ΑΠΟΨΗ: Το «γυάλινο κλουβί» των κομμάτων

Με όσα – εξαιρετικά σοβαρά – συμβαίνουν στον κόσμο, η ελληνική πολιτική σκηνή μοιάζει να ζει στο δικό της «γυάλινο κλουβί» και να επιδίδεται σε ανούσιους και αδιάφορους κομματικούς αγώνες.

Ας μας συμπαθάνε τα κόμματα – «μεγάλα» ή «μικρά» – αλλά νομίζουμε ότι ακριβώς αυτή είναι η αίσθηση που έχει στην πλειοψηφία του ο ελληνικός λαός, παρακολουθώντας μακρόσυρτες κοινοβουλευτικές διαδικασίες όπως η χθεσινή, την ίδια ώρα που (κυριολεκτικά) ο κόσμος μας αλλάζει και εμείς εδώ στην Ελλάδα εξακολουθούμε να ομφαλοσκοπούμε ή να αντιλαμβανόμαστε την διεθνή σκακιέρα με όρους… Χόλυγουντ, παίρνοντας πανεύκολα θέση μεταξύ του «καλού» και του «κακού» (ανεξάρτητα με τον ποιο θεωρούμε «καλό» ή «κακό» κατά περίπτωση).

Ακόμα και οι πλέον αδαείς ανά τον πλανήτη, έχουν αντιληφθεί πλέον ότι μετά το τέλος της σύγκρουσης μεταξύ Ισραήλ και Ιράν – όποτε και αν έρθει αυτό το τέλος – μία από τις πιο σημαντικές περιοχές του πλανήτη που ταυτόχρονα είναι ζωτικής σημασίας και για τα ελληνικά συμφέροντα, θα έχει αλλάξει πλήρως. Και στην Ελλάδα, αντί οι πολιτικοί και τα κόμματα να ασχολούνται με αυτές τις τρομερές ανακατατάξεις και τη διασφάλιση των εθνικών συμφερόντων, περί άλλων τυρβάζουν. Και για να μην παρεξηγηθούμε, επαναλαμβάνουμε ότι η πληγή που άνοιξε η τραγωδία των Τεμπών είναι πολύ μεγάλη, αλλά πλέον, η δικαίωση θα προέλθει μόνο μέσα από τη δικαιοσύνη, είτε αφορά πολιτικά πρόσωπα, είτε οποιονδήποτε άλλον. Γι’ αυτό, στην πρώτη γραμμή κάθε κομματικής σκέψης και δράσης, θα έπρεπε να είναι αυτήν τη στιγμή τα εθνικά συμφέροντα και η διαμόρφωση μίας εθνικής γραμμής για το σήμερα και το αύριο, ανεξάρτητα από τη σημερινή ή τις μελλοντικές κυβερνήσεις. Γιατί, η εθνική στρατηγική μίας χώρας πρέπει να σχεδιάζεται και να ακολουθείται σε βάθος χρόνου, κάτι που φαίνεται απόλυτα και από όσα βλέπουμε να εκτυλίσσονται στη Μέση Ανατολή. Εκτός και αν πιστεύουμε ότι ο Νετανιάχου… είχε αϋπνίες πριν μερικά 24ωρα και επειδή δεν είχε τι να κάνει, αποφάσισε να χτυπήσει το Ιράν. Όμως, όχι. Όσα βλέπουμε τώρα, έχουν σχεδιαστεί πριν πολύ καιρό, ακόμα και χρόνια νωρίτερα. Γι’ αυτό και κανένας από τις μεγάλες δυνάμεις και τις χώρες της ευρύτερης περιοχής, δεν έπεσε από τα σύννεφα.

Και πάλι όμως, δεν είναι μόνο οι γεωπολιτικές αλλαγές που θα έπρεπε να μας απασχολούν. Είναι και η οικονομία. Το πώς η Ελλάδα θα ξεγλιστρήσει από ένα νέο και επικίνδυνο σπιράλ αυξήσεων και ύφεσης. Ειδικά σε μία περίοδο όπου πάρα πολλοί πολίτες εξακολουθούν μόλις να… «αναπνέουν», εγκλωβισμένοι από χρόνια στη θηλιά της ακρίβειας.

Τελικά λοιπόν, το ζήτημα είναι εάν τα κόμματα ακούνε πραγματικά την κοινωνία, εάν μιλάνε πραγματικά με την κοινωνία και για λογαριασμό της. Και η απάντηση, δυστυχέστατα, είναι αρνητική…