κολόνες του κτιρίου. Επρόκειτο για μια προφανή κακοτεχνία, την οποία ο ίδιος, ως ειδικός, εντόπισε με σχετική ευκολία. «Καταλαβαίνεις τώρα γιατί κατέρρευσε;», με ρώτησε.

Τρεις δεκαετίες μετά, οι οδυνηρές αναμνήσεις από εκείνα τα δραματικά γεγονότα παραμένουν αναλλοίωτες και επανέρχονται δριμύτερες κάθε φορά που ο Εγκέλαδος χτυπά απροειδοποίητα και αδιακρίτως, υπενθυμίζοντας μας τη μηδαμινότητα της ανθρώπινης ύπαρξης μπροστά στη συντριπτική δύναμη της φύσης.

Σ’ αυτή τη χώρα και ιδίως στα μέρη μας το ξέρουμε αυτό πολύ καλά, το έχουμε βιώσει επανειλημμένως με μικρές ή μεγάλες επιπτώσεις, ενίοτε και θανατηφόρες, όπως συνέβη και στο Αίγιο.