Αυτοί που (δεν) έφυγαν από τη ΝΔ

ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΗ ΖΑΚΥΝΘΙΝΟΥ

«Όποιος φεύγει από το μαντρί τον τρώει ο λύκος», είχε πει κάποτε ο Ευάγγελος Αβέρωφ, θέλοντας να δείξει με τη φράση αυτή ότι όποιος αποχωρούσε από τη Νέα Δημοκρατία για να κάνει το δικό του (κόμμα), θα είχε άδοξο πολιτικό τέλος.

Η Ιστορία τον δικαίωσε. Όσοι εγκατέλειψαν τη… στάνη, αφήνοντας τη «γαλάζια» παράταξη, δημιούργησαν πολιτικά σχήματα με βραχύβιο βίο. Έκαναν μια τρύπα στο νερό. Και κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, αφότου απέτυχε η… επανάσταση τους, επέστρεψαν εκεί από όπου έφυγαν.
Τα γεγονότα είναι γνωστά, όπως γνωστοί είναι και οι πρωταγωνιστές τους, ως εκ τούτου δεν χρήζουν πλέον στις μέρες μας ιδιαίτερης αναφοράς. Κρίθηκαν, επικρίθηκαν, κατακρίθηκαν, συγχωρέθηκαν, επανήλθαν.
Ωστόσο, είναι αξιοσημείωτο ότι και τα πάλαι ποτέ «απολωλότα πρόβατα» συμμετείχαν με διάφορους τρόπους στα «γενέθλια» της Νέας Δημοκρατίας, που έκλεισε τα 48 της. Σαν να έσβησαν μονοκοντυλιά την αποκοτιά τους, σαν να θέλουν να τη διαγράψουν από το παρελθόν τους, σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα.
Τους βοηθά βέβαια και η κοινή διαπίστωση ότι ο κόσμος (στην πλειονότητα του) ξεχνάει. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος σύμμαχος της λήθης. Ποιος θυμάται ή θέλει να θυμάται τι έγινε το 1985, το 1993, και πάει λέγοντας; Άσε που οι νεότεροι ψηφοφόροι δεν έχουν ζήσει τις συγκλονιστικές «γαλάζιες» έριδες και τις διαμάχες που οδήγησαν σε αποσκιρτήσεις και κόμματα που δεν κατάφεραν να πάρουν τη θέση της «γαλάζιας» παράταξης. Επιπλέον, είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν οι περισσότεροι έχουν επαρκή γνώση γι’ αυτά που συνέβησαν.
Σε κάθε περίπτωση, και παρότι πέρασε από πολλά κύματα και κλυδωνισμούς, η Νέα Δημοκρατία, ως κόμμα εξουσίας, κράτησε. Αυτό κι αν είναι αξιοσημείωτο. Και σήμερα, μετά από σχεδόν μισό αιώνα ζωής είναι πάλι στη διακυβέρνηση της χώρας, με αρχηγό και πρωθυπουργό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, που ουδέποτε την εγκατέλειψε.