Μπροστά σε έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο

Του Διονύση Ζακυνθινού

Στο βιβλίο του «Το Τέλος της Ιστορίας», ο Φράνσις Φουκουγιάμα ισχυριζόταν πως οι λόγοι παγκόσμιας σύγκρουσης και ρήξης είχαν εκλείψει μετά από την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ.

Σε γενικές γραμμές, ο Φουκουγιάμα εξέφραζε την πεποίθηση ότι με την πτώση του λεγόμενου υπαρκτού πολιτισμού ήταν πια δυνατή η εδραίωση μιας παγκόσμιας ειρήνης.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, που είναι το αποκορύφωμα της σύγκρουσης της με τη Δύση, εν προκειμένω με το ΝΑΤΟ, διαψεύδει για μια ακόμη φορά αυτήν τη θεωρία.
Εξήντα χρόνια μετά από την κρίση των πυραύλων της Κούβας, το 1962, με την οποία η ανθρωπότητα βρέθηκε στα πρόθυρα ενός παγκοσμίου, πυρηνικού, πολέμου, αυτός που ξέσπασε στην Ουκρανία είναι μια δραματική υπενθύμιση ότι βιώνουμε έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο, οι επιπτώσεις του οποίου είναι απροσδιόριστες.
Μπροστά σ’ αυτόν, η Ευρώπη παραμένει αμήχανη, απαθής θεατής, απόρροια του γεγονότος ότι δεν έχει δικό της, ενιαίο, στρατό, ενώ αδυνατεί συχνά να βρει και κοινό βηματισμό.
Για την ώρα, ο Πούτιν φαίνεται κυρίαρχος, επιτυγχάνοντας τον σκοπό του και κάνοντας επίδειξη ισχύος έναντι της Δύσης.
Θεωρείται, ωστόσο, βέβαιο ότι η Μόσχα θα πληρώσει βαρύτατο τίμημα για την εισβολή της, που θα είναι δυσβάστακτο αν επιχειρήσει να καταλάβει ολόκληρη την Ουκρανία.
Η πυραυλική κρίση της Κούβας έληξε με έναν συμβιβασμό που επήλθε με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Οι Ρώσοι απέσυραν τους πυραύλους που είχαν τοποθετήσει στην Κούβα, ενώ οι Αμερικανοί δεσμεύτηκαν να μην εισβάλουν σ’ αυτήν, αποσύροντας με τη σειρά τους πυραύλους από την Τουρκία.
Στην περίπτωση της Ουκρανίας ο συμβιβασμός δεν υφίσταται ως πιθανότητα. Δυσκολεύεται κανείς να βρει πώς θα σταματήσει η ρωσική επέλαση, μέχρι να πάρει ο Πούτιν αυτό που θέλει.