Οι Επέτειοι (δυστυχώς) θυμίζουν τι δεν έχουμε κάνει!

Γράφει ο Τάκης Γεωργακόπουλος, Γιατρός, Πνευμονολόγος, Διευθυντής ΕΣΥ, Πρώην Αντιπρόεδρος ΕΟΠΥΥ

Η 3η Δεκεμβρίου είναι αφιερωμένη στα Άτομα με Αναπηρία και στα προβλήματά τους.
Οι επέτειοι σίγουρα ΔΕΝ λύνουν προβλήματα, απλά μας θυμίζουν πως δεν τα έχουμε λύσει ακόμη.
Δεν ξέρω αν μπορούν όλα τα προβλήματα των ατόμων με αναπηρία να λυθούν ως δια μαγείας, αλλά σίγουρα αν υπήρχε μιά διαχρονική και διακομματική/υπερκομματική πολιτική συμφωνία, ίσως τα περισσότερα από αυτά να είχαν διευθετηθεί…
Κάθε άτομο με αναπηρία έχει τα δικά του ξεχωριστά προβλήματα.
Ωστόσο όσοι ρυθμίζουν κανονιστικά τις παροχές για τα άτομα με αναπηρία πρέπει να γνωρίζουν πως ρυθμίζουν τους γενικούς κανόνες και τις παροχές για άτομα που δεν έχουν την δυνατότητα να είναι συνεχώς στην κοινωνία, άρα πρώτη προτεραιότητα αποτελεί η Διασφάλιση πρόσβασης σε κάθε εκδήλωση της κοινωνίας αλλά και κάθε αναγκαία υπηρεσία.
Στη διάρκεια της θητείας μου ως αντιπρόεδρος ΕΟΠΥΥ έζησα έντονα τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων και πολλούς από αυτούς τους συζήτησα και τους συμβουλεύθηκα πριν συντάξουμε τον νέο κανονισμό Παροχών (ΕΚΠΥ) του 2018, επειδή είχα διαπιστώσει πώς ο παλιός κανονισμός του 2012 είχε αρκετά κενά και στηριζόταν στις παροχές των παλιών ταμείων, ενώ στην περίοδο των μνημονιακών νόμων, τα προβλήματα αλλά και οι ανάγκες αυτών των ανθρώπων είχαν πολλαπλασιαστεί.
Παράλληλα έπρεπε να προσδιορίσουμε με βάση τις Ιατρικές οδηγίες και τον αριθμό παροχών για κάθε είδος που είχαν ανάγκη, ως χρόνια πάσχοντες αλλά και ταυτόχρονα να υπάρχει ευελιξία πρόσθετων παροχών μέσω του μηχανισμού του Ανώτατου Υγειονομικού Συμβουλίου (ΑΥΣ) εφόσον κρινόταν ιατρικά αναγκαία.
Όπως κι αν έχει, νοιώθω πώς βάλαμε κι εμείς ένα ΄΄λιθαράκι΄΄ στην ανανέωση των παροχών αλλά θεωρώ πώς η αντιμετώπιση των ατόμων με αναπηρίες πρέπει να γίνεται και σε ατομική βάση, πέρα από τους γενικούς κανόνες όταν παρίσταται ανάγκη αλλά το κυριότερο,πρέπει να μιλάμε με ειλικρίνεια με αυτούς τους ανθρώπους και να νομοθετούμε επίσης με ειλικρίνεια γι αυτούς τους ανθρώπους.
Αναφέρομαι στον θεσμό του Συμπαραστάτη του ατόμου με αναπηρία, θεσμός που θα έπρεπε από το 2012 να έχει εφαρμοσθεί, αλλά και τώρα που (ξανα) νομοθετήθηκε, νομοθετήθηκε υπό όρους και προϋποθέσεις, ενταγμένος σε ένα πιλοτικό πρόγραμμα που εξαρτάται από τους πόρους του ταμείου Ανάκαμψης ενώ θα έπρεπε να χρηματοδοτείται από δημόσιους πόρους και πόρους του ΕΟΠΥΥ, μιάς και οι εισφορές των ασφαλισμένων είναι αυτές που διαχειρίζεται ο ΕΟΠΥΥ.
Γι αυτό εξαρχής υποστήριξα πώς γι αυτά τα ζητήματα πρέπει να υπάρχει διακομματική συμφωνία ώστε να μην προσπαθεί κάθε Κυβέρνηση να τα αντιμετωπίζει με πολιτικάντικο τρόπο, διότι αφορούν σε ανταποδοτικές παροχές των ασφαλισμένων, με βάση τις δικές τους ασφαλιστικές εισφορές υγείας/περίθαλψης που στην διάρκεια του εργασιακού βίου τους προσφέρουν, στον ΕΟΠΥΥ και στο σύστημα περίθαλψης του κράτους.