Ήττα του Ερντογάν, αλλά…

Όπως αναφέρουν όλα τα μέσα ενημέρωσης, οι δημοτικές εκλογές στη Τουρκία εξελίχτηκαν σε μία μεγάλη ήττα του Ερντογάν, καθώς οι υποψήφιοι που στήριζε στις μεγάλες πόλεις – κυρίως σε Κωνσταντινούπολη και Άγκυρα – έχασαν από τους αντιπάλους τους, του ρεπουμπλικανικού κόμματος. Επίσης, όπως πολλοί γράφουν, η νίκη του Ιμάμογλου στην Πόλη δείχνει ότι πιθανώς αυτός θα είναι ο ισχυρός άνδρας των ρεπουμπλικάνων την «επόμενη μέρα» και μπορεί να διεκδικήσει τη θέση του Προέδρου της χώρας στις επόμενες εθνικές εκλογές. Εξάλλου και ο Ερντογάν, ως δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης ξεκίνησε, από μία πόλη που δεν έχει μόνο 16 εκ. κατοίκους, αλλά παράγει και το (μακράν) μεγαλύτερο ΑΕΠ στη χώρα.

Και αν έτσι συμβεί, τότε το 2028 ίσως δούμε μία (επι)στροφή της Τουρκίας από τον νέο-οθωμανισμό του Ερντογάν στον κοσμικό και κεμαλικό χαρακτήρα του κράτους.

Στο σημείο αυτό όμως, νομίζουμε πως μπορούν να γίνουν κάποιες παρατηρήσεις, με πρώτη ίσως ότι… δεν πρέπει να βιάζεται κανένας. Το 2028 αργεί ακόμα. Και ο Ερντογάν έχει ήδη «ψιθυρίσει» ότι αυτή μπορεί να είναι και η τελευταία θητεία του. Οπότε, αν είναι έτσι, ένα άκρως προσωποπαγές κόμμα όπως αυτό του Ερντογάν, ίσως πλέον να μην είναι καν μεταξύ των πρωταγωνιστών αυτών των μελλοντικών εκλογών.

Επίσης όμως, ούτε το ρεπουμπλικανικό κόμμα στην Τουρκία είναι αρραγές. Ο Ιμάμογλου έχει πολύ δρόμο μπροστά του να διανύσει και πολλά εμπόδια να ξεπεράσει, ακόμα και εντός του ίδιου του κόμματος στο οποίο ανήκει.

Πέρα και πάνω απ’ όλα αυτά όμως, αυτό που κανένας εδώ στην  Ελλάδα δεν πρέπει να ξεχνάει είναι ότι η τουρκική πολιτική, παρά τις όποιες εσωτερικές διαφορές, παραμένει ίδια και απαράλλαχτη ως προς τα εξωτερικά ζητήματα. Κατά συνέπεια, είτε με Ερντογάν, είτε με Ιμάμογλου, είτε με οποιονδήποτε άλλον, συνιστά ουτοπία να περιμένουμε στην Ελλάδα μία θεαματική μετατροπή της Τουρκίας σε δύναμη ειρήνης και σταθερότητας στη Μεσόγειο.

Μπορεί να δούμε μία πιο «δυτικότροπη» Τουρκία σε ορισμένα ζητήματα, όμως κανένας πολιτικός στη γειτονική χώρα δεν θα… τολμήσει να γκρεμίσει το αφήγημα της «γαλάζιας πατρίδας» και τις διαφορές με την Ελλάδα, που εξάλλου αποτελούν πάντοτε ένα καλό «σκιάχτρο» και για την εσωτερική πολιτική της Τουρκίας.