Της μοναξιάς επινοήσεις…

Γράφει η Αμαλία Γ. Κουσαδιανού- Διδάχου
Πτυχιούχος Φιλοσοφίας- Συγγραφέας

Κάτι καινούργιο ξεπροβάλει στη χώρα μας: Η συγκατοίκηση ηλικιωμένων! Παππούδες και γιαγιάδες εν δράσει λοιπόν, παρότι άγνωστοι μεταξύ τους…
Είναι αυτοί που χρειάστηκε να παραχωρήσουν το σπίτι τους στα παιδιά τους, είτε επειδή παντρεύτηκαν ή λόγω ανάγκης των νέων για την ανεξαρτησία τους. Ο καθένας δηλαδή, στη γωνιά του.
Εδώ αναδεικνύεται βέβαια η αδυναμία συνύπαρξης των γενεών, που όμως παλαιότερα στην Ελλάδα ήταν σχεδόν δεδομένη.
Μια κατάσταση που για να διατηρηθεί χρειαζόταν αμοιβαίες υποχωρήσεις, κατανόηση και κυρίως, πίστη στους δεσμούς της οικογένειας.
Όλα όσα σήμερα είναι παρωχημένα… Έτσι, οι σύγχρονοι… επαναστάτες της τρίτης ηλικίας, αναζητούν συνομήλικους τους με κοινά ενδιαφέροντα και γούστα (διάβασμα, χαρτοπαιξία, περπάτημα) για τον σχηματισμό μιας υβριδικής, θα την αποκαλούσαμε, οικογένειας, όπου θα αισθανθούν ταυτόχρονα, οικονομική ανακούφιση, αφού θα υπάρχει καταμερισμός των εξόδων.
Εξ άλλου, στην εποχή μας, η αύξηση των ενοικίων και των αγαθών πρώτης ανάγκης, αποτελούν ακανθώδες πρόβλημα για κάθε ελληνική τσέπη.
Η επιλογή των προσώπων με τα οποία κάποιος θεωρεί ότι θα μπορούσε να συμβιώσει σε μια καθημερινότητα στην ίδια στέγη, προϋποθέτει σαφώς την καλή πνευματική και σωματική κατάσταση των μελών.
Παραφράζοντας το γνωστό «πενία τέχνας κατεργάζεται» σε «μοναξιά συγκατοικήσεις εφευρίσκει» θα καταλήξουμε σ’ ένα μελαγχολικό συμπέρασμα:
Όταν οι επιθυμίες, οι προτεραιότητες των σύγχρονων νέων γενεών συμπυκνώνονται στο «εγώ» τότε την πόρτα του ηλικιωμένου δεν τη χτυπάει ο συγκάτοικος, την χτυπάει η στέρηση της αληθινής οικογενειακής θαλπωρής, κατά βάθος τη χτυπάει η μοναξιά…