Ο αγαπημένος δικός μου Ρωμανός!- Του Νίκου Γ. Σουγλέρη

Όταν τα παιδικά μου μάτια ατένισαν συνειδητά τον κόσμο, στις αρχές της δεκαετίας του ’50, αντίκρισαν ένα χωριό τυπικό για την εποχή του αλλά όμορφο, τον αγαπημένο μας Ρωμανό. Λίγα σπίτια, χαμηλά, φτωχικά αλλά γεμάτα ζωή, αγάπη και χαρούμενες παιδικές φωνές. Γονείς βασανισμένους από τους πολέμους και τις στερήσεις αλλά πάντα έτοιμους για ένα αυθόρμητο γλέντι κάτω από τον πλάτανο και πάντα πρόθυμους να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο στην ανάγκη.

Ένα σχολείο μικρό πέτρινο, μονοτάξιο με την ευγενική δασκάλα μας αείμνηστη Ευθυμία Μαντέλη που προσπαθούσε η καημένη να μας εμφυσήσει την αγάπη στα γράμματα αλλά για μας που βοηθούσαμε τους γονείς στο σπίτι και στα χωράφια, μάλλον για αγγαρεία έμοιαζαν τα σχολικά μας καθήκοντα.

Ανυπομονούσαμε, βλέπετε, το ξυπόλητο τάγμα, να ξεχυθεί στους δρόμους για βόλους και πόλεμο. Και γύρω μας η φύση! Αχ, αυτή η οργιώδης φύση με το χωριό στις πλαγιές του Παναχαϊκού, στραμμένο προς την θάλασσα, αληθινό μπαλκόνι, να λάμπει κάθε σούρουπο από το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα της χώρας!

Έφυγα στα εφηβικά χρόνια για την Αθήνα και άφησα πίσω μου ένα φτωχό χωριό που άρχιζε να οργανώνεται και να αναπτύσσεται καθώς η δική μου γενιά αγάπησε τον τόπο της και άρχισε να δημιουργεί για την επόμενη μέρα και το μέλλον του. Και τώρα πια, με το γύρισμα του αιώνα τα πάντα σχεδόν έχουν αλλάξει εκτός από την ομορφιά της φύσης. Ο Ρωμανός δεν είναι πια χωριό. Είναι ένα ωραίο προάστιο της Πάτρας, 5 χλμ. μακριά, και αυτοί που τον αγαπούν το λένε “Το μπαλκόνι της Αχαΐας”, ο τίτλος της αφεντιάς μου.

Τα κτίσματα δεν είναι πια φτωχικά, είναι πανέμορφα σπίτια με περιποιημένους κήπους. Τα φημισμένα νερά του Ρωμανού τρέχουν στον Κούτουλα, την πηγή μας, και δροσίζουν ντόπιους και περαστικούς, περιηγητές και περιπατητές που καθημερινά τον επισκέπτονται για να απολαύσουν το πράσινο, να πάρουν καθαρό αέρα, να απολαύσουν το ωραίο τοπίο και τις ομορφιές του βουνού.

Και βέβαια δίπλα είναι το ιστορικό υδραγωγείο του Ρουφ που προσφέρει το νερό στην αγαπημένη μας Πάτρα. Ο Ρωμανός σήμερα διαθέτει ένα σύγχρονο νηπιαγωγείο και δημοτικό σχολείο, έναν δραστήριο Εκπολιτιστικό Σύλλογο σε ιδιόκτητο κτήριο (το παλιό σχολείο) με πλήθος δρώμενα κάθε χρόνο: θεατρικές παραστάσεις, μουσικές εκδηλώσεις και χορευτικά τμήματα.

Εκεί έχει και τα γραφεία του ο ιστορικός αθλητικός σύλλογος Α.Ο. Ρωμανός. Έχει τρεις μεγάλες εκκλησίες, τους πολιούχους Πέτρο και Παύλο, που στη γιορτή τους στήνεται ξακουστό πανηγύρι, τον Άγιο Δημήτριο και την Αγία Παρασκευή. Διοικητικά ανήκει στον δήμο Πατρέων (με πενταμελές Δ.Σ.) στο δημοτικό διαμέρισμα Ελεκίστρας.

Και τα παιδιά; Τι απέγιναν τα παιδιά που γέμιζαν με τις χαρούμενες φωνές τους το χωριό τις δεκαετίες του ’50 και του ’60; Τα παιδιά αυτά, αγαπητοί αναγνώστες, παρακινημένα από τους γονείς τους και από την φτώχεια, προσπάθησαν σκληρά και πέτυχαν στη ζωή τους πολλά. Είτε σπούδασαν είτε όχι, δημιούργησαν ευτυχισμένες οικογένειες και πρόκοψαν.

Πάνω από 50 επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων έβγαλε το χωριό και πλήθος ελεύθερων επιτυχημένων επαγγελματιών, όλοι τους καταξιωμένοι στην πατραϊκή κοινωνία.

Οι γονείς μας που μόχθησαν και μας προίκισαν με κοινωνικότητα, πείσμα και θέληση για πρόοδο μπορούν να αναπαύονται, ήρεμοι πως έπραξαν το καθήκον τους, στο μικρό κοιμητήριο του χωριού “Άγιος Δημήτριος” ατενίζοντας την ομορφιά του θαλάσσιου ορίζοντα!

ΥΓ. : Αφιερώνω το παρόν με πολλή αγάπη στους αείμνηστους γονείς μου Γεώργιο και Ευτυχία Σουγλέρη που έβαλαν και αυτοί ένα μικρό-μεγάλο λιθαράκι για την πρόοδο της γενέθλιας γης!