Εικόνες ενός οράματος για την Πάτρα

ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΥ

Ήταν ένα μακρύ, πανέμορφο, τρικάταρτο σκαρί. Ήθελες δεν ήθελες, χάζευες με την επιβλητική εμφάνιση του, που τραβούσε την προσοχή σου. Δίπλα του βρισκόταν ένα γιοτ, μικρότερο μεν σε μέγεθος, εξίσου όμως εντυπωσιακό.

Αμφότερα έδειχναν σαν χρωματιστές πινελιές που έβγαζαν γλώσσα στο γκρίζο αστικό τοπίο του μόλου της Αγίου Νικολάου. Το κοντράστ προφανές, σε έβαζε σε δεύτερες σκέψεις για την αξιοποίηση της εν λόγω περιοχής. Κι αν το παλιό λιμάνι, όπως συνηθίζεται να αποκαλείται πλέον από πολλούς, μετατρεπόταν με την προσθήκη των κατάλληλων μέσων σε μια μαρίνα;
Ως σκέψη, ως ιδέα, αυτό το πλάνο έχει εμφανιστεί και στο παρελθόν, αλλά δεν είμαστε ειδικοί και δεν ξέρουμε κατά πόσο είναι εφικτό. Όμως, μπορούμε να υποθέσουμε ότι σε μια τέτοια περίπτωση ένα λιμάνι αναψυχής στην προαναφερόμενη τοποθεσία θα ήταν μια πολύ σημαντική υποδομή, η οποία θα «έσπρωχνε» και στην αναβάθμιση εμβληματικών αξιοθέατων της πόλης, ενώ θα αποτελούσε και την αφετηρία μιας αξιοσημείωτης αλληλουχίας τους.
Ας βάλουμε, λοιπόν, στο μυαλό μας έναν νοητό άξονα, η αρχή του οποίου θα είναι στον σημερινό μόλο, όπου θα έχει δημιουργηθεί μια μαρίνα σύγχρονων προδιαγραφών.
Από εκεί, οι επιβαίνοντες στα ελλιμενισμένα σκάφη, επισκέπτες της Πάτρας, θα μεταβαίνουν στην πλατεία Τριών Συμμάχων, με το άνθινο ρολόι ως σύμβολο της να λειτουργεί στην εντέλεια, εννοείται στα καλύτερα του. Στη συνέχεια θα περνούν στον πεζόδρομο της Αγίου Νικολάου και μέσω αυτού στις (ανακαινισμένες) Σκάλες της, που θα τους δίνουν άμεση πρόσβαση στο Κάστρο, στο Δασύλλιο, αλλά και στην Άνω πόλη, μέρος της οποίας στο μεταξύ θα έχει αναπαλαιωθεί.
Ενδεχομένως για κάποιες και κάποιους που διαβάζουν αυτές τις γραμμές όλα αυτά να φαντάζουν αδύνατα, αλλά ας συμφωνήσουμε ότι η αχαϊκή πρωτεύουσα χρειάζεται ένα όραμα και ταυτόχρονα ένα πολιτικό προσωπικό ικανό και αποφασισμένο να το κυνηγήσει με συγκεκριμένο σχεδιασμό. Μερικές από τις εικόνες που περιγράψαμε παραπάνω θα μπορούσαν ίσως να είναι μέρος του.
Αλλά δυστυχώς, όπως φαίνεται, το όραμα λείπει. Γιατί ακόμη κι αυτό προϋποθέτει ανοικτά μυαλά, ανθρώπους με διευρυμένους ορίζοντες, που υπήρχαν κάποτε στην πόλη αυτή και της πρόσφεραν μια ιστορική ακμή με την απλόχερη βοήθεια μιας ευημερούσας αστικής τάξης.
Πάντως, για να τα λέμε όλα, μπορεί όραμα να μην διαθέτουμε, ωστόσο από όνειρα και μεγαλεπήβολους στόχους, άλλο τίποτα. Έχουμε και… παραέχουμε. Θα έλεγε δε κανείς ότι μας περισσεύουν.
Έτσι, παρ’ ότι δεν κάνουμε τίποτα για να αναβαθμίσουμε την αισθητική όψη της πόλης μας, ονειρευόμαστε ότι μπορούμε να προσελκύσουμε τουρισμό, και μάλιστα τουρισμό του ενός Σαββατοκύριακου. Έλα, όμως, που το κάρο δεν μπαίνει ποτέ μπροστά από το άλογο!