Οι άνθρωποι που χάνουμε, ως πόλη, αυτοί που κερδίζουμε

ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΥ

Κάθε φορά που φεύγουν από τη ζωή επιφανείς συμπολίτες ή προσφιλή μας πρόσωπα που διέπρεψαν στον επαγγελματικό τους τομέα και συνεισέφεραν ποικιλοτρόπως στην τοπική κοινωνία, όπως συνέβη πρόσφατα με τον Δημήτρη Αλεξίου και τη Σία Αυγέρου, αποκομίζουμε την αίσθηση ότι γινόμαστε σε συλλογικό επίπεδο φτωχότεροι.

Καλώς ή κακώς, θεωρούμε ότι αφήνουν πίσω τους ένα δυσαναπλήρωτο κενό, που γίνεται ακόμη μεγαλύτερο όταν έχει για εμάς μια προσωπική διάσταση.
Ο Σαρλ Ντε Γκωλ είχε πει κάποτε ότι «τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους», θέλοντας να δείξει μ’ αυτήν την… κυνική διαπίστωση ότι ουδείς πρέπει να αισθάνεται δυσαναπλήρωτος. Ενδεχομένως να είναι μια από τις πιο σοφές κουβέντες που έχουν ειπωθεί.
Μια βόλτα στο Α΄ Νεκροταφείο, όπου είναι θαμμένοι όλοι όσοι έγραψαν μέρος της Ιστορίας μας, το επιβεβαιώνει.
Όπως η φύση απεχθάνεται το κενό, έτσι κατ’ επέκταση και η ζωή δεν τα πάει καλά μαζί του, σπεύδοντας να το καλύψει όπου παρουσιάζεται.
Κάθε πόλη χάνει και κερδίζει ανθρώπους. Η Πάτρα δεν θα μπορούσε να αποτελέσει την εξαίρεση. Άλλωστε, ο πληθυσμός της είναι σε μεγάλο βαθμό ανομοιογενής, υπό την έννοια ότι σημαντικό μέρος του έλκει την καταγωγή του από άλλα μέρη.

Είναι το αποτέλεσμα των ροών που δέχθηκε μετά από τα τέλη του 19ου αιώνα, κυρίως από τα Ιόνια Νησιά, όταν άρχισε η εσωτερική μετανάστευση με προορισμό τα αστικά κέντρα.

Πολύ αργότερα, όταν στα μέσα της δεκαετίας του 1960 ξεκίνησε η λειτουργία του Πανεπιστημίου, χιλιάδες νέοι ήλθαν, επίσης, στην Πάτρα.

Μετά από την ολοκλήρωση των σπουδών τους ουκ ολίγοι παρέμειναν εδώ και «ρίζωσαν», καθώς παντρεύτηκαν, έκαναν οικογένειες και έγιναν επί της ουσίας Πατρινοί.

Κοντά σ’ αυτούς, υπάρχουν εξίσου πολλοί που από σπόντα βρέθηκαν κι αυτοί στην πόλη και την επέλεξαν ως τόπο διαμονής τους. Την αγάπησαν πραγματικά και επιδόθηκαν στον δικό τους αγώνα για να την κάνουν καλύτερη, είτε μέσα από τη δουλειά τους είτε συμμετέχοντας ενεργά στα κοινά.

Βέβαια, ταυτόχρονα, η αχαϊκή πρωτεύουσα έχασε και ανθρώπους, όχι μόνο λόγω της αναπόφευκτης φυγής τους από τη ζωή. Συντοπίτες μας εγκαταστάθηκαν σε άλλες πόλεις ή και στο εξωτερικό, λόγω σπουδών και επαγγελματικού προσανατολισμού.

Ιδίως εν μέσω της οικονομικής κρίσης, εκατοντάδες ήταν τα Πατρινόπουλα που πήραν το δρόμο της ξενιτιάς. Πρόκειται για μια απώλεια που επίσης πονάει, τόσο σε οικογενειακό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, ενώ αδυνατούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα ώστε να την ξεπεράσουμε.

Εδώ, ο Ντε Γκωλ δεν έχει δίκιο…