Μην αφήσουμε άλλες ψυχούλες να βασανιστούν αβοήθητες

Γράφει ο ψυχολόγος Αντώνης Καλέντζης

Ζούμε σε μια αρκετά απαιτητική ελληνική πραγματικότητα των τελευταίων ετών που οι αντοχή των συμπολιτών μας δείχνει να έχει κραδασμούς.

Μαζί με αυτή, παρατηρούμε να υπάρχει και ψυχολογική εξουθένωση που σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να προϋπήρχε του βομβαρδισμού των αρνητικών εξελίξεων , αλλά η αβεβαιότητα από τις υγειονομικές και οικονομικές προκλήσεις τα φέρνουν πολύ πιο εύκολα πλέον στην επιφάνεια.
Μια κοινωνία με έλλειψη διαύγειας, με θυμό, ψυχολογική κόπωση και με ευερεθιστότητα σε κάθε νέο αρνητικό βίωμα που έχει ως αποτέλεσμα εκρήξεις εσωτερικές με συμπτώματα ψυχοπαθολογίας και τάσεις αυτοτραυματισμού, ή εξωτερικές εκφάνσεις που μπορεί να περιλαμβάνουν λεκτική ή μη λεκτική βία σε οτιδήποτε τους περιβάλλει.
Ίσως τα αυξημένα επίπεδα βίας μεταξύ ενηλίκων, οι αυξήσεις γυναικοκτονιών, η αύξηση περιστατικών bullying μεταξύ ανηλίκων ή προς το διαφορετικό, η αύξηση ενδοοικογενειακής βίας και η κακοποίηση ζώων να είναι κάποια στοιχεία που δεν πρέπει να τα προσπερνούμε.
Ένα σύνολο θυμάτων που είναι οξύμωρο ως κοινωνία να απαιτούμε να είναι ανεξίκακοι και να μην συνεχίσουν τον κύκλο βίας που βίωσαν ή παρατήρησαν.
Σε αυτά τα δεδομένα προστίθενται και τα βδελυρά περιστατικά κακοποίησης και βιασμών στα κορμάκια ανηλίκων από ενήλικες. Πρόκειται για ψυχούλες που δυστυχώς από μικρή ηλικία βλέπουν την κακή πτυχή της ανθρώπινης φύσης. Ανήλικοι που προσμένουν από τους μεγαλύτερους σε ηλικία αγάπη και καθοδήγηση ώστε να πατήσουν γερά στα πόδια τους και να διεκδικήσουν τα όνειρά τους με ήθος και ευγένεια.
Αντ’ αυτού, οι νεότερες γενιές και το μέλλον της πατρίδας μας βιάζεται, με εμάς όλους θεατές και κατακριτές των πληκτρολογίων και του Ίντερνετ.
Είναι άξιο αναφοράς πως όταν βγαίνει στην δημοσιότητα ένα γεγονός βιασμού ανηλίκου, τότε και μόνο είναι η αρχή που ο κοινωνικός περίγυρος αρχίζει να αναφέρεται ως δήμιος στα περιστατικά που οι ίδιοι επέτρεπαν μέσα από την παθητική τους σιωπή.
Νομίζω έφτασε ο καιρός που πλέον πρέπει να πράξουμε την χρονική στιγμή που μπορούμε να βοηθήσουμε και να σώσουμε έναν συνάνθρωπο. Ο ετεροχρονισμένος θυμός και τα λαϊκά δικαστήρια είναι κάτι που πρέπει να αφήσουμε στο μακρινό παρελθόν.
Η κοινωνία δεν είναι ένα απρόσωπο σύνολο, είμαστε όλοι εμείς. Κάθε φορά που αναφερόμαστε ότι η κοινωνία έχει ένα άσχημο και αφιλόξενο πρόσωπο θα πρέπει να προβληματιστούμε αν εμείς επιτρέπουμε να είναι το κυρίαρχο στοιχείο της.
Η αλλαγή για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον ξεκινά από εμάς.
Μιλήστε, ζητήστε βοήθεια, βοηθήστε όσο είναι καιρός.
Μην αφήσουμε άλλες ψυχούλες να βασανιστούν αβοήθητες.