Το μήνυμα της Αναστάσεως-Της Νένας Κομνηνάκη

Κατά το ρηθέν «άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι» (Λουκ. 23,34).

Μείζονος σημασίας, εκ των επικαίρων μηνυμάτων.

Ίδετε τον Εσταυρωμένο Χριστό – Θεό – Άνθρωπο από το δράμα ταλαιπωρηθέντα.

Δίνει την υπεροχή διδασκαλίας Του στον Σταυρό του μαρτυρίου.

Στην αναζήτηση της Γνώσης και της Αλήθειας υπό του Ψεύδους.

Της Αγάπης υπό του Μίσους. Αναφώνησε Ενότητα.

Ατενίσατε με θαυμασμό και δέος το μεγαλείο αυτό θυσίας.

«Τετέλεσται» ιδιάζων το έργο της Αναστάσεως στη ζωή μας, στην Ιστορία μας. Ανθρώπινης αναγεννήσεως φύση της υπέρτατης ιδέας του αγαπώ. Εφέσεις της αγωνίας της ατίμητης ψυχής. Νίκη στο θάνατο, για κανέναν δεν ειπώθηκε το «τετέλεσθαι». Αμείωτη ελπίδα, φως, αθανασία.

Ίδετε τον Εσταυρωμένο, δια του λόγου το επιστέγασμα της οροφής του οικοδομήματος: να φτάσουμε εις την τελειότητα. Πρόσωπο με πρόσωπο. Πίστη απιστίας.

«Θωμά» ολιγόπιστε ακόμα αμφιβάλλεις; Βάλε το δαχτυλάκι σου επί των τύπον των ήλων και άγγιξε τις τρύπες από τα καρφιά. Όσο για τους άλλους μαθητές Του στο όρος των Ελαιών, που κοιμήθηκαν αναισθήτως, εσύ μείνε άγρυπνος γιατί ο πολύς ύπνος λήθαργο φέρνει. Μια απάντηση: να μην πιστεύεις στα μάτια σου αν δεν είναι ανοιχτά. Το άσφαλτο μάτι της ψυχής στις κρίσεις-επικρίσεις κοινωνίας περί δικαίου αισθήματος.

Η εσωτερική συνείδηση έπαψε σχεδόν να ακούγεται. Τόσο χρήσιμη για τις σημερινές υλιστικές εποχές αρκεί να πολιτεύεστε με την Ουράνια Πολιτεία.

Θυμάμαι κάποτε ένας Ιερέας στο χωριό μου το βράδυ της Αναστάσεως που έψελνε το «Χριστός Ανέστη – Αναστήτω ο Θεός, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού, και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες Αυτόν».Βλέποντας όμως ότι ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί από το ναό για το σπιτικό του, σταμάτησε να ψάλλει και με στεντόρεια φωνή είπε: «μη φεύγετε ακόμη νέοι μου, ηλικιωμένοι μου, παιδιά μου… Δεν λέει τους διασκορπισθέντες για σας, αλλά για τους άλλους εχθρούς που παραμονεύουν. Μείνετε ως το τέλος της Θείας Λειτουργείας και κοινωνήσατε. Έπειτα όλοι να φύγωμεν».

Έτσι κάπως κατάλαβα το βαθύτερο νόημα που έχει το κάθε Πάσχα για τον καθένα μας. Και δεν είναι αυτό της κοιλίας και της μάχης των πιρουνιών, των κόκκινων αυγών και της μαγειρίτσας, ούτε το κατεψυγμένο μπούτι του οβελία και η φρενίτιδα των βεγγαλικών και πυροτεχνημάτων.

Ναι, ο λαός παθιάζεται με τέτοιου είδους έργα αναπλάσεως, μόνο που δεν είναι μεγάλα! Κατ’ αντιδιαστολή με τους Φαρισαίους οι οποίοι αγάπησαν τη δόξα των ανθρώπων, όχι τη δόξα του Θεού.

Μια απαστράπτουσα Θεία δύναμη και σοφία ως μεγαλειώτης υψωθείσα δια της ταπεινότητας.

Σύμβολο υπέρτατης θυσίας του πνεύματος, μπρος στα σημεία των καιρών όπου μέχρι και η Αγιά Σοφιά έγινε τζαμί και δεν άνοιξε στόμα. Πόλεμοι γειτονικοί, αποκαλύψεις εχθρικές πολιτιστικής σκληρότητας. Φορτία πόνου, ωμή βία βαραίνει την κόσμια κοινωνία των πολιτών. Η άρνηση της ζωής του άλλου, καθυστέρηση της φυσιολογικής πορείας του. Ηθική κρίση, μαστίγια θλίψης, ανελεύθερες προσωπικότητες. Στην οδύνη και τα πλήγματα της ζωής, χειρότερο η ανθρώπινη προδοσία.

Αγκαλιές ανοίξατε και «φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη, πέστε Χριστός Ανέστη, εχθροί και φίλοι» (Διον. Σολωμός).

Φως χαράς και ειρήνης το μήνυμα της δικής σου ανάστασης.