Λυγμοί και δάκρυα για την χαμένη αθωότητα

ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ ΚΟΥΣΑΔΙΑΝΟΥ-ΔΙΔΑΧΟΥ (*)

-Νοσηρό κι αβάσταχτο το κλίμα των ημερών από την αποκάλυψη των κατά συρροή βιασμών μιας 12χρονης στον Κολωνό.
Κυκλώματα παιδεραστίας με σκοπό την ικανοποίηση της πιο άγριας και αποκρουστικής μορφής του σεξουαλικού ενστίκτου, αλλά και την οικονομική απολαβή!

Μια μάνα προφυλακισμένη, που ακόμα δεν έχει αποδειχθεί αν λειτουργούσε ως το «συνοδό τέρας» της όλης ιστορίας ή αν είναι, θύμα κι’ αυτή, της άγνοιάς της.
Μεγάλος πρωταγωνιστής αλλά και συνένοχος, το διαδίκτυο! Στην πιο βδελυρή και απεχθή μορφή του!
Εδώ, όλοι οι αδαείς, οι συμπλεγματικοί, οι αήθεις, οι απαίδευτοι, οι μεγαλομανείς, οι πνευματικά κατώτατοι, με διεστραμμένα μυαλά και κολασμένα κορμιά, μέσω αυτού του σύγχρονου «θεού» που ονομάζεται διαδίκτυο, διαπράττουν στυγνούς φόνους! Και δυστυχώς όχι μόνο σωμάτων αλλά κυρίως ψυχών.
Δολοφονείται όμως και η αθωότητα κάθε μέρα, ώρα και λεπτό, σ’ αυτό το φρενήρες «τρέξιμο» του σύγχρονου φονικού όπλου, που όλο και πιο αδίστακτα παρασύρει τα παιδιά. Τα βλέπεις προσκολλημένα σ’ ένα κινητό, ένα τάμπλετ, μια οθόνη ν’ ακολουθούν σαν μαγεμένα τους ξέφρενους ρυθμούς που τους επιβάλλει ύπουλα κι ανέντιμα αυτός ο «θεός». Κι αναρωτιέσαι αν αυτός είναι θεός ποιος μπορεί τότε να είναι ο σατανάς;
Είναι οδυνηρή η σκέψη και σχεδόν η βεβαιότητα, ότι αυτά τα παιδιά του σήμερα δεν θα νοιώσουν ποτέ τη γοητεία του φλερτ, την ένταση της αναμονής για ένα τηλεφώνημα, το χτυποκάρδι για το πρώτο φιλί, τη λαχτάρα αλλά και την αμηχανία για το πρώτο, ερωτικό σμίξιμο. Κι ο μικρός φτερωτός θεός μπορεί να μη βρίσκει πια δεκτικές καρδιές για να ρίξει βέλη. Αυτά που δεν σκοτώνουν αλλά οδηγούν δύο υπάρξεις στην ψυχή τε και σώματι ανθρώπινη ένωση!
-Στις παλαιότερες γενιές, τα δωδεκάχρονα κορίτσια έπαιζαν ακόμα με τις κούκλες τους και τ’ αγοράκια βώλους! Ευτυχισμένα ήταν και χαρούμενα κι όταν μεγάλωσαν θαυμάσιοι άνθρωποι έγιναν, πετυχημένοι και κυρίως κουβαλώντας τρυφερές αναμνήσεις! Επειδή έζησαν την παιδικότητά τους στην ηλικία που έπρεπε. Αυτήν που ως τώρα λέγαμε η ηλικία «της αθωότητας».
Εκεί που δεν υπάρχουν πονηριά και υστεροβουλία, κολάσιμες σκέψεις και αποτρόπαιες πράξεις.
-Και τώρα… τρόμος και πανικός για την «ιντερνετική» κοινωνία μας, την δίχως φρένα και δίχως φραγμούς, με θύματα αυτού του εκτροχιασμού προπάντων τα παιδιά.
-Λυγμοί και δάκρυα γι’ αυτά και την συντετριμμένη, τη χαμένη αθωότητά τους…
-Και φοβάμαι πολύ πως γυρισμός δεν υπάρχει…
(*) Πτυχιούχος Φιλοσοφίας-Συγγραφέας