Χρήστος Ζούπας: Οι πιο πεισματάρηδες αντιεμβολιαστές προέρχονται από Αχαΐα-Ηλεία-

-Πρώτα να μιλήσουμε γι’ αυτό το τραγικό χρονικό του θανάσιμου εναγκαλισμού Τράγκα με COVID-19.

«Θα αρχίσω από τη δεκαετία του ’80.  Όταν γνωριστήκαμε και όταν έφτασε ταλαιπωρημένος και με υψηλό σάκχαρο στο “Υγεία”, τόσο υψηλό που είχε σπάσει όλα τα κοντέρ, με φοβερή φλεγμονή στα γεννητικά όργανα, δηλαδή με βαλανοποσθίτιδα. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά πρώιμα συμπτώματα του διαβήτη. Επειδή κατουράς πολύ σάκχαρο, παθαίνεις σακχαρουρία, και αυτή αναπτύσσει μύκητες στο πέος ή στο αιδοίο. Και μετά σου πρήζονται τα σχετικά και γίνεται μπάχαλο η ιστορία. Πριν γνωριστούμε καλύτερα, εγώ παρακολουθούσα τη μητέρα του, η οποία μου έλεγε να φροντίζω τον γιο της – κι έτσι έγινε όταν ο Γιώργος έφτασε στα χέρια μου».

-Πότε έγινε αυτό;

«Κάπου στα τέλη δεκαετίας του ’80. Μόλις με είχαν διώξει από το πανεπιστήμιο».

-Σε διώξανε; Οι αθεόφοβοι το έκαναν κι αυτό;

«Οταν είσαι πάρα πολύ καλός δεν σε σηκώνει το κλίμα. Το πανεπιστήμιο είναι αιχμάλωτο οικογενειακών καταστάσεων. Πρέπει να σου πω ότι ήμουν πολλά χρόνια επιμελητής και κάπως έτσι έγινα διευθυντής στο διαβητολογικό κέντρο της θεραπευτικής κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Κατέθεσα κι εγώ την αίτησή μου για τη θέση του επίκουρου καθηγητή Διαβητολογίας. Τότε κουμάντο έκανε κάποιος καθηγητής ονόματι Ράπτης. Ενα απίθανο πλάσμα. Φαντάσου εγώ στο ενεργητικό μου είχα εκατό εργασίες και οι άλλοι ούτε δέκα. Και παρ’ όλα αυτά, με στείλανε σπίτι μου. Αυτή είναι η Ελλάδα. Στο πανεπιστήμιο δυστυχώς αν δεν είσαι της “οικογένειας” ή οσφυοκάμπτης την έχεις πατήσει».

-Εσύ όμως το πάλεψες και το κατάφερες.

«Οταν ασχολείσαι με τον αθλητισμό, πρέπει να παλέψεις και να αγωνιστείς για να γίνεις αυτό που είσαι. Ξεκινάς, όπως εγώ, από μια μικρή ομάδα όπως ο Αμύντας του Υμηττού και φτάνεις εκεί που έφτασα. Για να διακριθείς στον αθλητισμό πρέπει να αγωνίζεσαι διαρκώς. Ετσι δομείται μέσα σου ένας κόσμος ανταγωνιστικός. Ο αθλητισμός είναι ευεργέτης και του σώματος και του πνεύματος και της ισορροπίας αλλά και της κοινωνικής παιδείας. Σε μαθαίνει να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που δεν τους ήξερες πριν και σου διαμορφώνει έναν χαρακτήρα ικανό να αντιμετωπίζει και να αντιπαλεύει όλες τις καταστάσεις – και τις αρνητικές και τις θετικές. Και όταν κατορθώνεις να φτάσεις ψηλά αισθάνεσαι και πετάς σαν ελεύθερο πουλί».

Παλιά η ιστορία με τον διαβήτη

-Μετά λοιπόν ο Τράγκας σε επισκεπτόταν συχνά;

«Οπως όλοι οι άνθρωποι που όταν έρχονται στο νοσοκομείο σε ημι-κωματώδη κατάσταση, έτσι συνέβη και με την ψυχολογία του Γιώργου. Τότε, σε αυτές τις ακραίες δοκιμασίες, αρχίζεις και γίνεσαι ένας φοβισμένος, τρομοκρατημένος άνθρωπος. Πώς να σ’ το πω; Σου φεύγει όλη η μαγκιά. Ο Γιώργος, λοιπόν, ενώ φώναζε δημοσίως στις εκπομπές του, εκεί στο νοσοκομείο έμοιαζε με απροστάτευτο, τρομοκρατημένο ζωάκι. Οι ανασφάλειές του είχαν βαρέσει κόκκινο».

-Δηλαδή η ιστορία με τον διαβήτη ήταν παλιά.

«Φυσικά. Εκείνος τότε ήταν πάνω στην άνοδο της καριέρας του. Κάπως έτσι γνωριστήκαμε και δεθήκαμε. Τα πρώτα χρόνια, όταν συνήλθε, απέφευγε να κάνει τη θεραπεία που του πρότεινα εγώ. Εννοώ την ινσουλινοθεραπεία. Τότε που στην ελληνική κοινωνία ήταν εξαιρετικά διαδεδομένος ο φόβος για την ινσουλίνη. Κάποιοι άλλοι γιατροί του λέγανε “τι τη θέλεις τώρα την ινσουλίνη, πάρε καλύτερα αυτά τα χάπια”. Κι εκείνος μου έλεγε: “εσύ είσαι ινσουλινάκιας, εκείνοι είναι χαπάκηδες”. Κάπως έτσι τα πρώτα πέντε χρόνια ψιλοτσακωνόμασταν. Εγώ, από την άλλη, δεν μπορούσα να εξηγήσω μια αντίφασή του. Ενώ φαινόταν λογικός, ταυτόχρονα έψαχνε δεξιά και αριστερά και συνήθως κατέφευγε σε αλχημείες. Θυμάμαι που του έλεγα: “Δεν θέλεις να κάνεις ινσουλίνη; Ωραία, κόψε την, πάρε χαπάκια να δούμε αν θα γίνεις καλά. Αν μπορείς να τα βγάλεις πέρα με τα χάπια, μην την πάρεις τη ρημάδα την ινσουλίνη. Με γεια σου και χαρά σου”. Εκείνη την εποχή τον θυμάμαι να ξυπνάει καθημερινά στις 4 τα χαράματα για τη ραδιοφωνική εκπομπή του. Οταν αργότερα με φοβερή εξάντληση και κόπωση δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του, τότε κατάλαβε ότι η θεραπεία που του είχα προτείνει ήταν η μοναδική και απαραίτητη λύση για το αδιέξοδό του. Και εκεί που πριν ξιφουλκούσε εναντίον, μετά έγινε φανατικός οπαδός της ινσουλίνης. Και μάλιστα στους ακροατές του που έπασχαν από διαβήτη τούς πρότεινε να καταφεύγουν στην ινσουλίνη. Από εχθρός έγινε προπαγανδιστής αυτής της θεραπείας. Κάναμε και μερικές εκπομπές μαζί με θέμα τον διαβήτη».

-Και το τελευταίο, το ακραίο και δραματικό «επεισόδιο» πώς έγινε;

«Ολα αυτά, λοιπόν, μέχρι την παραμονή της μεταφοράς του στο νοσοκομείο. Οταν ο Γιώργος και η γυναίκα του η Μαρία είχαν κάποιο πρόβλημα μου τηλεφωνούσαν και μου ζητούσαν τη συμβουλή μου. Α, ξέχασα να σου πω ότι η μητέρα του ήταν διαβητική. Και όταν η μητέρα πάσχει από διαβήτη, το μεταδίδει συνήθως στον γιο της. Η υγεία του Γιώργου ήταν αρκετά βεβαρημένη επειδή ήταν βουλιμικός και ασυγκράτητος γλυκατζής. Κοντά με όλα αυτά ήταν και υπέρβαρος».

-Και φυσικά ανεμβολίαστος.

«Τι να σου πω. Eχασα την αδελφούλα μου έναν μήνα πριν. Και το βράδυ της ίδιας ημέρας αυτής της τραγικής απώλειας με πήρε τηλέφωνο για να μου ζητήσει να του δώσω ιατρική βεβαίωση για να μπορέσει να ταξιδέψει στο εξωτερικό. Του λέω “ρε Γιώργο, πουθενά δεν θα σε δεχτούν ανεμβολίαστο, γι’ αυτό πήγαινε αγόρι μου να κάνεις εμβόλιο, σε παρακαλώ. Να προστατεύσεις τον οργανισμό σου”. Και αφού μιλήσαμε λίγο, τελειώσαμε την κουβέντα με την υπόσχεση να τα ξαναπούμε την άλλη μέρα. Αλλά του τόνισα ακόμα μία φορά ότι χωρίς εμβόλιο δεν μπορείς να πας πουθενά».

-Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά, το πρόβλημα που τον απασχολούσε δεν ήταν ο κορωνοϊός και το εμβόλιο, το μείζον, αλλά κάποιο ταξίδι στο εξωτερικό και κάποια έγγραφα που θα του επέτρεπαν να το κάνει.

«Εκείνος, για να μπορέσει να δικαιολογήσει την άρνησή του για τον εμβολιασμό, ισχυρίστηκε ότι επειδή ο οργανισμός του ήταν απορρυθισμένος με υψηλό δείκτη γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης, πρότεινε να του δοθούν μερικά χρονικά περιθώρια ώστε πρώτα να καταφέρει να ρυθμίσει το σάκχαρό του κι έτσι μετά να μπορέσει να ταξιδέψει. Θυμάμαι την κουβέντα μας. “Γιατί”, του είπα, “να ταλαιπωρείσαι τόσο; Καλύτερα πήγαινε να κάνεις έστω το μονοδοσικό εμβόλιο της Johnson να ησυχάσεις και να μπορέσεις να ταξιδέψεις στην Αμερική”. Κι εκείνος καθυστερούσε και κάθε μέρα με πληροφορούσε γι’ αυτά που του λέγανε οι αρμόδιες υπηρεσίες από την πρεσβεία των ΗΠΑ».

-Οπως τα λες, μοιάζει με σενάριο ανατριχιαστικού θρίλερ τρόμου.

«Μέσα στο διάστημα αυτού του μήνα απλώς ασχολούμασταν με τη γραφειοκρατία και τα χαρτιά του επειδή δεν είχε εμβολιαστεί. Οπότε την ημέρα που με πήρε τηλέφωνο και μου είπε “βρε μα@@@α, χτες βράδυ με την παλιοπαρέα που ήμουν κάποιος εμβολιασμένος μάς κόλλησε τον ιό”, εγώ έμεινα κάγκελο. Μα είσαι εντελώς τρελός; Με τέτοια επιπολαιότητα αντιμετωπίζεις αυτό το πρόβλημα; Δεν σε πιστεύω. Και η Μαρία κόλλησε. Εκείνος συνέχιζε με το ίδιο τροπάρι: “Μα πώς κάνεις έτσι, μια γριπούλα είναι”. Ο οργανισμός σου είναι ταλαιπωρημένος, Γιώργο μου. Είναι άτιμος αυτός ο ιός…».

-Πώς το εξηγείς όλο αυτό; Από πού προέρχεται μια τέτοια αυτοκαταστροφική επιλογή;

«Θα σου πω. Πρώτα, όμως, δεν θα ξεχάσω την παροιμιώδη επιπολαιότητά του, που μου μιλούσε τόσο ελαφρά και μου έλεγε ότι θα περάσει σαν μια γριπούλα. Τον είχε κυριεύσει αυτό το αίσθημα του νεανικού, του άτρωτου ανθρώπου. Με τη βολική ψευδαίσθηση ότι τίποτα δεν θα το αγγίξει. Ελα, μωρέ, κι αυτό θα περάσει έτσι. Ηταν αδύνατον και αδιανόητο για την ψυχολογία και τον χαρακτήρα του να συνειδητοποιήσει ότι ο δικός του οργανισμός είναι πιο φθαρμένος από τον αντίστοιχο κάποιου υγιούς εβδομηντάρη που δεν πάσχει από διαβήτη. Ασε το άλλο. Επασχε και από κάποια προβλήματα με τα αγγεία στην καρδιά του».

«Ελα, μωρέ, πώς κάνεις έτσι…»

-Εγώ στη θέση σου θα τα έλεγα όλα μαύρα και θα τον τρομοκρατούσα προκειμένου να τον συνετίσω και να τον προσγειώσω.

«Οχι, δεν το έκανα. Και ξέρεις γιατί; Επειδή ο Γιώργος ήταν σαν ένα μικρό παιδί. Αν τον τρομοκρατήσεις και τον καταβάλεις, θα πέσει σε μελαγχολία και σε κατάθλιψη. Τότε ήταν που θα εγκατέλειπε ολοσχερώς τον εαυτό του. Η αισιοδοξία και η πίστη ότι μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα δημιουργεί αίσθημα κάποιας αισιοδοξίας, πράγμα που τροφοδοτεί την ψυχολογία σου. Οτι μπορείς να αντιμετωπίσεις όλες τις καταστάσεις. Αν τον τρομοκρατούσα θα πάθαινε τραμπάκουλο. Αυτός ήταν ο χαρακτήρας του».

-Τελικά, εκείνος εξακολουθούσε να πορεύεται με τις αυταπάτες του.

«Ολα αυτά συμβαίνουν τις πρώτες τρεις ημέρες του Δεκέμβρη. Και μάλιστα ήθελε να μου εξηγήσει πώς θα καταφέρει να καθυστερήσει τη χορήγηση του εμβολίου έτσι ώστε να μπορέσει να ταξιδέψει. Του έλεγα, μην τα παίρνεις όλα τόσο επιπόλαια, ρε φίλε. Θα πάρω, μου έλεγε, Zithromax. Η Μαρία, από την άλλη, διαφωνούσε μαζί του και του πρότεινε να πάρει μονοκλωνικά. Εγώ τους έλεγα ότι πρέπει να απευθυνθούν σε κάποιο ιατρικό κέντρο. Εκείνος το βιολί του, “έλα, μωρέ” και “έλα, μωρέ, πώς κάνεις έτσι”. Αυτά έγιναν 3 ή 4 Δεκέμβρη. Αυτή ήταν η τελευταία μας επικοινωνία».

-Και μετά;

«Μετά ήρθε η απότομη προσγείωση. Μετά άκουσα να μου λένε, “ο φίλος σου μπήκε στο νοσοκομείο με λοίμωξη του αναπνευστικού”. Και στη συνέχεια διαβάζω στο δικό σας σάιτ ότι ο Γιώργος Τράγκας έπαθε οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου και οι γιατροί κατόρθωσαν να τον σώσουν κάνοντάς του αγγειοπλαστική και βάζοντας δύο ή τρία στεντ».

-Από τον διαβήτη στην καρδιά και τη λοίμωξη στο αναπνευστικό είχε αρχίσει η μη αναστρέψιμη κατηφορική πορεία.

«Κάνοντας αυτή την προσπάθεια περιμένεις η καρδιά του αρρώστου να αναλάβει αμέσως. Επειδή όμως ο Γιώργος έπασχε από σάκχαρο και είχαν δημιουργηθεί επιπλοκές στα αγγεία της καρδιάς του, η καρδούλα του δεν πήρε εκατό τοις εκατό μπροστά. Ηταν ακόμα ασταθής η λειτουργία της καρδιάς του. Το μεγαλύτερο πρόβλημα προκύπτει από τον συνδυασμό αγγειοπλαστικής με στεφανιογραφία. Αφού του κάνανε αγγειοπλαστική, έπρεπε να του κάνουν και στεφανιογραφία. Ετσι την επόμενη μέρα έπαθε νεφροτοξικότητα, δηλαδή ανουρία από νεφρική ανεπάρκεια. Μετά απ’ όλα αυτά, πώς να τα βγάλει πέρα ο οργανισμός του; Από εκείνη τη στιγμή και μετά όλα τα πράγματα καταλήγουν ένα βήμα πριν από την τελική πτώση».

«Δεν τον έπεισα να εμβολιαστεί»

-Με απλά λόγια, ο Τράγκας έπεσε θύμα των πεποιθήσεών του εναντίον του εμβολιασμού.

«Μια έλεγε ναι, μια όχι. Μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Ηταν αδύνατον να τον καταλάβεις και να τον ερμηνεύσεις. Δεν ξέρω. Είχα την εντύπωση ότι θα μπορούσα να τον πείσω πολύ εύκολα. Διαψεύστηκα. Πρώτη φορά είδα τέτοια και τόση αρνητική στάση πάνω σ’ ένα θέμα που στο δικό μου το μυαλό είναι τόσο ξεκαθαρισμένο και τόσο κρυστάλλινο».

-Και η απήχηση απ’ αυτή την τραγωδία στο δικό σου περιβάλλον;

«Μετά απ’ αυτή την τραγωδία με τον Γιώργο, πολλοί ασθενείς μου και μάλιστα παλιοί άρχισαν να μου τηλεφωνούν και να μου ζητούν να τους πάρω από το χεράκι και να τους συνοδεύσω σε κάποιο εμβολιαστικό κέντρο. Ελα μαζί μου κι εγώ θα πάω. Απίστευτος παλιμπαιδισμός».

-Ασθενείς και γνωστοί από παντού;

«Μου τηλεφωνούσαν από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Αρκετοί, ιδιαίτερα οι παχύσαρκοι αντεμβολιαστές, κάνανε αστειάκια. Τι να σου λέω τώρα. Να είσαι παχύσαρκος και κάποιας ηλικίας και να μην πιστεύεις στην ύπαρξη του κορωνοϊού, αδιανόητο. Αρκετοί εξ αυτών κατέληξαν είτε διασωληνωμένοι σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, είτε στη χειρότερη περίπτωση στον άλλο κόσμο. Θυμάμαι, φίλος ταβερνιάρης από τους Παξούς που με πήρε να με ενημερώσει ότι βρίσκεται έξω από εμβολιαστικό κέντρο, εξακολουθώντας να μαδάει τη μαργαρίτα “να το κάνω ή να μην το κάνω;”. Τι να σου πω τώρα, άσε καλύτερα…».

-Με πρόχειρους υπολογισμούς πόσοι είναι αυτοί οι τρελοί;

«Τους υπολογίζω στο 10%, δηλαδή ένας στους δέκα. Αλλά οι χειρότεροι, οι πιο πεισματάρηδες και ξεροκέφαλοι και μάλιστα παχύσαρκοι προέρχονται από Αχαΐα, από Ηλεία και από τη Βόρειο Ελλάδα. Αυτοί οι πιο φανατικοί αρνητές του εμβολιασμοί. Οι πρωταγωνιστές. Και αυτοί είναι που την πατήσανε και στον άλλον κόσμο φύγανε».

-Και η γυναίκα του η Μαρία;

«Και η Μαρία έχει κολλήσει. Πάντως, όλοι οι φίλοι καθώς και τα μέλη της οικογένειας έχουν βουβαθεί. Από την πλευρά τους επικρατεί δικαιολογημένη σιωπή. Φαντάζομαι θα υποφέρουν από τύψεις. Ομως ορισμένα πράγματα δεν μπορείς να τα γυρίσεις πίσω. Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα. Το καλύτερο φάρμακο τώρα είναι η σιωπή. Και ας αναλογιστούν όλοι στο περιβάλλον του ποιο το περιεχόμενο, ποια η ουσία και ποιο το δίδαγμα απ’ αυτή την τραγωδία. Εγώ έκανα το καθήκον μου».

ΠΗΓΗ: protothema.gr