Ο ταλαντούχος ηθοποιός, Κωνσταντίνος Φάμης αναδεικνύει μέσα από τη «Βρωμιά» το στίγμα της διαφορετικότητας  

Ο Σαντ είναι μόνος σε μία ξένη χώρα, βιώνοντας το φόβο, τη μοναξιά και το «στίγμα» της διαφορετικότητας. Κι όμως είναι ακόμη εδώ… Αντλώντας δύναμη από το εσωτερικό του «φως». Ο ταλαντούχος ηθοποιός, Κωνσταντίνος Φάμης στο ρόλο του Σαντ μέσα από τον συγκλονιστικό μονόλογο του Ρόμπερτ Σνάιντερ «Βρωμιά»… καλεί το κοινό να αναμετρηθεί με συμπεριφορές, τάσεις κι απόψεις που αποτελούν σκοτεινά σημεία στην κοινωνία μας.

Ο Κωνσταντίνος Φάμης, ιδιαίτερα αγαπητός στο πατραϊκό κοινό από παλαιότερη συνεργασία του με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, μίλησε στη «Γ» για την παράσταση που έχει αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές, για τα μηνύματα που εκπέμπει, αλλά και για τη διαδρομή του στο θέατρο και την τηλεόραση.

ΕΡ.: «Βρωμιά». Ένας συγκλονιστικός μονόλογος. Ποια είναι η πραγματική αναμέτρηση σ’ αυτό το ρόλο;

Πράγματι πρόκειται για έναν συγκλονιστικά γραμμένο μονόλογο απ’ τον Ρόμπερτ Σνάιντερ, που δίνει πολλές δυνατότητες «αναμέτρησης» – όπως λέτε σε έναν ηθοποιό.

Ο Σαντ, ο ήρωας της «Βρωμιάς» έρχεται αντιμέτωπος με πολλές αναμετρήσεις κατά την παραμονή του στο υπόγειο δωμάτιό του, όπου τον συναντάμε. Είναι μόνος, φοβάται και περιμένει να περάσει η ώρα ώστε να πάει να πουλήσει τα τριαντάφυλλά του. Νιώθει μη αποδεκτός στη χώρα που ζει, στη Γερμανία, για την οποία σπούδασε φιλοσοφία και γερμανική λογοτεχνία. Νοσταλγεί τις όμορφες στιγμές των παιδικών του χρόνων, θυμάται τη μητέρα του, καθώς πάντα καταφεύγουμε σε αγαπημένα πρόσωπα όταν νιώθουμε αδύναμοι και η μάνα μας είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα σκεφτούμε για να πάρουμε κουράγιο. Ο Σαντ λοιπόν αναμετράται με τους φόβους, τη μοναξιά και την ερημιά του σε μια προσπάθεια να νικήσει, έχοντας ως δύναμή του το εσωτερικό του «φως». Αναμετράται με τον ρατσιστή που θα συναντήσει στο δρόμο και θα τον κακοποιήσει είτε λεκτικά, είτε σωματικά και γενικότερα αναμετράται με μια κοινωνία που δεν μπορεί να δεχτεί το «διαφορετικό».

ΕΡ.: Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο έργο, εκτός φυσικά από το γεγονός ότι παραμένει επίκαιρο;

Ο λόγος που επέλεξα τη «Βρωμιά» ήταν αρχικά καθαρά πρακτικός. Το 2015 βρισκόμουν σε πρόβες για την παράσταση «Ταξίδι στον σταυρό του νότου», με τον Θάνο Μικρούτσικο στο θέατρο Badminton, κι επειδή χρειαζόταν να συμπληρώσω το εισόδημά μου πριν τις παραστάσεις, αποφάσισα να αναζητήσω ένα έργο ώστε κάνω μια μικρή περιοδεία τότε. Ένας αγαπημένος φίλος, μού πρότεινε τη «Βρωμιά». Μόλις διάβασα το έργο, συγκλονίστηκα. Αγάπησα βαθιά αυτόν τον χαρακτήρα και τον κατάλαβα. Αυτό ζητά και ο Σνάιντερ μέσω του Σαντ, πιστεύω.

ΕΡ.: Ποια είναι τα μηνύματα που εισπράττει το κοινό;

Ο Σνάιντερ καταφέρνει χωρίς διδακτισμό, αλλά μέσα απ’ την ευαισθησία του χαρακτήρα να «περάσει» με πλάγιο τρόπο όλα τα μηνύματα του έργου. Παρουσιάζει δύο στοιχεία μιας κοινωνίας – τον μετανάστη και τον Γερμανό φασίστα και ζητά έμμεσα απ’ τον θεατή να αποφασίσει με ποια απ’ τις δύο συμπεριφορές συντάσσεται.

Στόχος του έργου, αλλά και της παράστασης που δουλέψαμε με την Κατερίνα Πολυχρονοπούλου, είναι να δείξουμε σεβασμό σε αυτούς τους ανθρώπους που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν απ’ τις πατρίδες τους και να ταξιδέψουν πολύ μακριά απ’ αυτές, ελπίζοντας σε μια καλύτερη ζωή. Ας μην ξεχνάμε ότι κι εμείς βρεθήκαμε σε μια τέτοια θέση στο παρελθόν κι επίσης ποτέ κανείς δεν ξέρει αν θα χρειαστεί να ξαναβρεθούμε.

ΕΡ.: Ο φόβος και η μοναξιά αφορούν μόνο τους μετανάστες ή είναι κυρίαρχα χαρακτηριστικά της σημερινής κοινωνίας;

Αυτά τα δύο συναισθήματα είναι νομίζω αυτά που δυστυχώς χαρακτηρίζουν τη σημερινή κοινωνία, ανεξαρτήτως ηλικίας ή φύλου. Νομίζω πως το ένα φέρνει το άλλο. Οι άνθρωποι φοβόμαστε αρκετά πιστεύω. Και ίσως αυτό μας οδηγεί στην απομόνωση και σε μια πλασματική «ασφάλεια» η οποία φέρνει και τη μοναξιά. Φοβούμενοι να μην «εκτεθούμε», γινόμαστε όλο και πιο εσωστρεφείς, δεν εκδηλώνουμε τα συναισθήματά μας και τελικά δημιουργούμε σχέσεις, είτε φιλικές είτε ερωτικές, χωρίς μοίρασμα. Οι συνθήκες που ζούμε βέβαια, τα social media και η υπερπροσφορά της εικόνας νομίζω πως συμβάλλουν στην ανάπτυξη αυτών των συναισθημάτων. Όταν αντικαθίστανται οι δια ζώσης συναντήσεις με το τσατάρισμα στο facebook, οι άνθρωποι τελικά μένουν μόνοι.

ΕΡ.: Εκτός από ηθοποιός είστε και σκηνοθέτης. Πώς συνδυάζονται;

Η βασική μου ιδιότητα είναι αυτή του ηθοποιού. Φλέρταρα χρόνια ομολογώ με την ιδέα να σκηνοθετήσω αλλά πίστευα πως χρειαζόμουν κι άλλη εμπειρία για να το τολμήσω. Δειλά- δειλά ξεκίνησα να σκηνοθετώ κάποιες δικές μου παραστάσεις, όχι πολλές, και ξαφνικά προέκυψε η σκηνοθεσία μου στο Ηρώδειο. Μ’ αρέσει να σκηνοθετώ διότι νιώθω πως έχω όλη την ευθύνη της αφήγησης μιας παράστασης κι αυτό το βρίσκω απελευθερωτικό. Δε θα άλλαζα όμως με τίποτα το αίσθημα γιορτής που νιώθω, όταν ανεβαίνω στη σκηνή ως ηθοποιός.

Ο συνδυασμός αυτών των δύο όμως δεν μου φαίνεται δύσκολος, αρκεί να ρίχνω το βάρος σε μια απ’ τις δύο ιδιότητες κάθε φορά.

ΕΡ.: Θέατρο ή τηλεόραση; Αν σας ζητούσαν να επιλέξετε…

Δύσκολη ερώτηση. Έχω κάνει αρκετή τηλεόραση στο παρελθόν και μου άρεσε πολύ. Είχα την τύχη να συμμετέχω σε πολύ καλές δουλειές που σέβονταν τους ηθοποιούς και τη διαδικασία του γυρίσματος. Οι περισσότερες απ’ αυτές ήταν μονοκάμερες κι έτσι το αποτέλεσμα ήταν πολύ προσεγμένο. Νομίζω όμως ότι ο μεγάλος μου έρωτας είναι το θέατρο. Είναι μαγική η ζωντανή επικοινωνία που έχεις με το κοινό κατά τη διάρκεια μιας παράστασης. Όλα αρχίζουν μέσα σ’ αυτόν τον χώρο, εξελίσσονται και τελειώνουν μόλις σβήσουν τα φώτα. Τίποτα απτό δε μένει. Μόνο στο μυαλό και στην ψυχή μας. Κι αυτό μου προκαλεί μεγάλη γοητεία.

ΕΡ.: Πως αισθάνεστε που θα βρεθείτε στην Πάτρα;

Έχω ξαναβρεθεί στην Πάτρα για παραστάσεις και το 2010 έμεινα δυόμισι μήνες εκεί διότι συμμετείχα στο «Λεωφορείο ο πόθος», μια παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας.

Χαίρομαι πολύ που θα ξαναταξιδέψω και θα παρουσιάσω τη «Βρωμιά» στην Πάτρα. Νομίζω ότι το κοινό είναι εκπαιδευμένο και ξέρει να βλέπει θέατρο. Μού αρέσει πολύ και το γεγονός ότι πρόκειται για μια ζωντανή πόλη με ανοιχτόκαρδους ανθρώπους.

ΕΡ.: Τι άλλο ετοιμάζετε;

Παράλληλα με τη «Βρωμιά» που θα ταξιδέψει και σε άλλες λίγες πόλεις, θα ξαναπαρουσιάσουμε μια συναυλία με τραγούδια που πρωτοακούστηκαν σε κάποια θεατρική παράσταση και μετά έγιναν πολύ γνωστά. Σ’ αυτήν την μουσική παράσταση μοιράζομαι τη σκηνή με την Μαριάννα Πολυχρονίδη που γνωριζόμαστε απ’  τη σειρά «Της αγάπης μαχαιριά» και που έχουμε παίξει και πολλές φορές στο θέατρο μαζί, αλλά και με τον εξαιρετικό Τάκη Φαραζή στο πιάνο.

ΙΝFO

H παράσταση θα ανέβει στο θέατρο «όροφως» στις 4 και 5 Φεβρουαρίου στις 21.00.

Ο Robert Schneider δημιούργησε ένα αριστοτεχνικά γραμμένο κείμενο το οποίο διδάσκεται στα Πανεπιστήμια Συγγραφής Θεατρικού Έργου και Σεναρίου. Ο χαρακτήρας του έργου είναι τόσο αληθινός και συγκλονιστικός που μας κάνει να ταυτιζόμαστε με τις ξένες αλλά τελικά οικείες σε μας ανάγκες του.

Ο Σαντ είναι τριάντα χρονών. Από μικρός ονειρευόταν να φτάσει στ’ αστέρια. Από μικρός διάβαζε και μελετούσε λογοτεχνία και γερμανική γλώσσα. Ο Σαντ γεννήθηκε στο Ιράκ. Σήμερα ζει στη Γερμανία που τόσο είχε αγαπήσει. Είναι ένας ακόμα μετανάστης. Θα ήθελε να είναι σαν όλους τους άλλους. Θα ήθελε να μπορεί να τους μιλάει. Να μπορεί να μπαίνει στο μετρό. Αλλά είναι ξένος. Ο Σαντ νοιώθει μοναξιά και φόβο. Ζει κλεισμένος στο δωμάτιό του. Ο Σαντ είναι ο Άλλος, ο διαφορετικός που “φταίει” για όλα τα κακά και μαύρα της ζωής μας. Είναι ο γείτονάς μας στο Βερολίνο, στη Βιέννη, στα περίχωρα του Παρισιού, στο κέντρο της Αθήνας ή ακόμη πιο κοντά, στη διπλανή πόρτα. Ο Σαντ βρίσκεται ανάμεσά μας. Ή μήπως μέσα μας;

Τιμές εισιτηρίων: γενική Είσοδος: 12€, μειωμένο: 8€

Προπώληση εισιτηρίων: www.ticketservices.gr