Πανεπιστήμια: Στο ίδιο έργο θεατές

Χρόνια και χρόνια τώρα, θεατές στο ίδιο έργο… Κάποιες ομάδες φοιτητών – δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία αν αποτελούν πλειοψηφία ή μειοψηφία – αποφασίζουν την κατάληψη των Σχολών, (με κίνδυνο να χαθεί ένα εξάμηνο), ως μοχλό πίεσης ενάντια σε κάποια κυβερνητική απόφαση. Και μετά, οι ίδιοι που κάνουν τις καταλήψεις, αρχίζουν… άλλες καταλήψεις και διαδηλώσεις για… να μην χαθεί το εξάμηνο. Και αν κάπου, σε κάποια περίπτωση, παρέμβει η Δικαιοσύνη, τότε οι «προοδευτικές δυνάμεις» κατηγορούν πάλι την κυβέρνηση ότι «ποινικοποιεί τη δημόσια εκπαίδευση».

Με άλλα λόγια, είτε πέντε, είτε πενήντα, είτε πεντακόσιοι οι καταληψίες, το ίδιο και το αυτό. Και την ίδια ώρα, έξω από τις υπό κατάληψη σχολές υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες μαθητές, φοιτητές, γονείς, που κοιτάζουν την κατάσταση και… κουνάνε το κεφάλι. Μπορεί και οι ίδιοι να διαφωνούν με τις κυβερνητικές αποφάσεις, αλλά με την απλή λογική που διαθέτουν, δεν καταλαβαίνουν τι καλό μπορεί να βγει μέσα από μία αντίδραση που τελικά πλήττει το ίδιο το πανεπιστήμιο, τους ίδιους τους φοιτητές.

Εδώ και πολλά χρόνια – γιατί δόξα τω Θεώ στην Ελλάδα έχουμε πολλά χρόνια δημοκρατία πλέον – έχουμε γράψει ότι σε πολλές περιπτώσεις, δεν έχει χαθεί μόνο το μέτρο, αλλά έχει χαθεί και η αξία των εννοιών. Τι σημαίνει «άσυλο», τι σημαίνει «εκπαίδευση», τελικά τι σημαίνει «δημοκρατία».

Αλλά πέραν τούτων, των γενικών, ας έρθουμε στο προκείμενο: Θα θεσμοθετήσει η κυβέρνηση τη δυνατότητα λειτουργίας μη κρατικών πανεπιστημίων σε συνεργασία με τα κρατικά. Πρώτον, οι καταληψίες δεν έχουν καταλάβει ακριβώς τι θα νομοθετηθεί και δεύτερον, έτσι κι αλλιώς, λειτουργούν με όρους «μεταδικτατορικούς» σε μία Ελλάδα που βρίσκεται στο 2023. Και ποια είναι η Ελλάδα του 2023; Να το πούμε πολύ απλά, μήπως επιτέλους και το καταλάβουν κάποιοι δήθεν «προοδευτικοί» και δήθεν «υπεραπιστές της δημόσιας παιδείας»: Ο μέσος Έλληνας πληρώνει έναν σκασμό λεφτά για να πάει το παιδί του στο σχολείο, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του, στη δήθεν «δημόσια παιδεία»! Και επίσης: Τα παιδιά των εύπορων και πλουσίων οικογενειών, ανεξαρτήτως κόμματος και χρώματος, πανεύκολα μπορούν να σπουδάσουν σε οποιοδήποτε ιδιωτικό πανεπιστήμιο του εξωτερικού και να γράψουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το ελληνικό κρατικό πανεπιστήμιο. Αντίθετα, τα παιδιά των μικρομεσαίων και πιο φτωχών οικογενειών, δεξιοί και αριστεροί, δεν έχουν άλλη επιλογή από το ελληνικό πανεπιστήμιο. Και μάλιστα, αυτό που είναι στην πόλη τους ή όσο πιο κοντά στην πόλη τους (γιατί δεν μπορούν πλέον να πληρώνουν ούτε τα έξοδα διαμονής και διατροφής των παιδιών τους σε άλλη ελληνική πόλη).

Ας αναρωτηθούν όλοι, λοιπόν: Ποια παιδεία και ποια δημόσια εκπαίδευση διαμόρφωσαν οι φοβίες, οι αγκυλώσεις και οι δήθεν προοδευτικές τακτικές; Πόσο ακόμα θα αρνούνται κάποιοι την λογική και την αλήθεια, στον βωμό των δικών τους πολιτικών σκοπιμοτήτων;