45 χρόνια χωρίς την Ντίβα-Η μνήμη της Μαρίας Κάλλας και το παράδειγμα της Μεσσηνίας

Σαράντα πέντε χρόνια συμπληρώθηκαν προχθές 16 Σεπτεμβρίου από την «αναχώρηση» τής Μαρίας Κάλλας (2.12.1923-16.9.1977) και η παγκόσμια πολιτισμική διανόηση και ψυχή τιμά νοερώς την Ντίβα τού λυρικού τραγουδιού! Η πατρίδα της, η Ελλάδα, δυστυχώς όμως, ελάχιστα έχει πράξει εις μνήμην και τιμήν της…

Η όντως θεά τής όπερας, που θα μείνει εσαεί αθάνατη, όπως είπε φλεγματικά ο φανατικός θαυμαστής της Γιάννης Τσαρούχης, όταν ανήγγειλε τον θάνατό της στο θέατρο που έπαιζε τις «Τρωάδες» του, ζούσε για την μουσική και δεν επιζητούσε την καταξίωση και τους εφήμερους επαίνους. Απόδειξη η σιωπή στην οποία έζησε τα τελευταία χρόνια τής ζωής της. Επιλογή δική της; Πέθανε μόνη στο Παρίσι ακριβώς 45 χρόνια πριν…
Έζησε την απόλυτη δόξα και την απόλυτη σιωπή μαζί! Δηλαδή την πλήρη τραγικότητα! Όλα αυτά τα στοιχεία, μαζί φυσικά με την αξεπέραστη τέχνη της συντείνουν στην προσωπική της μυθολογία: Ο μύθος και ο θρύλος τής όπερας. Αξεπέραστος εις τους αιώνας! Σήμερα και για πολλά χρόνια μετά, πιθανώς για πάντα, και οι πλέον αδαείς, όταν αναφέρονται στην όπερα, συνειρμικά στο δικό της όνομα καταλήγουν! Η Ελληνίδα Μαρία Κάλλας καθόρισε την όπερα στους καιρούς μας! Και ο μύθος της θα παραμείνει αιώνιος!

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΜΟΥΣΕΙΟ!

Το 2017, με την συμπλήρωση των 40 χρόνων από την εκδημία της, είχε ανακηρυχθεί επισήμως έτος Μαρίας Κάλλας. Ωστόσο και τότε οι εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν ήσαν ελάχιστες. Το κράτος αυτό πάντοτε ήταν πρόχειρο και σχεδόν διεκπεραιωτικό απέναντι στους θρύλους του. Για την Μαρία Κάλλας, στην οποία υποκλίνεται σύμπασα η οικουμένη, εντός Ελλάδος – η οποία ειρήσθω εν παρόδω την θεώρησε ανάξια να την εντάξει στην Λυρική Σκηνή της και στην συνέχεια την κέρδισε το παγκόσμιο στερέωμα – έπρεπε να χαλάει ο κόσμος!
Τι γίνεται αλήθεια το Μουσείο Μαρία Κάλλας που είχε εξαγγείλει ο Δήμος Αθηναίων; 45 ολόκληρα χρόνια από τον θάνατό της και το Ελληνικό κράτος δεν αξιώθηκε να ιδρύσει ένα αντάξιο στην λάμψη της μουσείο προς τιμήν της. Μήπως άλλωστε ιδρύθηκε ανάλογο Μουσείο Σεφέρη ή Ελύτη; Μηδέν! Δεν έλειψαν φυσικά κάποιες φιλότιμες προσπάθειες. Όμως παρά τις εξαγγελίες ακόμη δεν έχουν ευοδωθεί…
Το σπίτι της επί τής οδού Πατησίων 61 αίφνης, στην νεοκλασική «Πολυκατοικία Παπαλεονάρδου», όπου έζησε με την μητέρα και την αδελφή της πριν αναχωρήσει για την Νέα Υόρκη, ιδιοκτησίας τού ΝΑΤ, παρεδόθη στην φθορά τού χρόνου και των καταληψιών. Παρά την ορθότατη παλαιότερη πρόταση να μετονομαστεί η Πατησίων σε Μαρίας Κάλλας, ουδέποτε αυτή ευοδώθηκε…
Αργότερα ανελήφθη νέα προσπάθεια να δημιουργηθεί ένας κατάλληλος χώρος στην Τεχνόπολη στο Γκάζι, που προχώρησε ορισμένως επί δημάρχου Δημήτρη Αβραμόπουλου και αργότερα Νικήτα Κακλαμάνη, αλλά μετά τις εκλογές τού 2010 εγκαταλείφθηκε και αυτή.
Ο μετέπειτα δήμαρχος Γιώργος Καμίνης αρνήθηκε να λειτουργήσει το Μουσείο στην Τεχνόπολη, γιατί θεωρούσε ακατάλληλο τον χώρο και αποφάσισε την μεταστέγασή του στο νεοκλασικό δημοτικό κτήριο τής οδού Μητροπόλεως 61, το οποίο λόγω μνημονίων και περικοπών δεν ευδοκίμησε ομοίως, παρά το γεγονός ότι έφτασε και στην Βουλή το 2011…

ΕΛΠΙΔΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΣΣΗΝΙΑ

Εντωμεταξύ παρά την βραδυπορία των Αθηνών, η Μεσσηνία, όπου ο τόπος καταγωγής τής Ντίβας, βγήκε μπροστά με κινήσεις επί τού θέματος τού μουσείου και με εκδηλώσεις αξιώσεων. Συγκεκριμένα στο μικρό Νεοχώρι Ιθώμης, από όπου ήταν ο πατέρας τής Κάλλας φαρμακοποιός Γιώργος Καλογερόπουλος, βρίσκεται το μισογκρεμισμένο κέλυφος πετρόχτιστου σπιτιού τής οικογένειας, το οποίο περιήλθε στην ιδιοκτησία τού Δήμου Οιχαλίας, ο οποίος και αποφάσισε να το αποκαταστήσει χρησιμοποιώντας τα δικά του οικοδομικά υλικά που βρίσκονται διάσπαρτα στον χώρο και εν συνεχεία να το λειτουργήσει ως επισκέψιμο μουσειακό κέντρο προς τιμήν τής μεγάλης Ελληνίδας.
Πρόσφατα μάλιστα πολλοί διαμαρτυρήθηκαν, όταν ο Δήμος κατεδάφισε τον εναπομείναντα τοίχο, πλην ο ίδιος απάντησε ότι θα προχωρήσει στην πλήρη ανακατασκευή τού μνημείου.
Εν πάση περιπτώσει στην αυλή αυτού τού πατρικού σπιτιού τής Μαρίας Κάλλας, στο Νεοχώρι Μεσσηνίας, πραγματοποιήθηκε στις 8 Ιουλίου 2017 μία επετειακή συναυλία λυρικού τραγουδιού με αφορμή την συμπλήρωση 40 χρόνων από τον θάνατό της. Ο τενόρος Βασίλης Καβάγιας και η σοπράνο Χρύσα Μαλιαμάνη, συνοδευόμενοι από τον Γιάννη Αερινιώτη στο πιάνο, ερμήνευσαν άριες και ντουέτα από δημοφιλείς όπερες τού διεθνούς ρεπερτορίου.
Εξάλλου η «Μεσσηνιακή Αμφικτιονία» με την συνδρομή τού Δήμου Καλαμάτας επί δημαρχοντίας Παναγιώτη Νίκα προχώρησε στην παραγωγή και προβολή τής ταινίας «Η δική μας Μαρία Κάλλας». Η οποία παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στην Νέα Υόρκη, το Σικάγο, την Βοστόνη, το Μόντρεαλ, το Τορόντο, την Καλαμάτα, και την Αθήνα.
Ο σκηνοθέτης Μπάμπης Τσόκας για τον ρόλο τής Μαρίας Κάλλας επέλεξε την Καλαματιανή τραγουδίστρια και ηθοποιό Μυρτώ Καμβυσίδη. Πρόκειται για την γνωστή και από την τηλεόραση ταλαντούχα καλλιτέχνιδα, με εξαίρετες μουσικές και ευρύτερες σπουδές, που έχει εργαστεί και στην Πάτρα. Στην ταινία ο Τσόκας συνέδεσε την Αρχαία Μεσσήνη με την Κάλλας, ενώ γυρίσματα έγιναν στην Καλαμάτα, στον Μελιγαλά, στην Αρχαία Μεσσήνη και φυσικά στο Νιοχώρι.
Ας ελπίσουμε ότι τού χρόνου, που θα συμπληρωθούν 100 χρόνια από την γέννηση τής Μαρίας Κάλλας οι εργασίες θα έχουν ολοκληρωθεί και ένα αντάξιο τής προσωπικότητάς της μουσείο θα είναι ανοιχτό για το κοινό, ενώ οι εκδηλώσεις που θα διοργανωθούν θα ανταποκρίνονται στο ύψος τής προσφοράς της.

ΛΕΖΑΝΤΑ:
Η Μυρτώ Καμβυσίδη υποδυόμενη την Μαρία Κάλλας στην Νέα Υόρκη.