Υποχρεωτικά… ελληνικό τραγούδι (;)

Και ξαφνικά προέκυψε ζήτημα με το ελληνικό (ή ελληνόφωνο) τραγούδι… Αιτία, ένα νομοσχέδιο του υπουργείου Πολιτισμού που ορίζει μίνιμουμ υποχρεωτικό χρόνο εκτέλεσης του ελληνόφωνου τραγουδιού στο σινεμά και σε αρκετούς κοινόχρηστους χώρους.

Για παράδειγμα, στο νομοσχέδιο ορίζεται ποσοστό μετάδοσης από 45% έως 70% σε εμπορικά κέντρα, ξενοδοχεία, ταινίες που χρηματοδοτούνται από το Δημόσιο. Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο που έχει ως στόχο τη διαφύλαξη και την ανάδειξη της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς και την προστασία και ενίσχυση του ελληνόφωνου τραγουδιού, ωστόσο πολλοί δημιουργοί και φορείς, κάνουν λόγο για παράλογη και ανεφάρμοστη – ενδεχομένως και αντισυνταγματική – διάταξη. Εμείς, από την πλευρά μας, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι και άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν ψηφίσει ανάλογους νόμους για να προστατεύσουν το εθνικό τους ρεπερτόριο. Άρα, το νομοσχέδιο ξεκινάει από σωστή βάση. Και επίσης, ότι εμείς πρώτοι θα θέλαμε τη διαφύλαξη και την ενίσχυση της πολιτιστικής μας παράδοσης. Ωστόσο, τα οριζόντια μέτρα που υπάρχουν στο νομοσχέδιο, μάλλον φανερώνουν «βιασύνη», αλλά κιαι «επιδερμική» προσέγγιση του ζητήματος. Διότι δεν υπάρχει κανένας λόγος, το κράτος να επιβάλλει δια νόμου τη χρήση ελληνικού τραγουδιού σε ιδιωτικούς χώρους, όπου ο καθένας μπορεί να παίζει όποια μουσική θέλει. Και επίσης, είναι προφανές ότι δεν υπάρχει τρόπος να μετράει κάποιος ελεγκτής το ποσοστό ελληνικής μουσικής. Για να μην πάμε σε άλλα ερωτήματα, όπως για παράδειγμα, «τι ορίζει την ελληνικότητα»; Η γλώσσα, η εθνικότητα του δημιουργού, το ύφος και ο ρυθμός;