Άνοιγμα με… χιλιάδες κρούσματα;

Όσοι διαβάζετε τη «Γ» και τη στήλη τακτικά, γνωρίζετε ότι πολύ καιρό πριν, είχαμε επισημάνει ότι η κυβέρνηση οφείλει να επεξεργαστεί ένα διαφορετικό μείγμα μέτρων, ώστε και η κόπωση της κοινωνίας να μετριαστεί, αλλά και να μην υπάρχει κίνδυνος έξαρσης της πανδημίας.

Τελικά όμως, φτάσαμε σε ένα σημείο που και η πανδημία μοιάζει να «επελαύνει» χωρίς σταματημό, αλλά και η κυβέρνηση να εξετάζει… ανοίγματα την ώρα που τα επίσημα κρούσματα που ανακοινώνονται καθημερινά, παραμένουν στα ύψη.

Και ερχόμαστε να αναρωτηθούμε: Πολύ καιρό πριν δεν θα μπορούσαν να μπουν «μονά – ζυγά» στις μετακινήσεις των πολιτών στην αγορά; Δεν θα μπορούσε να υιοθετηθεί η εκ περιτροπής λειτουργία των σχολείων σε τριήμερα ή να μπουν πρωινές και απογευματινές βάρδιες; Τόσο καιρό δεν θα μπορούσε να γίνει ένας διαχωρισμός στην εστίαση και να διαχωριστούν τα εστιατόρια από τα «ορθάδικα» (που θα μπορούσαν και αυτά να μετατραπούν σε «καρεκλάδικα») ή δεν θα μπορούσαν να μπουν «κόφτες» στα μηνύματα; Τόσο καιρό, δεν θα μπορούσε να προβλεφθεί να παίρνει κάποιος τη μοτοσικλέτα και το αυτοκίνητό του και να μπορεί να πηγαίνει στην εξοχή, αντί να συνωστίζονται όλοι στα αστικά πάρκα; Τόσο καιρό, δεν θα μπορούσε να υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ της μικρής εμπορικής επιχείρησης και του πολυκαταστήματος ή του εμπορικού κέντρου, δεν θα μπορούσε να έχει επιτραπεί η άθληση μικρών και μεγάλων σε ανοικτούς χώρους με υποχρεωτικά rapid test; Και τα ερωτήματα (που θα μπορούσαμε να θέσουμε) δεν έχουν τέλος…

Εμείς δεν είμαστε ειδικοί. Και – ευτυχώς – δεν είμαστε αυτοί που παίρνουν αποφάσεις. Αντιλαμβανόμενοι λοιπόν την πρωτόγνωρη δυσκολία όσων διαχειρίζονται αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση, κάνουμε απλώς και μόνο ερωτήσεις. Ρωτάμε αυτά που ρωτάνε οι ίδιοι οι πολίτες. Και κυρίως το εξής: Δεν φαινόταν ότι όλο αυτό το ημι-lockdown που ζούμε από τον περασμένο Νοέμβριο, κάποια στιγμή θα… έσκαγε; Τέλος – τέλος, γιατί ποτέ δεν αποφασίστηκε ένα ολικό και πλήρες lockdown για δύο – τρεις εβδομάδες;

Σε μία Ελλάδα που μετράει τα κρούσματα σε χιλιάδες καθημερινά, οποιαδήποτε απόφαση ανοίγματος συνιστά μία ομολογία αποτυχίας. Και πολύ φοβόμαστε ότι οποιαδήποτε τέτοια απόφαση, υπό το βάρος της κοινωνικής πίεσης, θα οδηγήσει και πάλι σε νέο κλείσιμο.

Αναμένουμε τις επίσημες κυβερνητικές αποφάσεις. Και ειλικρινά ελπίζουμε να αποδειχθούν ορθές…