«Όχι μόνο μία ήμερα το χρόνο…»- Γράφει ο Παναγιώτης Καρασπήλιος

Η 3η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί από το 1992 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ ως η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με αναπηρία. Ωστόσο, μέσα σε αυτά τα παραπάνω από 30 χρόνια αναρωτιέμαι τι αλλαγές έχουν γίνει και σε ποιο σημείο έχουμε φτάσει, προκείμενου να μπορούμε να λέμε ότι η κοινωνία, η παιδεία, το κράτος παρέχει ίσες ευκαιρίες σε όλους τους πολίτες χωρίς διαχωρισμούς και εξαιρέσεις.

Σίγουρα, θα ήταν άδικο να είμαστε αφοριστικοί και να μην παραδεχτούμε ότι έχουν γίνει σημαντικά βήματα προόδου ως προς την ευαισθητοποίηση και την ενημέρωση των πολιτών σχετικά με την αναπηρία, αλλά κυρίως ως προς την παροχή ίσων ευκαιριών μεταξύ όλων των πολιτών.

Ωστόσο, δυστυχώς, η αναπηρία συνεχίζει να αποτελεί  κοινωνικό ταμπού που οδηγεί σε αποκλεισμούς, έχοντας αυτό φυσικά αντίκτυπο στην καθημερινότητα και στην ποιότητα ζωής των συνανθρώπων μας με αναπηρία.

Η έλλειψη παιδείας στην κοινωνία που πολλές φορές δεν σέβεται τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, το κράτος που πολλές φορές δεν αντιμετωπίζει επαρκώς τα προβλήματα που καλούνται να διαχειριστούν άνθρωποι, όπως τα προβλήματα του χώρου της Ειδικής Εκπαίδευσης, δυσχεραίνουν τη ζωή των ατόμων αυτών.

Όντας εκπαιδευτικός στο χώρο της Ειδικής Αγωγής, έχω βιώσει και βιώνω τις ελλείψεις και τα κενά που υπάρχουν στο χώρο της Ειδικής Εκπαίδευσης, ως προς την εκπαίδευση και κυρίως την ένταξη των παιδιών με αναπηρίες, αλλά πολλές φορές και την ανισότητά που βιώνουν ως προς τις εκπαιδευτικές ευκαιρίες σε σχέση με τους συνομήλικους τους χωρίς κάποια αναπηρία. Ιδίως, η πανδημία επιδείνωσε την ήδη δύσκολη κατάσταση στο χώρο της Ειδικής Εκπαίδευσης.

Γι’ αυτό και το κράτος είναι αναγκαίο να στηρίζει έμπρακτα ακόμα περισσότερο το χώρο της Ειδικής Εκπαίδευσης.

Η ηθική ικανοποίηση που νιώθουμε ως εκπαιδευτικοί που κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες βλέπουμε ένα παιδί, ένα μαθητή μας, ο όποιος εκ των πραγμάτων αντιμετωπίζει ορισμένες δυσκολίες εξαιτίας μιας οποιαδήποτε μορφής αναπηρίας, να προοδεύει και να εξελίσσεται μέσω της εκπαίδευσης και να αποδεικνύει έμπρακτα ότι η αναπηρία δεν αποτελεί εμπόδιο στην εξέλιξη ενός ανθρώπου, όταν του παρέχονται οι ευκαιρίες που παρέχονται σε όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους χωρίς κάποια αναπηρία.

Αυτό το συναίσθημα που βιώνουμε βλέποντας τα παιδιά μας να προοδεύουν πάρα τα κακώς κείμενα που έρχονται πολλές φορές αντιμέτωπα τόσο αυτά, όσο και οι οικογένειες τους, όσο και εμείς οι εκπαιδευτικοί της Ειδικής Εκπαίδευσης, δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια, αποτυπώνεται, όμως, στα πρόσωπα των παιδιών που επιτυγχάνουν τους στόχους τους.

Αξίζει να τονιστεί ότι η ευαισθητοποίηση και η ενημέρωση από τον μικρόκοσμο της σχολικής τάξης και του σχολείου ευρύτερα μπορεί να δημιουργήσει πολίτες που θα σκέφτονται συμπεριληπτικά και θα κάνουν πράξη το σεβασμό, την αποδοχή και την κοινωνική δικαιοσύνη στην καθημερινότητά τους μέσα από τις κοινωνίες που θα αγκαλιάζουν όλους τους ανθρώπους χωρίς εξαιρέσεις.

Χαρακτηριστικά θυμάμαι μια βιωματική δράση το στις 3 Δεκεμβρίου 2019 στο πλαίσιο τη σχολικής τάξης για την Παγκόσμια Ήμερα Ατόμων με Αναπηρία, όπου φορέσαμε σε όλους τους μαθητές μαντήλια στα μάτια τους, προκειμένου να κατανοήσουν βιωματικά την αναπηρία όρασης, να ενημερωθούν για τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος με αναπηρία, να ενημερωθούν για τις τεχνικές συνοδείας ατόμων με αναπηρία όρασης, να ευαισθητοποιηθούν και να γίνουν από αυτή τη μικρή ηλικία πιο συνειδητοποιημένοι πολίτες πάνω σε αυτά τα ζητήματα. Διαπίστωσα ως εκπαιδευτικός ότι τα παιδιά εξοικειώνονται πολύ εύκολα με το ζήτημα της αναπηρίας και το αντιμετωπίζουν όπως θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται, δηλαδή ως κάτι φυσιολογικό και μέρος της ανθρώπινης φύσης.

Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι η στήριξη της Εκπαίδευσης είναι ο μοχλός για την αλλαγή νοοτροπίας στην κοινωνία, όπως και η ουσιαστική συμπερίληψη όλων των παιδιών, αλλά και η εκπαίδευσή τους να είναι πολίτες που σέβονται τους συμπολίτες τους. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι είμαστε όλοι ίσοι, όλοι διαφορετικοί. Οφείλουμε να μάθουμε να σκεφτόμαστε πιο συμπεριληπτικά κάθε μέρα και όχι μόνο μία ημέρα το χρόνο.

Παναγιώτης Καρασπήλιος

Med Εκπαιδευτικός Ειδικής Αγωγής