“Πελέ η Μαραντόνα-;”-Τι απάντησαν οι ίδιοι

«Ο Θεός είναι νεκρός» έγραψε η γαλλική εφημερίδα Equipe ενστερνιζόμενη την άποψη ότι ο Μαραντόνα υπήρξε ο Θεός του ποδοσφαίρου.

Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι το ποδόσφαιρο είναι μια μονοθεϊστική θρησκεία,  μήπως το αξίωμα «Ο Μαραντόνα είναι ο Θεός του ποδοσφαίρου» απαντά και στο αιώνιο ερώτημα για το ποιος είναι ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του ποδοσφαίρου: «ο Πελέ ή οΜαραντόνα»;

Μεξικό ‘86

Το ερώτημα αυτό «γεννήθηκε» κατά τη διάρκεια του Μουντιάλ 1986 στο Μεξικό, όταν ο 26χρονος τότε Μαραντόνα, αφήνοντας τον πλανήτη με το στόμα ανοιχτό, οδήγησε την εθνική ομάδα της Αργεντινής στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

«Το χέρι του θεού» και «το γκολ του αιώνα» στο ίδιο ματς

Το μουντιάλ του ’86, ήταν ένα θεατρικό ποδοσφαιρικό δράμα, με πρωταγωνιστή τον  Μαραντόνα, που τα είχε όλα.  Μάχες σώμα με σώμα για τη νίκη και τη δόξα και φυσικά έγκλημα.

Για την ακρίβεια, το μουντιάλ αυτό είχε ένα από τα μεγαλύτερα «εγκλήματα» στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου: Το γκολ που έβαλε ο Μαραντόνα έναντι της Αγγλίας χρησιμοποιώντας το χέρι του, «το χέρι του θεού», όπως δήλωσε ο ίδιος.

Στον ίδιο αγώνα όμως, ο Μαραντόνα πέτυχε το γκολ που ονομάστηκε «το γκολ του αιώνα»

 O Πελέ για τον Μαραντόνα

Τις ημέρες εκείνες του Μουντιάλ, τα«ΝΕΑ» δημοσίευαν κατ’ αποκλειστικότητα άρθρα του σπουδαίου βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή Πελέ, που είχε εγκαταλείψει το ποδόσφαιρο από το 1977, και σχολίαζε όσα συνέβαιναν στο Μεξικό. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να μην σχολιάσει και το νέο φαίνομενο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.

Γράφει ο Πελέ, μετά τη νίκη της Αργεντινής επί του Βελγίου στον ημιτελικό της διοργάνωσης:

«Είδα Βραζιλιάνους, να σηκώνονται και να επευφημούν το δεύτερο γκολ του Ντιέγκο Μαραντόνα εναντίον του Βελγίου. Το εξυμνώ κι εγώ. Και φυσικά για ένα Βραζιλιανό θα πρέπει να υπάρχει πολύ ειδικός λόγος για να επευφημήσει κάποιον Αργεντινό.

»Η παρουσία του Μαραντόνα κατά την άποψή μου, μπορεί να κρίνει τον τελικό, αφού αυτή την εποχή είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου»

Ο Ζαγκάλο για το «Πελέ ή Μαρντονά»

Ο βραζιλιάνος Μάριο Ζαγκάλο, παλαιός συμπαίκτης του Πελέ και ο πρώτος στην ιστορία του ποδοσφαίρου που κατακτούσε το Μουντιάλ και ως παίκτης (1958, 1962) και ως προπονητής (1970) μιλώντας στον απεσταλμένο των «ΝΕΩΝ» στο Μεξικό, Μανώλη Μαυρομάτη, απαντώντας στο ερώτημα «Πελέ ή Μαραντόνα» δήλωσε:

«Συγκρίνοντας τους Μαραντόνα και Πελέ, είναι σαν να λες ότι ο Μότσαρτ ήταν μεγαλύτερη μεγαλοφυία από τον Μπεντόβεν». Οι δυό τους χάραξαν τ’ όνομά τους στα Μουντιάλ, με 16 χρόνια διαφορά.

»Ο Πελέ ωφελήθηκε γιατί έπαιζε σε μια ομάδα με πολλούς καλούς παίκτες, την εποχή που το ποδόσφαιρο δεν είχε γίνει ακόμα ‘κυνικό’. Ο Μαραντόνα έκανε τις θαυμάσιες παραστάσεις του με συνηθισμένους σκληρούς συμπαίκτες, σε μια εποχή που οι αντίπαλοι δεν παραχωρούν σπιθαμή εδάφους.

»Παρακολουθώντας τον Πελέ, ήταν σαν να έβλεπες σάμπα στο ποδόσφαιρο.Το έμφυτο χάρισμα, η ξαφνική επιτάχυνση, το δούλεμα των ποδιών του, η ικανότητα στο ψηλό παιχνίδι, η αντίληψη του χώρου τον έκαναν κορυφαίο στο είδος του.

»Αντίθετα, ο Μαραντόνα κινείται με πιο δυναμικό ρυθμό. Με το μικρό του ανάστημα (1.66μ.) και το καλό μυικό σύστημα ξεπερνά τους αμυντικούς, χρησιμοποιώντας την ικανότητά του ν’ αλλάζει κατευθύνσεις με καταπληκτική ταχύτητα».

Ο Μαραντόνα για τον Πελέ

Λίγες ώρες πριν τον μεγάλο τελικό του Μουντιάλ του 1986, ο Μαραντόνα απάντησε για τον αν ήταν αυτός που θα διαδεχόταν τον Πελέ.

«Πολλοί έσπευσαν να με αποκαλέσουν Πελέ. Εγώ δεν θέλω να είμαι ο δεύτερος Πελέ, αλλά ο πρώτος Μαραντόνα.

»Ο Πελέ είχε τη δική του προσωπικότητα. Είχε το δικό του όνομα, τη δική του ιστορία στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Εγώ γράφω τώρα μιαν άλλη ιστορία. Είμαι ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Αργεντινός κι όχι Βραζιλιάνος. Ξεκίνησα κι εγώ πολύ μικρός το ποδόσφαιρο.

»Πέρασα και εγώ τις φουρτούνες που πέρασε ο Πελέ, μέχρι να γίνει ο μεγάλος Πελέ, που όλοι μας σεβόμαστε και όλοι μας μιλάμε σήμερα για κείνον. Όμως εγώ έχω κάτι ανάλογο. Έκανα μεγάλες θυσίες για να φτάσω μέχρι εδώ που έφτασα. Δεν νομίζω πως πέτυχα μόνο από τύχη, αυτό που είμαι τώρα. Ο Θεός είναι μαζί μου κι εγώ τον ευχαριστώ»

Αντίο

Ήταν καλοκαίρι του 1986, ο Μαραντόνα είχε κατακτήσει με την Αργεντινή το Παγκόσμιο Κύπελλο και λίγους μήνες αργότερα θα χάριζε στη Νάπολι το πρώτο πρωτάθλημα στην ιστορία της (1986 – 1987).

Στην πόλη της Νάπολη αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη, τον λάτρευαν σαν Θεό, οι δαίμονές του όμως σύντομα θα θέριευαν.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η χρήση κοκαΐνης και άλλων απαγορευμένων ουσιών θα οδηγούσαν την καριέρα του σε συντριβή.

Ο Μαραντόνα ήταν ένας ποδοσφαιριστής γεμάτος πάθος για τη νίκη και μίσος για την ήττα, παράφορος, ανάλαφρος αλλά και σκληροτράχηλος, ευαίσθητος αλλά και άδικος. Ήταν γεμάτος απ’ όσα είναι γεμάτο το ποδόσφαιρο. Δν ήταν απλώς ο Θεός του ποδοσφαίρου, ήταν το ίδιο το ποδόσφαιρο.

www.in.gr