Η νέα κρίση και το βασικό κριτήριο

Τις τελευταίες ημέρες, σε όποια παρέα κι αν βρεθείς, η συζήτηση, αργά ή γρήγορα, και συνήθως γρήγορα, πηγαίνει στην τρέχουσα και βαριά κρίση στη Μέση Ανατολή, με τις συγκρούσεις μεταξύ Ισραήλ και Ιράν.

Από μια προσωπική και πρόχειρη καταγραφή, οι συζητήσεις αυτές περιλαμβάνουν τις παρακάτω τρεις σταθερές.
Πρώτον, ανησυχία, για να μην πω φόβο, για όσα μπορεί να συμβούν αν η σύγκρουση γενικευτεί. Όλοι αντιλαμβάνονται ότι ένα «ράλι» στις τιμές του πετρελαίου μπορεί να πυροδοτήσει ένα νέο κύμα ακρίβειας, ικανό να μας εξουθενώσει ολοκληρωτικά.

Δεύτερον, κυκλοφορεί ευρέως ένας θαυμασμός για τις ικανότητες του Ισραήλ, ένας θαυμασμός που συχνά-πυκνά συνοδεύεται από αποτροπιασμό. Μαζί πάνε αυτά.
Τρίτον, ακολουθεί η επίγνωση ότι δεν υπάρχει πια στον κόσμο μία ή δύο ισχυρές υπερδυνάμεις ικανές να διευθετούν περιφερειακές συγκρούσεις προτού αυτές καταστούν ανεξέλεγκτες.

Μάλλον το Τελ Αβίβ είναι εκείνο που ρυμουλκεί την Ουάσινγκτον, παρά το αντίθετο. Η Μόσχα δεν είναι σε θέση να προσφέρει σοβαρές εγγυήσεις ασφάλειας στον αραβικό κόσμο και η Κίνα δεν ανακατεύεται σε τέτοιου είδους ζητήματα.
Ας ρίξουμε τώρα μια ματιά και στα δικά μας.
Η πολιτική που ασκεί το Ισραήλ είναι ελάχιστα δημοφιλής στην Ελλάδα. Εντούτοις, η κυβέρνηση δεν φαίνεται διατεθειμένη να διαταράξει, έστω και κατ’ ελάχιστον τη στρατηγική σχέση Ελλάδας–Ισραήλ.
Το να υπερασπίζεται κανείς τον αδύναμο είναι μια στάση ηθικά επιβεβλημένη και συναισθηματικά ελκυστική. Όμως, τα κράτη έχουν πρωτίστως την υποχρέωση να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους.
Δεδομένου ότι το Ισραήλ είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να ανασχέσει αποτελεσματικά τις νεοοθωμανικές φιλοδοξίες της Τουρκίας, αυτό το καθιστά φύσει σύμμαχό μας.
Νομίζω πως αυτό είναι, και πρέπει να είναι, το βασικό κριτήριο για εμάς.

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΒΡΑΜΙΔΗ ΣΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΓΝΩΜΗΣ