«Οι ΠΙΚΡΟδάφνες της εγκατάλειψης!!!»- Του Νίκου Γ. Σουγλέρη

Μέρες διακοπών και χαλάρωσης στην Αγαπημένη μας Πάτρα!! Αφήνοντας το μυαλό μου και το σωμα μου  στις καλοκαιρινές απολαύσεις. Μπάνιο στα δροσερά νερά και τις ωραίες παραλίες στο μεγάλο και φιλόξενο θαλάσσιο μέτωπο και μάλιστα πρόσβαση σε όλες χωρίς κόστος. Το πρωί, μαριδάκι και παγωμένη μπύρα κάτω απο σκιερές μουριές τα μεσημέρια. Βόλτα στην φιλόξενη πόλη και τα μπαράκια της το βραδάκι με αγαπημένα πρόσωπα και καλούς φίλους.

Να πλημμυρίζει η καρδιά και ο λογισμός μου από αναμνήσεις περασμένων καλοκαιριών.

Πρόσωπα και τοποθεσίες που σημάδεψαν την ζωή μας και που στην πορεία τα αφήσαμε πίσω -αλλά δεν τα ξεχάσαμε!

Κάπως έτσι ένιωσα μιά ακατανίκητη ανάγκη να ξαναπάω ένα πρωί στις Δάφνες, στα Μποζαίτικα. Να θυμηθώ στιγμές από την όμορφη δεκαετία του 70, να κλείσω τα μάτια και να αφήσω το άρωμα από τις ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΕΣ να ξαναφέρει στο νού τις ευτυχισμένες στιγμές ερωτα και ξεγνιασάς που έζησα εκεί τότε.

Αχ!!!… φίλοι μου, δεν έπρεπε να το πάω μέχρι εκεί. Το θέαμα ήταν θλιβερό. Ξεραίλα και εγκατάλειψη παντού. Οι πανέμορφες πικροδάφνες μαραίνονται εγκαταλειμένες. Το αγαπημένο μαγαζί των νεανικών μας ραντεβού δεν υπάρχει πιά. Μιά παραλία μεγάλη κόσμο στο χώμα και στην άμμο αλλά παρατημένη. Με τον κόσμο να στρώνει πετσέτες του πάνω στη άμμο, χωρίς μία οργάνωση, μία σκιά , μία χάρη!!

Ή στεναχώρια και η θλίψη μεγάλη Τέσσερις δεκαετίες μετά η κατάσταση χειρότερο από τότε. Αν καθόμουν λίγο παραπάνω, είμαι σίγουρος πως θα έβλεπα να βγαίνουν από πλαστικές σακούλες τα ταπεράκια με τους κεφτέδες. Θα ζούσα στιγμές 60 σε ταινία της Φίνος Φιλμ.

Έφυγα όσο πιό γρήγορα μπορούσα απογοητευμένος από την εγκατάλειψη. Τόσο δύσκολο είναι πιά να φροντίσουν οι τοπικές αρχές τον χώρο, να καθαρίσουν τα ξερά, να στήσουν μιά καντίνα, να ομορφύνουν λίγο τελοσπάντων την παραλία. να μπορούν οι λιυομενοι να βρουν λίγο νεράκι να πιουν ένα καφέ! Ένα αναψυκτικό.

Αυτή η ΠΟΛΎ-ΑΓΑΠΗΜΈΝΗ Πάτρα δεν θα πάψει ποτέ να μας ΠΛΗΓΩΝΕΙ γιατί την αγαπάμε την λατρεύουμε είναι η “γενέθλια” γη