Ο Χ. Μπονάνος αποχαιρέτησε τον παιδικό του φίλο Ανδρέα Συνοδινό «Πάντα συνεπής με τις αρχές του!»

Συγκινητικό ήταν το «αντίο» του αντιπεριφερειάρχη Αχαΐας Χαράλαμπου Μπονάνου στον καλό του φίλο Ανδρέα Συνοδινό, προχθές από τον κατάμεστο Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου.

«Είναι δύσκολη ώρα που μου επιβάλει να ζωντανέψω στον προφορικό λόγο, να περιγράψω, να σκιαγραφήσω έναν φίλο, να κοινολογήσω στους περίλυπους συμπολίτες μας, έναν ανοιχτόκαρδο άνθρωπο, έναν πολίτη που είχε μια σύντομη αλλά τόσο άξια ζωή. Ένας τραυματικός απολογισμός παραστάσεων που έχουν μια συγκεκριμένη αναφορά στον τελευταίο αποχαιρετισμό. Είναι η ώρα να θυμηθώ να ενώσω εικόνες, στιγμές να προβάλω έναν χαρακτήρα με ζωντανή σηματοδότηση στην κοινωνία μας που δεν πέρασε απαρατήρητος, που δεν κρύφτηκε στο βόλεμα της προσωπικής του ζωής, αλλά είχε το θάρρος να παρεμβαίνει στα δημόσια πράγματα, να στηλιτεύει τα κακώς κείμενα κυρίως όμως να μεταδίδει στον περίγυρο του ζωντάνια και αισιοδοξία. Τον Αντρέα δεν τον γνώρισα στην πορεία της ζωής, δεν ήταν μια ευκαιριακή γνωριμία που γίνεται στην ωριμότητα μας. Ήταν ο γείτονας μου, ο παιδικός μου φίλος, ο συμμαθητής στο 3ο Λύκειο, η ζωντάνια στην παρέα μου, το οξυγόνο μου μιας κουραστικής καθημερινότητας.
Για χρόνια αρκετά ήταν το πρώτο τηλέφωνο του πρωινού, ο σχολιασμός των δημοσίων πραγμάτων η αυστηρή κριτική του στα αυτιά μου, αλλά κυρίως η χαρά από τα ευφυολογήματα του και τον τρόπο που μπορούσε με σαρκασμό να μεταφέρει καταστάσεις και γεγονότα. Ακόμα κι αν τελευταία με την απορρόφηση στις θέσεις ευθύνης, είχαμε αραιώσει την επικοινωνία ο σύνδεσμος υπήρχε γιατί είναι μια πραγματικότητα ότι οι παιδικές γνωριμίες, οι φιλίες του σχολείου που γίνονται σε άδολη στιγμή, είναι οι σταθερές σχέσεις που μας ακολουθούν σε όλη μας την ζωή. Το άλμπουμ των νεανικών αναμνήσεων έχει την παρουσία του, το γέλιο του, το σαρκασμό των προβλημάτων, την παρέα με τον Γάκη και τη Χρονούλα, τις θλιβερές απώλειες της ζωής μας.
Έχει την παρουσία του στις δύσκολες προσωπικές στιγμές αλλά κυρίως την ανάμνηση ενός χαρακτήρα με ηχηρή αυτοπεποίθηση, ανεξάρτητη ενέργεια και ακαταπόνητο χιούμορ. Ο Αντρέας ήταν ένα μεγάλο παιδί που έλαμπε όταν μιλούσε και απογειωνόταν μαζί του η παρέα όταν αυτοσαρκαζόταν. Ζούσε τη ζωή σε βαθμό υπερθετικό, χωρίς κανόνες που στένευαν την ελεύθερη ψυχή του, χωρίς να αναλογίζεται τη ζημιά που μπορούσε να προκαλέσει στην υγεία του. Τα πάντα στο κόκκινο, στην μεγαλύτερη ένταση. Και από κοντά η Έντζη να προσπαθεί να νουθετήσει, να απευθύνεται σε μένα, στον Γιώργο, στον Σταύρο, να τον βάλουμε σε καλούπια.
Ένα μυαλό ελεύθερο, ατίθασο με δίψα για ζωή που το δικαίωμα του, το διεκδικούσε με αξιοπρέπεια. Δεν λύγισε ποτέ από τα χτυπήματα στην υγεία του και πάντα εύρισκε τον τρόπο να δραπετεύσει με το χιούμορ του και την φαντασία του.
Αυστηρός κριτής στον πολιτικό στίβο και όταν ταυτιστήκαμε με τον αγώνα του Σπήλιου, έδειχνε σε κάθε ευκαιρία την σταθερή πορεία της πολιτικής του ταυτότητας προσφέροντας στο κοινωνικοί σύνολο, πάντα συνεπής με τις αρχές του.
Αντρέα, είμαστε όλοι υπερήφανοι για σένα, για την διαδρομή σου για την στάση σου στη ζωή για την ποιότητα της προσωπικότητας σου.
Φεύγεις με την πλήρη αποσκευή των ευαίσθητων συναισθημάτων και των αξιών της ζωής κλείνοντας μαζί σου, το παράθυρο της έξυπνης πρόκλησης και σάτιρας των δυσκολιών της ζωής. Αφήνεις ένα ηχηρό αποτύπωμα που θα συνοδεύει όλους εκείνους που σε γνώρισαν.
Καλό ταξίδι»