Είναι και εκείνο το χαμόγελο που δεν ξεχνιέται-Τρία χρόνια χωρίς το Σπύρο Αβράμη

Σαν σήμερα πριν τρία χρόνια,  στις 26 Νοεμβρίου του 2017, ο Σπύρος Αβράμης, ο Σπυράκος του τοπικού ποδοσφαίρου, πέταξε ψηλά και ταξίδεψε για τα γήπεδα του ουρανού, βυθίζοντας σε βαρύ πένθος την οικογένειά του, τους φίλους και συμπαίκτες του, αλλά και όλους όσοι των γνώρισαν.

Εξαιρετικός αθλητής, μα πάνω από όλα σπουδαίος άνθρωπος. Ένα νέο παιδί, δραστήριο, δημιουργικό με σημαντική προσφορά στην κοινωνία και τον αθλητισμό.

Όλα ξεκίνησαν τις πρώτες ημέρες του Νοέμβρη μετά το παιχνίδι κυπέλλου του ΑΠΣ Πάτραι με τον Ατρόμητο(το οποίο έμελλε να είναι και το τελευταίο του.

Ο Σπύρος ανέβασε πυρετό, ο οποίος δεν υποχωρούσε… Παραμονή του αγώνα του Πάτραι με τον Μέγα Δικέφαλο, επικοινωνεί με διοίκηση και προπονητή γνωστοποιώντας πως ο πυρετός δεν πέφτει και ως εκ τούτου δεν  θα καταφέρει να αγωνιστεί. Μάλιστα μετά τη λήξη του αγώνα συνομιλεί μέσω διαδικτύου με τους συμπαίκτες του για να ενημερωθεί για την έκβαση του αγώνα, τονίζοντας πως το συντομότερο δυνατό θα επιστρέψει στις προπονήσεις. Την επομένη, Δευτέρα 6/11 μετέβη στο νοσοκομείο Άγιος Ανδρέας,  όπου κρίθηκε απαραίτητη από τους γιατρούς η διασωλήνωσή του και η διακομιδή του στο ΠΓΝΠ, όπου και εισήχθη εσπευσμένα στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.

Η ποδοσφαιρική και όχι μόνο κοινωνία κλονίστηκε, μηνύματα συμπαράστασης κατέκλυσαν τον διαδίκτυο και άπαντες προσεύχονταν ο Σπύρος να γυρίσει στο φυσικό του χώρο νικητής. «Η φανέλα με το νούμερο 7 σε περιμένει», ανέφερε σε ανακοίνωσή του ο ΑΠΣ Πάτραι όμως μετά από γενναία μάχη 20 ημερών στη ΜΕΘ, ο Σπύρος Αβράμης δεν τα κατάφερε φεύγοντας τόσο άδικα και τόσο νωρίς.

Η είδηση κυκλοφορεί μέσω του διαδικτύου με την πατραϊκή κοινωνία να θρηνεί για το γελαστό παιδί.

Ο Ιερός Ναός του Αγίου Ανδρέα, κατακλύζεται από κόσμο στο τελευταίο αντίο. Στην κατάμεστη εκκλησία σύμβολο της πόλης, αποτυπώνεται η σφραγίδα που έχει αφήσει παρά το νεαρό της ηλικίας του ο Σπυράκος, όπως όλοι τον αποκαλούν. Στην τελευταία του κατοικία τον συνόδευσαν η φανέλα της αγαπημένης του «ΝΑΠΟΛΗ» και του Πάτραι, που αποτέλεσε τον τελευταίο ποδοσφαιρικό του σταθμό.

Ο Σπύρος Αβράμης τρία χρόνια μετά το φευγιό του εμπνέει τους επιστήθιους φίλους του, που κρατούν το δημιούργημά του τη ΝΑΠΟΛΗ ΠΑΤΡΩΝ ψηλά οδηγώντας την σε διεθνείς διακρίσεις. Το πρώτο γήπεδο beach soccer που δημιουργήθηκε στις εγκαταστάσεις του ΠΕΑΚ φέρει το όνομά του, τιμώντας με αυτό τον τρόπο την σπουδαία προσφορά του στο άθλημα.

Ο πόνος της οικογένειάς, παραμένει μεγάλος, ωστόσο άπαντες είναι υπερήφανοι για τον «άγγελό» τους που από εκεί ψηλά δεν σταματά στιγμή να τους χαμογελά…