Η αδικία της επιδότησης θέσεων εργασίας περιορισμένου χρόνου

Η προσπάθεια κάθε ανθρώπου να βρει ένα μόνιμο και σταθερό μεροκάματο δεν είναι απλά κατανοητή, αλλά… ιερή! Και προφανώς δεν υπάρχει κανένας που να μην θέλει κάθε άνεργος να καταφέρει να ενταχθεί στην αγορά εργασίας.

Ωστόσο, πρέπει να επισημάνουμε ότι η προσπάθεια των συμβασιούχων του Δήμου Πατρέων να παραμείνουν στη θέση τους, δεν είναι η πρώτη. Και άλλοι συμβασιούχοι προσπάθησαν και απέτυχαν. Γιατί οι όροι του προγράμματος, βάσει του οποίου προσελήφθησαν είναι συγκεκριμένοι. Το έχουμε γράψει και άλλες φορές: Όλα αυτά τα χρήματα που διατίθενται από την Ε.Ε. για τη δημιουργία προγραμμάτων μερικής ή περιορισμένου χρόνου απασχόλησης, θα προτιμούσαμε να δίνονταν για τη δημιουργία μόνιμων – έστω και λιγότερων –  θέσεων απασχόλησης. Είναι απλό: Αντί να επιδοτείς 100 άνεργους με μισθούς της τάξης των 550-600 ευρώ και τα ένσημά τους για 6-8 μήνες, καλύτερα να επιδοτείς δέκα εργαζόμενους με κανονικούς μισθούς και ένσημα για δύο ή τρία χρόνια με την υποχρέωση μετά του φορέα πρόσληψης να τους μονιμοποιήσει. Έτσι θα ήταν καλύτερος ο προγραμματισμός όλων των φορέων και των υπηρεσιών, οι εργαζόμενοι δεν θα άλλαζαν κάθε εξάμηνο και κάποιοι θα αποκτούσαν μία «μόνιμη θέση στον ήλιο» της εργασίας.