Δημήτρης Κανελλόπουλος: «Αγωνιζόμαστε για μια ζωή με αξιοπρέπεια»

Της Ελένης Α. Γεωργοπούλου

Αγωνίζεται όχι μόνο στο παρκέ, αλλά και στην κοινωνία για να αναδείξει πως τα άτομα με αναπηρία έχουν ίσα δικαιώματα με όλους και τους αξίζει μια ζωή με αξιοπρέπεια.

Ο Δημήτρης Κανελλόπουλος διανύει την δεύτερη θητεία του ως πρόεδρος του Αθλητικού Σωματείου «Ήφαιστος» και μέσα από την ενεργό του δράση του και μιλώντας στην «Γ» με αφορμή την σημερινή Εθνική Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, στέλνει ηχηρά μηνύματα στην πολιτεία και στην κοινωνία.

Ο ίδιος είναι αθλητής με εξαιρετικές επιδόσεις στο ακόντιο έχοντας καταταγεί 4ος πανελλαδικά, ενώ είναι ενεργό μέλος στην ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο που φέτος για μια ακόμη χρονιά συμμετέχει στο Πρωτάθλημα της Α2 Εθνικής.
Παράλληλα, αυτός και τα υπόλοιπα μέλη του Δ.Σ. (Αντιπρόεδρος: Γρηγόρης Κοντοδήμος, Γενικός Γραμματέας: Ευάγγελος Γουζούαζης, Ταμίας: Παναγιώτα Τζέκου, Ειδικός Γραμματέας: Χρήστος Κάραλης, Έφορος Αθλημάτων: Μάριος Παπαδόπουλος και Έφορος Πολιτιστικών Δραστηριοτήτων: Μαριάνα Μπαρτζάγκλη) αγωνίζονται για να στηρίξουν τα άτομα με αναπηρίες.

Μέλημά τους, όπως μας αναφέρει ο κ. Κανελλόπουλος, είναι μέσα από τη σωματική και πνευματική άσκηση να αναδείξουν τις ικανότητές τους, να αγωνισθούν με άμιλλα και αλληλεγγύη με άλλους συναθλητές τους, να βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής τους, να αποκτήσουν εξωστρέφεια και κυρίως να ενταχθούν μέσα από υγιείς διαδικασίες στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.

«Γ»: Κύριε Κανελλόπουλε, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία ποιο είναι το μήνυμα που στέλνετε;
Δεν πρέπει να στεκόμαστε μόνο στην 3η Δεκεμβρίου, που είναι Εθνική Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, διότι αυτή η ημέρα είναι απλά μια υπενθύμιση. Η ουσία βρίσκεται στην κάθε μέρα, όπου τα άτομα με αναπηρία είναι άνθρωποι με τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις, με έναν διαφορετικό τρόπο βάδισης, μετακίνησης, ομιλίας κ.τ.λ. και θα πρέπει να ζουν αυτόνομα, χωρίς να χρειάζονται απαραίτητα την βοήθεια κάποιου άλλου.
Αυτό που ζητάμε είναι αξιοπρεπή διαβίωση των ατόμων με αναπηρία, με χρόνιες παθήσεις και των οικογενειών μας, συμπερίληψη στην κοινωνία και ζωή με ίσα δικαιώματα και αξιοπρέπεια.

«Γ»: Σήμερα ο Ήφαιστος θα αναμετρηθεί με τα Ιωάννινα σε έναν αγώνα που θα εκπέμπει μήνυμα ίσης μεταχείρισης. Το μήνυμα “όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι” αφορά την πολιτεία και την κοινωνία;
Οι άνθρωποι δεν είναι όλοι ίδιοι, αλλά είναι όλοι ίσοι. Εξελισσόμαστε τόσους αιώνες γιατί έχουμε διαφορετικές ιδέες, διαφορετικές συνήθειες, διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης και αντίληψης των πραγμάτων. Όμως όλοι μαζί απαρτίζουμε την ανθρώπινη κοινωνία (έγχρωμος, λευκός, κοντός, ψηλός, μελαχρινός, ξανθός, από διαφορετικές χώρες και φυλές). Ο καθένας με τη διαφορετικότητά του και τη μοναδικότητά του. Όλοι όμως έχουμε και θέλουμε να έχουμε ίσα δικαιώματα ανεξάρτητα από τα χαρακτηριστικά που μας κάνουν διαφορετικούς αναμεταξύ μας.
Για τον σεβασμό στον συνάνθρωπο, δεν είναι κριτήριο το χρώμα του δέρματός του, η καταγωγή του ή ο τρόπος που κινείται. Οπότε ναι, το μήνυμα απευθύνεται προς όλους και την πολιτεία και την κοινωνία, γιατί και οι δύο έχουν μερίδιο ευθύνης που η Ελλάδα είναι τόσο πίσω σε σχέση με άλλες χώρες, στις υποδομές και στην επανένταξη των ατόμων με αναπηρία στην κοινωνία.

«Γ»: Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο αθλητισμός για ένα άτομο του οποίου ξαφνικά αλλάζει η ζωή και καθηλώνεται στο αναπηρικό αμαξίδιο;
Όπως για όλους του ανθρώπους, η άσκηση, η γυμναστική ή ο αθλητισμός λειτουργούν σαν ένα μέσο αποσυμπίεσης, ενεργοποίησης, κοινωνικοποίησης και ενδυνάμωσης του σώματος και του vου. Το ίδιο ισχύει και για ένα άτομο με αναπηρία. Η διαφορά είναι πως τα οφέλη του αθλητισμού θα αφήσουν πιο έντονο αποτύπωμα σε ένα άτομο με αναπηρία, θα τα νιώσει πιο έντονα και πιο σύντομα ένα άτομο με αναπηρία γιατί συνήθως η ενασχόληση με τον αθλητισμό θα έρθει μετά το κέντρο αποκατάστασης ή τον «αυτοεγκλεισμό» στο σπίτι. Είναι δύο πολύ έντονες συνθήκες κατά τις οποίες παλεύεις με τον εαυτό σου, τα συναισθήματά σου, τους γύρω σου και την βιολογική ανάγκη του ανθρώπου να κοινωνικοποιηθεί.

«Γ»: Σε προσωπικό επίπεδο, ως άτομο κινούμενο με αναπηρικό αμαξίδιο, ποια είναι τα μεγαλύτερα εμπόδια που έχετε συναντήσει;
Η μεγαλύτερη δυσκολία που έχω συναντήσει δεν είναι η πρόσβαση, δεν είναι οι κακοτεχνίες και οι υποδομές, που θα πίστευαν οι περισσότεροι. Χωρίς να υποβαθμίζω τη σημασία τους ή ότι δεν υφίστανται ως δυσκολίες. Το πιο δύσκολο πράγμα είναι η προσπάθεια να κάνεις τον άλλον (και αναφέρομαι και στην πολιτεία και στην κοινωνία) να σκεφτεί πως είναι αυτονόητο ότι ένας ανάπηρος θέλει να βγει να πάει για καφέ για παράδειγμα και κάποια στιγμή, όπως όλοι οι άνθρωποι, να πάει στο WC. Το ίδιο ισχύει και για τα ψώνια, για τις συγκοινωνίες, το ποτό, τον αθλητισμό κ.τ.λ. και σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Πρέπει να υπάρχουν πρόσβαση και υποδομές παντού. Για να γίνει αυτό, πρέπει όλοι να καταλάβουν πως τα άτομα με αναπηρία είναι ενεργοί πολίτες της κοινωνίας μας. Ένας άνθρωπος με αναπηρία με την οποία θα γεννηθεί ή αυτή θα συμβεί κατά την διάρκεια της ζωής του, δεν σημαίνει πως αυτόματα παύει να έχει ζωή και θα πρέπει να μείνει σε ένα σπίτι με ανθρώπους να τον υπηρετούν ή σε ένα ίδρυμα. Δεν ζούμε σε προηγούμενους αιώνες που η αναπηρία ήταν «δαιμονισμός» ή κάτι άλλο παρόμοιο. Τα άτομα με αναπηρία μπορούν να είναι χρήσιμα και στην κοινωνία και στην πολιτεία. Έχουν κοινωνική ζωή, κάνουν σχέσεις, παντρεύονται, κάνουν απογόνους, εργάζονται, όπως όλοι οι άνθρωποι. Η έλλειψη παιδείας και γνώσης γύρω από την αναπηρία προκαλεί αυτά τα προβλήματα. Άρα η αντίληψη του θέματος είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που έχω συναντήσει σε προσωπικό επίπεδο.

«Γ»: Ως πρόεδρος του Α.Σ. Ήφαιστος που μετρά δέκα χρόνια διαδρομής με αθλητική και κοινωνική δράση, μιλήστε μας για το έργο σας και τους μελλοντικούς στόχους σας.
πό την ημέρα ίδρυσης του σωματείου μας πέρα από το αθλητικό κομμάτι μεγάλο βάρος έχουμε δώσει και στο κοινωνικό κομμάτι. Δηλαδή να βγάλουμε κόσμο με αναπηρία από το σπίτι, να κοινωνικοποιηθεί και να του αλλάξουμε την ζωή προς το καλύτερο. Εκπαιδεύοντας, συμβουλεύοντας και καθοδηγώντας πολλές φορές άτομα που είχαν το είχαν ανάγκη. Δεν είναι αυτοσκοπός να αθληθούν όλοι επειδή είμαστε αθλητικό σωματείο. Δεν θα κάνουν όλοι πρωταθλητισμό και δεν μπορούν να γίνουν όλοι πρωταθλητές. Μπορούν όλοι όμως να βγουν από το σπίτι, άλλος πιο εύκολα, άλλος πιο δύσκολα – εξαρτάται από τη μορφή αναπηρίας που έχει ο καθένας – και να έχουν μια πιο ευχάριστη ζωή. Αυτό θέλουμε να πετύχουμε.
Στο αγωνιστικό κομμάτι, τα αποτελέσματα, η συμμετοχή και η ένταξη νέων αθλητών και στα 8 αθλήματα που δραστηριοποιούμαστε, δείχνουν πως κάθε χρόνο εξελισσόμαστε, αναπτυσσόμαστε και γινόμαστε καλύτεροι.