«Οι ανεπίτρεπτα αρνηθέντες…»

Ο Αριστοτέλης τον αποκάλεσε «Ιπποκράτης ο Μέγας». Οι αιώνες τον δικαίωσαν! Έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές μου στην Φιλοσοφία, η πτυχιακή μου εργασία αποτέλεσε για μένα ένα ευλογημένο ταξίδι στις ηθικές αρχές και την επιστημοσύνη του μεγαλύτερου γιατρού της αρχαιότητας, του απίστευτα διαχρονικού, του Ιπποκράτη του Κώου (460 π.Χ. – 370 π.Χ.). Σε αυτήν οφείλω και το πρώτο μου βιβλίο: Ιπποκράτης, η ιατρική και η φιλοσοφία του. Το κοινό χαρακτηριστικό του ιατρικού αλλά και φιλοσοφικού ιπποκράτειου έργου είναι ότι διαπνέεται από την αγάπη και την έννοια για τον άνθρωπο και ειδικά τον πάσχοντα.
Το κείμενο του «Όρκου», στο πέρασμα των αιώνων αντικαταστάθηκε μόνο στο σημείο της επίκλησης στους ειδωλολατρικούς θεούς και με μικρές πάντα τροποποιήσεις, φθάνει μέχρι το 1810, στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου. Ας δούμε ένα απόσπασμα: «θα φερθώ στους συναδέλφους μου με ευγενικό και φιλικό τρόπο, όπως αρμόζει για την αξιοπρέπεια της Τέχνης μας (εννοεί την ιατρική!), πάντα έτοιμος – χωρίς να υπολογίσω το συμφέρον μου – να έρχομαι σε συμβούλιο μαζί τους για την φροντίδα και θεραπεία του πάσχοντος. Θα κάνω αυτήν την δραστηριότητα στην οποία αφιερώνομαι, μια ιερή αποστολή».
Αν η κάθε εποχή έχει ανάγκη από ήρωες, τότε, ναι, οι γιατροί του κορονοϊού αποτέλεσαν την πιο χαρακτηριστική μορφή ηρωισμού. Ηρωισμού όμως, υπό την έννοια της υπέρβασης του εαυτού τους, επιτελώντας δηλαδή το καθήκον τους στο ύψιστο σημείο εκτέλεσής του.
Κι ύστερα ήρθε η επιστράτευση των γιατρών. Δυστυχώς χρειάστηκε. Επειδή αρνήθηκαν να βοηθήσουν τα πιο επιβαρυμένα από ποτέ νοσοκομεία της Αθήνας.
Η πλειοψηφία της κοινωνίας, και άσχετα με κομματικές προτιμήσεις, έφριξε. Πιο πολύ επειδή οι αρνηθέντες επέλεξαν την πιο ακατάλληλη στιγμή να βάλουν στη ζυγαριά το καθήκον από τη μια και την πρόσληψη ή την μονιμοποίησή τους από την άλλη. Το καθήκον και το κλείσιμο του ιατρείου για ένα μήνα. Και πιθανόν σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις το καθήκον και την κομματική γραμμή! Περιφρονώντας τελικά την ιερότητα της αποστολής τους. Και αυτό ειδικά – και με ήπιο χαρακτηρισμό – λέγεται: όνειδος.
Τα υπολόγισαν όλα εκτός από ένα: και γαρ αυτούς υποχειρίους ποιέουσι τοις ιητροίς» (γιατί οι ασθενείς εναποθέτουν τον εαυτόν τους στα χέρια των γιατρών) (Ιπποκράτους: περί ιητρού). Περιμένουν τον γιατρό για την συνέχιση ή το σταμάτημα της επόμενης ανάσας τους.
Η ζωή λοιπόν στην ίδια ζυγαριά με το συμφέρον…
Αφες αυτοίς! – αν και «οίδασι τι ποιούσιν». Στο κάτω – κάτω δεν είναι όλοι γεννημένοι να γίνουν ήρωες…
Και ακριβώς εδώ οφείλουμε να αποδώσουμε την τιμή και τον έπαινο στους 60 γιατρούς που προσήλθαν στο κάλεσμα της πολιτείας. Οικειοθελώς και αγόγγυστα. Κάνοντας πράξη τον όρκο τους!
Άξιοι!

Αμαλία Γ. Κουσαδιανού – Διδάχου