«Διψάει» η Δυτική Αχαΐα…

ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΡ. ΣΟΛΩΜΟΥ (*)

Η κλιματική αλλαγή είναι γεγονός και μαζί της οι προκλήσεις στην αγροτική παραγωγή. Οι ακραίες καιρικές συνθήκες και ειδικά οι εκτεταμένες ξηρασίες που έχουμε και θα έχουμε για πολλά χρόνια απαιτούν σχέδιο αντιμετώπισης και εγρήγορση.

Ένα από τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αγρότες και κτηνοτρόφοι Δυτικής Αχαΐας είναι η έλλειψη νερού για την άρδευση των εκμεταλλεύσεων, ιδιαίτερα στις υπερεντατικές φυτεύσεις που είναι κυρίαρχη τάση σε όλες τις χώρες. Η αναγκαία επιλογή των υφιστάμενων και νέων γεωτρήσεων σε όλο και μεγαλύτερα βάθη δεν λύνει το πρόβλημα αλλά αντιθέτως δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερα καθώς οδηγεί σε υψηλές δαπάνες για ηλεκτρική ενέργεια, συνεχή υποβάθμιση γονιμότητας των εδαφών και υφαλμύρινση του υδροφόρου ορίζοντα.

Ο Δήμος Δυτικής  Αχαΐας είναι κατά κύριο λόγο αγροτικός καθώς περιλαμβάνει πάνω από 350.000 στρέμματα αγροτικής γης, σχεδόν το 25% του μόνιμου πληθυσμού ασχολείται με τη γεωργία και κτηνοτροφία, ενώ ένα ακόμα σχεδόν 25% απασχολείται σε δραστηριότητες άμεσα συνδεδεμένες με την αγροτική παραγωγή, όπως μεταποίηση, τυποποίηση, εμπορία, αποθήκευση και μεταφορές.

Η έλλειψη νερού είναι κύριος παράγοντας υποβάθμισης και μείωσης της παραγωγής αλλά και εγκατάλειψης των περιοχών. Αυτό φαντάζει αδιανόητο δεδομένης της θέσης της περιοχής όπου ανατολικά βρίσκεται το φράγμα του Πείρου-Παραπείρου και νοτιοδυτικά το φράγμα του Πηνειού. Οι πρώτες μελέτες για την άρδευση του κάμπου έγιναν την δεκαετία του 1970 και πενήντα χρόνια μετά ακόμα συζητάμε για το ίδιο πρόβλημα…

Η επέκταση για παράδειγμα του φράγματος του Πηνειού, είναι υψίστης σημασίας για το σύνολο των αγροτών της Δυτικής Αχαΐας, καθώς μετά την ολοκλήρωση των δικτύων διανομής, θα εξυπηρετούνται οι ανάγκες άρδευσης άνω των 100.000 στρεμμάτων γεωργικών καλλιεργειών.

Η ολοκλήρωση των έργων θα έχει σημαντική συνεισφορά στην αύξηση της αγροτικής παραγωγής, στη μείωση του κόστους της καλλιέργειας  και τελικά στην περαιτέρω ανάπτυξη των αντίστοιχων περιοχών.

Έστω και μισό αιώνα μετά πρέπει να συνεργαστούν όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς και τα αρμόδια υπουργεία, να καταγραφούν οι πραγματικές ανάγκες, να αξιοποιηθούν στο μέγιστο όλα τα διαθέσιμα χρηματοδοτικά εργαλεία, να πραγματοποιηθούν όλα τα αναγκαία έργα, μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες, μικροπολιτικά τοπικιστικά παιχνίδια. Είμαστε στο «και πέντε» και πρέπει να κατανοήσουμε ότι χωρίς νερό ΔΕΝ υπάρχει πρωτογενής τομέας, ανάπτυξη και φυσικά ούτε ανακοπή της ερημοποίησης των μη αστικών κέντρων.

(*) Καθηγήτρια Ιατρικής Σχολής Παν. Πατρών, Αναπληρώτρια Τομεάρχης Υγείας ΠΑΣΟΚ