Πάτρα: Από τα «Πελεκανέικα» στην Αγίου Νικολάου, και από εκεί στη Ρήγα Φεραίου, ο ψυχαγωγικός χάρτης διαμορφώνεται ανάλογα με τις πολεοδομικές αλλαγές

Του Διονύση Ζακυνθινού

Ιδιοκτήτης γνωστού καφέ της Πάτρας, με πολύχρονη λειτουργία, δεν έκρυβε τις προάλλες το παράπονο του για την περιχαράκωση των εκδηλώσεων του Καρναβαλιού στο κέντρο της πόλης.

«Το Καρναβάλι ήταν για την πλατεία Γεωργίου και τον πεζόδρομο στη Ρήγα Φεραίου. Εμείς, από την πλατεία Όλγας και πέρα, δεν είχαμε ψυχή», έλεγε με μια δόση πικρίας.
Πίσω, όμως, από το παράπονο του αυτό βρίσκεται και μια αναντίρρητη πραγματικότητα, που αφορά τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος σε διαφορετικά κεντρικά σημεία με την πάροδο των χρόνων.
Πρόκειται για μια συνεχή διαδικασία, απότοκος της μετεξέλιξης της αχαϊκής πρωτεύουσας, στην οποία μοιραία υποκύπτει και το Καρναβάλι. Διότι πέραν της καρναβαλικής περιόδου, γεγονός είναι ότι ακολουθούμε εμπράκτως τις κατά καιρούς αστικές αναπλάσεις, οι οποίες έως σήμερα έχουν εστιαστεί στις πεζοδρομήσεις κεντρικών οδών. Άλλωστε, είναι αναμενόμενο ο κόσμος που βγαίνει να συγκεντρώνεται ως επί το πλείστον στα εκάστοτε δημοφιλή μέρη.
Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν, στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, θα θυμηθούμε ότι οι περισσότεροι απολάμβαναν τον καφέ τους στην παραλιακή περιοχή της Ηρώων Πολυτεχνείου, τα γνωστά και ως «Πελεκανέικα», με σημεία αναφοράς τη γνωστή καφετέρια και το εμβληματικό ξενοδοχείο «Μορέας» να κοσμεί την περιοχή.
Την ίδια περίπου εποχή, η Τριών Ναυάρχων (μια από τις ωραιότερες μεριές της Πάτρας) ήταν κι αυτή στις δόξες της, καθώς τα μαγαζιά της ήταν στην κορυφή των προτιμήσεων, κυρίως για ένα βραδινό φαγητό. Το ίδιο ίσχυε και για την πλατεία Υψηλών Αλωνίων, όπου λειτουργούσαν και θερινά σινεμά.
Στις προαναφερόμενες περιοχές εξακολουθούν να λειτουργούν καταστήματα εστίασης και αναψυχής, αλλά η κίνηση που παρουσιάζουν δεν μπορεί να συγκριθεί μ’ αυτήν παλαιότερων χρόνων.
Σημαντικό ρόλο στις μεταβολές που επήλθαν στον ψυχαγωγικό χάρτη της πόλης έπαιξαν οι πεζοδρομήσεις, αρχής γενομένης από την Αγίου Νικολάου. Αρχικά αυτή έγινε μεγάλος πόλος έλξης για τους Πατρινούς, με την αναβίωση σε μια διαφορετική εκδοχή του θρυλικού «νυφοπάζαρου» που γινόταν κάποτε εκεί.
Μέχρι που πεζοδρομήθηκε και η Ρήγα Φεραίου, οπότε ήταν επόμενο το ενδιαφέρον να μετατοπιστεί σ’ αυτήν και να κρατεί καλά έως σήμερα.
Κατόπιν αυτών, είναι απολύτως προβλέψιμο ότι οι μεγάλες πιένες που γνωρίζει ο συγκεκριμένος πεζόδρομος μάλλον θα λάβουν με τη σειρά τους τέλος όταν πεζοδρομηθεί και η Μαιζώνος, η οποία θα αποτελέσει το επόμενο δημοφιλέστερο σημείο στο κέντρο.
Παράλληλα, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και το παραλιακό μέτωπο, εφόσον αναπλαστεί, θα καταστεί μια ελκυστική περιοχή που μπορεί να αναχθεί κάλλιστα σε ένα ισχυρό διαφημιστικό ατού μας.
Κι αυτό θα πρέπει να είναι τώρα το μεγάλο μας στοίχημα, το οποίο θα πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσουμε για να ομορφύνουμε ως πόλη, αλλά και να πάρουμε πίσω κάτι από τη χαμένη αίγλη του παρελθόντος.