ΑΠΟΨΗ: «Δείξτε μου ένα θύμα από κορωνοϊό»

Το πρώτο διάστημα της πανδημίας όχι μόνο δεν μαθαίναμε τα ονόματα συμπολιτών που πέθαναν από τη νόσο (δηλαδή από τις επιπλοκές της), αλλά ούτε τα ονόματα συμπολιτών που νοσούσαν από κορωνοϊό, δεδομένου ότι εκείνο το πρώτο διάστημα είχε επικρατήσει το λεγόμενο «στίγμα». Δηλαδή, η ντροπή να παραδεχθεί κάποιος ότι νοσεί από κορωνοϊό, λες και το να νοσεί κάποιος από οποιαδήποτε ασθένεια αποτελεί λόγο και αιτία ντροπής… Τέλος πάντων, με τη συνδρομή πολλών «επώνυμων» και δημόσιων προσώπων που ευθέως παραδέχτηκαν ότι νοσούν από κορωνοϊό, ξεφύγαμε από εκείνη την ανώριμη και παντελώς ακατανόητη κατάσταση και πλέον όλοι κατανοούμε ότι το να προσβληθεί κάποιος από κορωνοϊό και να το ξέρουν οι άλλοι, όχι μόνο δεν αποτελεί «στίγμα», αλλά αποτελεί και μία σημαντική πράξη κοινωνικής ευθύνης.

Ωστόσο, φθάσαμε πλέον στο σημείο, σχεδόν καθημερινά, να πληροφορούνται όλοι για συνανθρώπους μας που «φεύγουν» από κορωνοϊό. Και αυτό, από τη μία πλευρά μας κάνει να αισθανόμαστε βαθύτατη θλίψη ενώ αποτελεί και σαφή ένδειξη της μεγάλης εξάπλωσης της νόσου, αλλά από την άλλη πλευρά δείχνει σε όλους -και κυρίως σε εκείνους που ακόμα αρέσκονται σε θεωρίες συνωμοσίας- ότι ο ιός και υπάρχει, αλλά και δυστυχώς, συνεχίζει να αφαιρεί ζωές. «Δείξτε μου ένα θύμα από κορωνοϊό» έλεγαν κάποτε οι αρνητές των πάντων. Τώρα, βλέπουν, διαβάζουν και ακούν παντού τριγύρω τους για τα θύματα της πανδημίας. Τα (δήθεν) επιχειρήματά τους καταρρίπτονται ένα-ένα από την ίδια την ζωή. Και όμως, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι τριγύρω μας που ακόμα δεν κατανοούν την αλήθεια, ούτε το κακό που κάνουν στους εαυτούς τους και πιθανόν στους ανθρώπους που επηρεάζουν.

Ειλικρινά, θα ευχόμασταν να μην υπήρχε κανένα θύμα και ας έλεγαν οι αρνητές ό,τι θέλουν. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση, προφανώς δεν θα είχαμε… πανδημία. Όμως, τώρα έχουμε πανδημία! Και αυτό τα λέει όλα…