Επιλέγοντας αντίπαλο και πεδίο αναμέτρησης

ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΥ

Είναι ιστορικά καταγεγραμμένο και διαπιστωμένο. Στη Βουλή που είχε προκύψει μετά από τις πρώτες εκλογές της Μεταπολίτευσης, ο Κωσταντίνος Καραμανλής απευθυνόταν πρωτίστως, στον Ανδρέα Παπανδρέου, τον αρχηγό του τρίτου κόμματος, του ΠΑΣΟΚ, όχι στον Γεώργιο Μαύρο, τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, της ΕΔΗΚ.

Στις εκλογές του 1977, η… προτίμηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στον Ανδρέα Παπανδρέου δικαιώθηκε στις κάλπες. Το ΠΑΣΟΚ αναδείχθηκε πρώτο κόμμα κι έγινε αυτό αξιωματική αντιπολίτευση.
Ερχόμενοι στις μέρες μας, είναι πλέον προφανές ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει «δείξει» τον Στέφανο Κασσελάκη ως τον κύριο αντίπαλό του εν όψει των ευρωεκλογών. Αυτό βεβαίως βολεύει τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, στην προσπάθειά του να εδραιώσει το κόμμα του στη δεύτερη θέση, την οποία φέρεται σύμφωνα με όλες ανεξαιρέτως τις δημοσκοπήσεις να έχει «κλειδώσει».
Βάσει της πολιτικής λογικής, πηγαίνοντας στις ευρωεκλογές, η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ -ΠΣ θα επιλέξουν την οδό της πόλωσης. Είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για να ενδυναμώσουν τη θέση τους, ενισχύοντας τα ποσοστά τους.
Άλλωστε, η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι στις εκλογικές αναμετρήσεις η πόλωση μεταξύ των «μεγάλων» συνθλίβει τους
«μικρούς». Όπως επίσης δείχνει ότι και η προεκλογική εκστρατεία τους συνοδεύεται συνήθως από διλήμματα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έθεσε ήδη, εμμέσως πλην σαφώς, το πρώτο δίλημμα, προτάσσοντας το διακύβευμα της πολιτικής σταθερότητας, ενώ ο Στέφανος Κασσελάκης ζητά μετ’ επιτάσεως κι εκ του ασφαλούς πρόωρες εκλογές, καθώς ξέρει πως ούτε μπορεί να τις επιβάλλει ούτε αυτές θα διεξαχθούν.
Το κάνει, ωστόσο, για να κατοχυρώσει τον πρωταγωνιστικό, αντιπολιτευτικό, ρόλο του.
Σε κάθε περίπτωση, και αυτές οι ευρωεκλογές έχουν πλέον προσλάβει τον χαρακτήρα των εθνικών εκλογών, ενώ η έκβασή τους ενδέχεται να δρομολογήσει εξελίξεις, εφόσον θα έχει μεταβληθεί το πολιτικό σκηνικό.