Ένα άπιαστο ρεκόρ ολιγωρίας και αδράνειας

ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΥ

Ήταν περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1980. Η μισή παρέα ξεκινούσε από το Ζαβλάνι και έφτανε αρχικά στην περιοχή της Αγίας Σοφίας, όπου την περίμενε η άλλη μισή.

Στη συνέχεια, σε πλήρη σύνθεση, η παρέα που αποτελούνταν από αγόρια και κορίτσια, με ποδήλατα και με τα πόδια, κατευθυνόταν σε χαλαρούς ρυθμούς μέσω της Ηρώων Πολυτεχνείου στον γνωστό χώρο των αθλητικών εγκαταστάσεων, κοντά στην πλαζ, όπου το εκεί κολυμβητήριο πλαισίωναν γήπεδα τένις και μπάσκετ.
Ήταν η εποχή που είχε γίνει της μόδας ο… μαζικός αθλητισμός. Ή ακριβέστερα επιχειρούσαν να τον κάνουν «in» οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ με διαφημιστικά μηνύματα στην κρατική τότε τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, που συνοδεύονταν από το αξέχαστο σλόγκαν: «Κάνε κι εσύ τα δικά σου ρεκόρ».
Με λιγοστές εξαιρέσεις, οι περισσότεροι το έριχναν κυρίως στο μπάσκετ. Υπήρχαν και οι κοπέλες που επέλεγαν το τένις, αλλά η πλειοψηφία προτιμούσε να παίζει μονό σε κάποια μπασκέτα ή και διπλό ακόμη, αν μαζεύονταν καμιά δεκαριά παιδιά.
Όλα αυτά γίνονταν ως επί το πλείστον τα Σαββατοκύριακα, οπότε τα συγκεκριμένα γήπεδα γέμιζαν από μια νεολαία που δεν είχε και πολλές διεξόδους άθλησης και ψυχαγωγίας, σε σύγκριση με σήμερα.
Άσε που τότε δεν υπήρχε και ο θαυμαστός κόσμος της εικονικής πραγματικότητας που προσφέρεται στις μέρες μας απλόχερα, μέσω του διαδικτύου. Δεν υπήρχαν τάμπλετ, κινητά τηλέφωνα και όλα τα γκάτζετ της τεχνολογίας που παρέχουν ουκ ολίγες δυνατότητες εκτόνωσης στα σημερινά παιδιά, όταν δεν αθλούνται έναντι πληρωμής σε κάποια οργανωμένη δραστηριότητα. Άλλα χρόνια, άλλες συνήθειες.
Τις προάλλες, περπατώντας προς την πλαζ, αντίκρισα ξανά τις εγκαταλελειμμένες πια αθλητικές εγκαταστάσεις, με φόντο το ερειπωμένο κολυμβητήριο. Εκεί όπου κάποτε μαζεύονταν οι Πατρινοί, είτε για να υποστηρίξουν και να χειροκροτήσουν τον ΝΟΠ είτε για να επιδοθούν στην κολύμβηση, σήμερα αντικρίζεις μια εικόνα που μόνο θλίψη σου προκαλεί, ιδίως όταν έχεις ζήσει το κολυμβητήριο στις παλιές καλές μέρες του.
«Κάνε κι εσύ τα δικά σου ρεκόρ». Κι εμείς ,φαίνεται ότι στην προκειμένη περίπτωση πήραμε στα σοβαρά τη σχετική προτροπή, κάνοντας ως τοπική κοινωνία ένα άπιαστο ρεκόρ ολιγωρίας και αδράνειας που οδήγησε στο σημερινό χάλι. Εννοείται ότι αυτό δεν μας τιμά, ακόμη κι αν μια μέρα δούμε στο μέλλον το κολυμβητήριο, ανακατασκευασμένο, να επαναλειτουργεί.