Η επιμονή στον κρατικό φορέα μας οδηγεί στην ιδιωτικοποίηση – Του Δημήτρη Αβραμίδη

Η διαμάχη για τη διαχείριση του φράγματος Πείρου-Παραπείρου προϋπήρχε αλλά τώρα φαίνεται να μπαίνει στην τελική της φάση.

Τα στρατόπεδα, εκ πρώτης όψεως, είναι δύο. Η δημοτική αρχή, υπό τον Κ. Πελετίδη, που ζητούν να παραμείνει στο κράτος η διαχείριση του φράγματος και οι ωφελούμενοι Δήμοι (Πατρέων, Δυτικής Αχαϊας και Ερυμάνθου) να παίρνουν νερό δωρεάν.

Η δεύτερη επιλογή είναι η σύσταση διαδημοτικού φορέα διαχείρισης από τους τρεις Δήμους και την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας. Ο φορέας θα αναλάβει τη λειτουργία του φράγματος και θα χρεώνει στους Δήμους το νερό με βάση την κάλυψη του λειτουργικού του κόστους. Την επιλογη αυτή την υποστηρίζουν σχεδόν όλες οι παρατάξεις της δημοτικής αντιπολίτευσης, οι δύο γειτονικοί Δήμοι και η Περιφέρεια.

Στην πραγματικότητα υπάρχει και τρίτη επιλογή. Το κράτος δημοπρατεί το φράγμα και το αναλαμβάνουν ιδιώτες που φροντίζουν για τη λειτουργία του. Σε αυτό το σενάριο στην τιμή πώλησης του νερού προς τους Δήμους, δεν θα βρίσκονται μόνο οι λειτουργικές του δαπάνες αλλά και το κέρδος του επιχειρηματία. Οι επιχειρηματίες εργάζονται για το κέρδος τους, δεν κάνουν ψυχικά.

Ας δούμε  για λίγο την άποψη της δημοτικής αρχής του Κ. Πελετίδη, δηλαδή του ΚΚΕ. Σε πρώτη ματιά είναι η πιο ελκυστική. Δεν έχουμε καμιά έγνοια για τη λειτουργία του φράγματος, δεν επιβαρυνόμαστε με κανένα λειτουργικό κόστος, τα πληρώνει όλα το κράτος κι εμείς έχουμε νερό τζάμπα.

Όμως πόσο ρεαλιστικό είναι αυτό το σενάριο; Ελάχιστα έως καθόλου. Ακόμα κι αν συσταθεί κρατικός φορέας διαχείρισης του φράγματος, αργά ή γρήγορα και μάλλον γρήγορα θα πάει στο ΤΑΙΠΕΔ και από εκεί θα πάρει το δρόμο της ιδιωτικοποίησης. Είναι απολύτως ενδεικτικό ότι αυτήν τη στιγμή που μιλάμε η ΕΥΔΑΠ (Αθήνα) και η ΕΥΔΑΘ (Θεσσαλονίκη) είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο.

Αλλά η ιδέα του κρατικού φορέα που θα κάνει όλη τη δουλειά και θα δίνει σ’ εμάς το νερό δωρεάν, μπάζει κι από αλλού. Είναι σαν να ζητάμε από  το κράτος, δηλαδή από τους φορλογούμενους όλης της χώρας, να πληρώνουν για να έχουμε εμείς δωρεάν νερό. Είμαστε οι πιο έξυπνοι σε όλη την Ελλάδα ή μήπως οι εθνικοί τζαμπατζήδες;

Υπάρχει και μία ακόμα διάσταση. Η σημαντικότερη αρμοδιότητα της αυτοδιοίκησης α’ βαθμού είναι το νερό και δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε το γιατί. Η ιδέα ότι ο Δήμος θα αυτοπεριοριστεί στα δίκτυα μεταφοράς και διανομής και θα απωλέσει τον πρωτογενή έλεγχο στο νερό, είναι κανονικός αυτοχειριασμός. Αντίθετα η τεχνογνωσία διαχείρισης του φράγματος και η καθετοποιημένη λειτουργία, από την παραγωγή μέχρι τη διανομή του νερού, πρέπει να παραμείνει στα χέρια της αυτοδιοίκησης.

Πιθανολογώ ότι οι προθέσεις της δημοτικής αρχής του Κ. Πελετίδη είναι άριστες. Να έχουμε τζάμπα νερό. Μόνο που ο δρόμος για την κόλαση, δηλαδή την ιδιωτικοποίηση του νερού, είναι στρωμένος με άριστες προθέσεις.

Το γράφω όσο πιο καθαρά γίνεται. Η επιμονή της δημοτικής αρχής στον κρατικό φορέα ανοίγει διάπλατα την πόρτα στην ιδιωτικοποίηση του φράγματος. Κι αν τούτο συμβεί, ας μην μας καλέσει ο Κ. Πελετίδης σε πορεία προς τη Βαλμαντούρα, διότι η ευθύνη της ιδιωτικοποίησης θα είναι όλη δική του.