Μια συζήτηση που καίει

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, μερικά θέματα κάνουν τζιζ. Ένα από αυτά, που καίνε για τους ανθρώπους του ΠΑΣΟΚ, είναι η περίοδος διακυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, από το 2009 μέχρι το 2011, και ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκε τη δημοσιονομική βόμβα που έσκασε στα χέρια του.
«Πιστεύω ότι θα μπορούσε να βρεθεί ένας άλλος δρόμος, λιγότερο επώδυνος», δήλωσε ο Νίκος Χριστοδουλάκης.
Τι ήταν να το πει; Τον περιέλαβαν ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο Φίλιππος Σαχινίδης και τον ρώτησαν μήπως «αντί για την προσφυγή σε θεσμικούς δανειστές, θα ήταν προτιμότερο η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να είχε επιλέξει τον δρόμο της χρεοκοπίας μέσω της άρνησής της να αποπληρώσει τα κρατικά ομόλογα που έληγαν τον Μάιο του 2010».
Του είπαν επίσης ότι η ανάγνωσή του για τα αίτια της κρίσης του 2009-2010 «συμπίπτει με την ανάγνωση των υπερασπιστών των πεπραγμένων του Κώστα Καραμανλή, αλλά και αυτής του ΣΥΡΙΖΑ, που συνεργάστηκε με τους Ανεξάρτητους Έλληνες στο όνομα μιας δήθεν προοδευτικής απάντησης στην κρίση».

Μια συζήτηση που καίει ΙΙ

Είναι βαριές αυτές οι κουβέντες σε μια συζήτηση που, καθώς φαίνεται, δεν είναι δυνατόν ακόμα και σήμερα να διεξαχθεί αναίμακτα. Και υπάρχουν σοβαροί λόγοι γι’ αυτό.
Αρκεί να λογαριάσουμε ότι το 2009 το ΠΑΣΟΚ είχε πάρει 43,9%, και τον Μάιο του 2012 βρέθηκε στο 13,1%, σε μια κατρακύλα χωρίς προηγούμενο και μάλιστα με τους πρωταγωνιστές εκείνης της εποχής να είναι σήμερα εν ζωή και εν ενεργεία.
Τι να σας πω; Αν ήμουν στη θέση του Νίκου Ανδρουλάκη, θα τηλεφωνούσα αμέσως σε Χριστοδουλάκη, Παπακωνσταντίνου και Σαχινίδη και θα τους ζητούσα να σταματήσουν αμέσως αυτήν την συζήτηση.
Από την άλλη, πάλι μεριά, αν το ΠΑΣΟΚ δεν κάνει αυτήν την συζήτηση, αν δηλαδή δεν αποφασίσει αν τότε έσωσε ή κατέστρεψε τη χώρα, θα συνεχίσει να αμφιρρέπει και να πληρώνει τον λογαριασμό.
Για όσους εννοούν: αυτή η συζήτηση που δεν έγινε εξηγεί, εν πολλοίς, τη νυν καθήλωση.