Αντισυνταγματικός ο νόμος επιβολής φόρου ακίνητων

Του Λεωνίδα Γ. Μαργαρίτη*

Στις διατάξεις του Συντάγματος ρυθμίζονται οι υποχρεώσεις προκειμένου να μη γίνονται καταστρατηγήσεις και να κάνουν οι εκάστοτε κυβερνώντες τις δικές τους εισοδηματικές πολιτικές και τα δικά τους οικονομικά σχέδια.

Ο Ν.4021/2011 που θεσπίζει το πρώτον την επιβολή του ειδικού τέλους για τα ακίνητα παραβιάζει με ευθύ τρόπο πλείστες διατάξεις του Συντάγματος και κυρίως τον πυρήνα αυτών και μάλιστα τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα που προστατεύει το Σύνταγμα.
Κατά πρώτον ο ορισμός του φόρου ως τέλους είναι παραπλανητικός αφού ο ορισμός «τέλος» υποδηλώνει και συνδέεται με μια άμεση ανταποδοτική ωφέλεια στον πολίτη που το καταβάλει όπως π.χ. το τέλος ύδρευσης, αποχέτευσης, και κυκλοφορίας.
Εδώ στην περίπτωση του τέλους ακίνητης περιουσίας έχουμε να κάνουμε με μια επαχθέστατη και άδικη χωρίς δικαιολογητικό έρεισμα επιβάρυνση η οποία ευθέως συνιστά φόρο και ως εκ τούτου θα πρέπει να τύχουν εφαρμογής οι διατάξεις του Συντάγματος περί επιβολής φόρων, δηλαδή οι διατάξεις που βάζουν όρια και περιορισμούς στην επιβολή των φόρων.
Η επιβολή του τέλους ακίνητης περιουσίας αντιβαίνει στις διατάξεις του άρθρου 17 του Συντάγματος το οποίο προστατεύει το δικαίωμα της ιδιοκτησίας.
Ο πολίτης εξαναγκάζεται να πληρώσει φόρο και για ακίνητα τα οποία δεν του αποφέρουν εισόδημα με συνέπεια και κατάληξη να δημεύεται ουσιαστικά ότι απέκτησε με κόπους, αφού ουσιαστικά υποχρεούται να καταβάλει ενοίκιο στο Δημόσιο για το σπίτι του.
Στη διάταξη του άρθρου 53 παράγραφος 2 του επίμαχου νόμου ορίζεται πως για τον υπολογισμό του ειδικού τέλους ακινήτων λαμβάνεται υπ’ όψιν το εμβαδόν της δομημένης επιφάνειας, το ύψος της τιμής ζώνης η παλαιότητα του ακινήτου κ.λ.π. όπως αυτά αναγράφονται στο λογαριασμό της ΔΕΗ με βάση τα οποία υπολογίστηκε κατά την 17-9-2011 το Τέλος της Ακίνητης Περιουσίας.
Συνεπώς ο υπολογισμός του ειδικού τέλους δεν γίνεται ευθέως από το νόμο αλλά βάσει μεθόδων υπολογισμού από μια Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού.
Πρόκειται δηλαδή για ευθεία παραβίαση του άρθρου 78 παρ.1 και 4 του Συντάγματος που προβλέπεται ότι:
-Κανένας φόρος δεν επιβάλλεται ούτε εισπράττεται χωρίς τυπικό νόμο που καθορίζει το υποκείμενο της φορολογίας και το εισόδημα, το είδος της περιουσίας, τις δαπάνες και τις συναλλαγές η τις κατηγορίες τους στις οποίες αναφέρεται ο φόρος….
-Το αντικείμενο της φορολογίας, ο φορολογικός συντελεστής, οι απαλλαγές η εξαιρέσεις από τη φορολογία και η απονομή των συντάξεων δεν μπορούν να αποτελούν αντικείμενο νομοθετικής εξουσιοδότησης.
Τέλος υπάρχει ευθεία παραβίαση του άρθρου 25 παρ.1 του Συντάγματος το οποίο προβλέπει ότι κάθε είδους περιορισμοί στα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα πρέπει να σέβονται την Αρχή της Αναλογικότητας.
Η εν λόγω αρχή προστατεύει τον πολίτη από τον περιορισμό των συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων του.
Θα πρέπει δηλαδή να υπάρχει απόλυτη αναλογία σκοπού και μέσου επίτευξης.
Φυσικά δεν υπάρχει στη συγκεκριμένη περίπτωση καμία απολύτως αναλογία του σκοπού που προβάλλεται πως είναι η δήθεν ελάφρυνση του χρέους της χώρας και του μέσου που είναι η καταβολή του «χαρατσιού» που ουσιαστικά τείνει στην δήμευση των κατοικιών των πολιτών που με κόπους και δάνεια έχτισαν ένα σπίτι να στεγάσουν τη φτώχεια τους και τα πολλά παιδιά τους…
*Ο Λ. Μαργαρίτης είναι επιτ. Δικηγόρος