Όταν η αναζήτηση μιας φωτογραφίας ήταν σκέτη περιπέτεια

ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΥ

Παλαιότερα, που δεν υπήρχαν το διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα πράγματα ήταν ζόρικα κάθε φορά που η εφημερίδα έπρεπε να εξασφαλίσει τη φωτογραφία ενός προσώπου που είχε χάσει τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα ή είχε πεθάνει ξαφνικά.

Και δυσκόλευαν ακόμη περισσότερο, όταν επρόκειτο για νέους στην ηλικία ανθρώπους. «Ποιος θα πάει να πάρει φωτογραφία από το σπίτι;» ή «ποιος μπορεί να βρει μια φωτογραφία;» άκουγες τον επικεφαλής στην αίθουσα σύνταξης να ρωτά άπαντες, ζητώντας μια σαφή απάντηση από τον προσφερόμενο δημοσιογράφο που θα τολμούσε να κάνει το αποφασιστικό βήμα. Πώς θα πάει, δηλαδή, αν έχει κάποιον γνωστό που μπορεί να τον βοηθήσει.
Ήθελε τσαγανό, αν μη τι άλλο, να πας στο σπίτι του εκλιπόντος και να ζητήσεις φωτογραφία από τους συγγενείς του. Συνήθως πήγαινες με σφιχτό στομάχι και επέλεγες να προσεγγίσεις κάποιον που έδειχνε ότι είναι διαλλακτικός και μπορούσε να κατανοήσει αυτό που εσύ θεωρούσες αυτονόητο, αλλά γι’ αυτούς που θρηνούσαν τον άνθρωπο τους ήταν αδιανόητο.
Εξ ου και συνέβαινε να γίνεσαι συχνά αποδέκτης μιας οργής που ήταν ανάμικτη με πόνο. Εδώ που τα λέμε, μάλλον δικαιολογημένα.
Πάντως, συνήθως, η σχετική αποστολή είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα, που ερχόταν κάποιες φορές και δια της πλαγίας οδού, όταν τα Γραφεία Τελετών διέθεταν τη φωτογραφία που είχαν για τα προγράμματα τους, διευκολύνοντας έτσι την κατάσταση.
Στις μέρες μας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν στις περισσότερες περιπτώσεις έτοιμη τη λύση. Μπαίνεις εκεί και παίρνεις τη φωτογραφία (ή και τις φωτογραφίες) που θέλεις, με τα σχετικά σχόλια που τις συνοδεύουν. Εμπλουτίζεις με ευκολία και το ρεπορτάζ σου και έχεις αυτό που ζητάς, χωρίς ιδιαίτερο κόπο.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι το διαδίκτυο διευκόλυνε αφάνταστα το έργο των δημοσιογράφων από τη μια, αλλά από την άλλη το υπονόμευσε και συνεχίζει να το υπονομεύει.
Η έγκριτη και έγκυρη δημοσιογραφία, σήμα κατατεθέν κάποτε των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης (ακόμη κι όταν αυτά διολίσθαιναν σε υπερβολές), δεν έχει καμία σχέση με την παραπληροφόρηση που διαχέεται συχνά στον θαυμαστό, πλην όμως χαώδη, κόσμο του ίντερνετ.
Και στον οποίο έχει υποκύψει και η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, με πολλούς να προβάλλουν και να επιδεικνύουν καθημερινά στο Facebook και στο Instagram χωρίς ενδοιασμούς και φραγμούς την προσωπική ζωή τους.
Όμως είναι αυτό, το ίδιο πεδίο, που επιτρέπει στους δημοσιογράφους να έχουν ανεμπόδιστη πρόσβαση σε μια φωτογραφία που για να την αποκτήσουν κάποτε έμπαιναν σε περιπέτειες.
Άλλωστε, όπως συμβαίνει με κάθε νόμισμα, έτσι και στο συγκεκριμένο θέμα υπάρχουν δυο διαμετρικά αντίθετες όψεις.