“Χωρίς ρούχα φεύγω, χωρίς την κούκλα δεν φεύγω!”: Συγκινητικές μαρτυρίες στην έκθεση “Πατρίδες”

ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΧΡ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Μια συγκινητική έκθεση προσωπικών αντικειμένων και μαρτυριών φιλοξενείται στο Δημαρχείο Νεάπολης Θεσσαλονίκης μέχρι τις 30 Μαΐου με τίτλο “Πατρίδες-50 αντικείμενα μιλούν”.

Τον Μάιο του 2017 οι μαθητές του Σχολείου Ελληνικής Γλώσσας του Δήμου Νεάπολης-Συκεών, του μοναδικού τέτοιου σχολείου υπό την αιγίδα ενός Δήμου στην Ελλάδα, διοργάνωσαν για πρώτη φορά την έκθεση “Πατρίδες-50 αντικείμενα μιλούν” παρουσιάζοντας προσωπικά αντικείμενα και οικογενειακά κειμήλια που έφεραν από τις πατρίδες τους.

Φέτος η έκθεση επαναλαμβάνεται από τις 23 έως τις 30 Μαΐου με 50 αντικείμενα από την Αλβανία, την Αρμενία, τη Βουλγαρία, τη Ρωσία, τη Λευκορωσία, την Ουκρανία, τη Γεωργία, την Τουρκία, τη Ρουμανία και την Κίνα. Τα εκθέματα συνοδεύονται και από ένα επεξηγηματικό κείμενο, το οποίο έγραψαν οι ίδιοι οι μαθητές σε άπταιστα ελληνικά, γεγονός που δείχνει την πολύ καλή δουλειά που γίνεται στο Σχολείο από τις φιλολόγους-καθηγήτριες, Μάρθα Γαλατοπούλου και Δέσποινα Κακατσάκη.

ΟΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΕΣ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ
-“Η κούκλα αυτή (φωτο) έχει για μένα ιδιαίτερη σημασία. Είναι δώρο μιας φίλης της μαμάς μου, την έφερε από την Αγία Πετρούπολη για μένα, όταν γεννήθηκα. Αυτή η κούκλα είναι 41 χρονών, όσο κι εγώ. Όταν ήμουν μικρή, την είχα στο δωμάτιό μου, στο γραφειάκι μου, κάτω από μια υδρόγειο σφαίρα. Και δεν την έχω αποχωριστεί ποτέ. Το 1993 εγώ ήμουν στο Α΄ έτος της Παιδιατρικής στο Ρουστάβι, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γεωργίας. Τότε ξεκίνησε ο πόλεμος στον Καύκασο. Κι επειδή φοβηθήκαμε ότι θα έπαιρναν τον αδερφό μου στον στρατό, που ήταν τότε 19 χρονών, η οικογένειά μου αποφάσισε να φύγει από τη Γεωργία. Η μαμά μου μού είπε: Πάρε τα ρούχα σου! Κι εγώ της είπα: Χωρίς ρούχα φεύγω, χωρίς την κούκλα δεν φεύγω!”. (Φωτεινή – Γεωργία-Αρμενία)

-“Αυτό το μαντίλι το έχω από τις 19 Σεπτεμβρίου 1998, από τότε που ήρθα στην Ελλάδα. Το έχω βάλει σε ένα συρτάρι που κρατάω σημαντικά πράγματα. Τότε με έφερε ο πατέρας μου στα σύνορα και στον δρόμο εγώ έκανα εμετούς, αλλά τα χαρτομάντιλα που είχα μαζί μου μού τελείωσαν και ο πατέρας μου μού έδωσε το μαντίλι του και σκουπίστηκα με αυτό. Από τότε εγώ έφυγα για Ελλάδα κι ο πατέρας μου έφυγε για Αλβανία. Κι εμένα μου έμεινε το μαντίλι και σκέφτηκα να το κρατήσω για πάντα όσο ζω. Και πραγματικά πέρασαν 20 χρόνια και αυτό το μαντίλι έχει μεγάλη αξία για μένα”. (Δουράτα – Αλβανία)

-“Το κέντημα το έφτιαξε η μαμά μου με τα χρυσά χεράκια. Το έστρωνε συχνά στο σπίτι μας στην Κορυτσά. Τη θυμάμαι τη μητέρα μου να κεντάει. Καθόταν συχνά σε μια γωνιά του σαλονιού. Πολλές ώρες. Και δεν μιλούσε καθόλου, μόνο έβλεπε τη βελόνα και τραβούσε την κλωστή. Της άρεσε πολύ να κεντάει. Εγώ την έβλεπα και χαιρόμουνα. Γιατί για μένα ήταν πολύ δύσκολο να μάθω. Όμως τώρα το κέντημα αυτό το στρώνω στο τραπέζι του σαλονιού εδώ στην Ελλάδα. Μου αρέσει πολύ, όταν το βλέπω. Το σπίτι φαίνεται πολύ ωραίο. Και θυμάμαι πάντα τα χρυσά χεράκια της μαμάς μου, που δεν συγκρίνονται με τίποτα στον κόσμο”. (Μαϊλίντα – Αλβανία)

-“Ήμουν πολύ τυχερή στη ζωή μου που μεγάλωσα με τη γιαγιά μου. Μ’ αγαπούσε πολύ και ήθελε να με διδάξει πως στη ζωή πρέπει να είμαι δυνατή. Όταν “έφυγε”, ένιωσα πως όλα μου τα παιδικά χρόνια πέθαναν μαζί της. Αυτό το μαντίλι ήταν δικό της και μου το έδωσε η μαμά μου με τον θάνατο της γιαγιάς μου. Είναι το μόνο που έχει μείνει από τη γιαγιά μου. Αυτό και οι αναμνήσεις μου”. (Κριστίνα – Ρουμανία)

ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ-ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΔΗΜΟ
Το Σχολείο Ελληνικής Γλώσσας του Δήμου Νεάπολης-Συκεών λειτουργεί στη Θεσσαλονίκη από το 2009 παραδίδοντας δωρεάν μαθήματα ελληνικής γλώσσας σε ενηλίκους μετανάστες, πρόσφυγες και παλιννοστούντες. Η δομή υλοποιείται από το Γραφείο Κοινωνικής Πολιτικής και την Κοινωφελή Επιχείρηση Υπηρεσιών του Δήμου Νεάπολης-Συκεών, ενώ την ευθύνη λειτουργίας του Σχολείου έχουν οι φιλόλογοι Μάρθα Γαλατοπούλου και Δέσποινα Κακατσάκη με την επιστημονική υποστήριξη του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΑΠΘ. Κάθε χρόνο φοιτούν στο Σχολείο περισσότεροι από 100 μαθητές από διάφορες χώρες του κόσμου, πολλοί από τους οποίους συμμετέχουν με επιτυχία στις κρατικές εξετάσεις πιστοποίησης ελληνομάθειας. Λειτουργούν τμήματα αρχαρίων, μέσων και προχωρημένων κι επίσης τμήματα γραφής και ελληνικής ιστορίας-ελληνικού πολιτισμού. Παράλληλα, στη διάρκεια του χρόνου πραγματοποιούνται εκπαιδευτικές και πολιτιστικές δράσεις.
Αναμφίβολα πρόκειται για ένα σχολείο που θα ζήλευαν όλοι οι Δήμοι της Ελλάδας, πόσω μάλλον ο Δήμος Πατρέων.