Οι γερμανικές αποζημιώσεις, τα στερεότυπα κι εμείς

ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΥ

Κάθε πολιτικός ή νομικός που μιλάει για τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν στην Ελλάδα τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, και με φόντο το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα, αισθάνεται την υποχρέωση να διανθίσει την τοποθέτησή του με μια αναφορά στις λεγόμενες γερμανικές αποζημιώσεις και στο κατοχικό δάνειο.

Συνέβη αυτό και φέτος.
Στις κατά καιρούς τοποθετήσεις για την διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων, ορισμένοι επικαλούνται και εκτιμήσεις ειδικών, σύμφωνα με τις οποίες εάν η Γερμανία είχε πληρώσει αυτά που όφειλε μεταπολεμικά δεν θα ήταν η πανίσχυρη χώρα που είναι σήμερα.
Ωστόσο, ο συγκεκριμένος ισχυρισμός δεν αντικατοπτρίζει πλήρως την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι ο αμερικανικός παράγοντας συνέδραμε τα μέγιστα για την αναστύλωση της Γερμανίας μετά από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως έπραξε το ίδιο και για τις υπόλοιπες δυτικοευρωπαϊκές χώρες (μηδέ εξαιρουμένης της Ελλάδας) με το Σχέδιο Μάρσαλ.
Αλλά μιλάμε για τη Δυτική Γερμανία της τότε εποχής, όχι για το ενιαίο κράτος στο οποίο αναφερόμαστε σήμερα και το οποίο προέκυψε μετά από την ιστορική ενοποίηση του 1990.
Άλλοι, πάλι, υποστηρίζουν ότι επί των ημερών του Χέλμουτ Κολ οι Γερμανοί δεν ήταν ακριβώς το πρότυπο της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Μήπως, όμως, (λέμε εμείς τώρα) αυτό ήταν και το ελάχιστο τίμημα της ενοποίησης δύο χωρών, εντελώς έως τότε διαφορετικών πολιτικοοικονομικών συστημάτων, που έγιναν μία χωρίς να… ανοίξει μύτη;
Τα αναφέρουμε αυτά χωρίς καμία διάθεση να υπερασπιστούμε τους Γερμανούς. Άλλωστε, τον ρόλο αυτό επωμίζονται πρόθυμα οι Έλληνες που ως μετανάστες «ρίζωσαν» στη Γερμανία και «μπολιάστηκαν» με την εκεί νοοτροπία και αντίληψη των πραγμάτων.
Επιπλέον, όμως, ας μην ξεχνάμε ότι μπορεί κατά τα γνωστά στερεότυπα με τα οποία έχουμε εμποτίσει τη συλλογική μας συνείδηση να συνηθίσαμε στην ιδέα να μην «χωνεύουμε» τους Γερμανούς, αλλά θέλουμε (εάν κι εφόσον έχουμε την οικονομική δυνατότητα) να έχουμε πρόσβαση στα (ακριβότερα) προϊόντα της βιομηχανικής παραγωγής τους. Και τα θέλουμε γιατί τα θεωρούμε, ορθώς, ανώτερης ποιότητας.
Κλείνοντας, ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον ότι η Γερμανία μπορεί να ευθύνεται για πολλά, αλλά δεν φταίει και για την χρεοκοπία μας, η οποία επήλθε με δική μας, αποκλειστική, ευθύνη. Σωστά;