Τελευταίο ταξίδι για τον Ανδρέα Αγγελόπουλο- Σήμερα στις 11 η κηδεία του πατέρα του αθλητικογράφου της “Γ” Τάσου

Στην τελευταία του κατοικία οδηγείται σήμερα ο 77χρονος συμπολίτης μας Ανδρέας Αγγελόπουλος, πατέρας του αθλητικού συντάκτη της «Γ» Τάσου Αγγελόπουλου.

O εκλιπών με τη σύζυγό του Μαρία απέκτησαν δύο παιδιά, τον Γιάννη, ιδιωτικό υπάλληλο που ζει στην Γερμανία, και τον Τάσο, αθλητικό συντάκτη της «Γ», ενώ ευτύχησε να γνωρίσει δύο εγγόνια, τον Ανδρέα και την Ελένη – Μελίνα.

Η εξόδιος ακολουθία του εκλιπόντος θα τελεστεί στις 11 σήμερα το πρωί από τον Ιερό Ναό Αγίας Φωτεινής Πατρών και η ταφή του θα γίνει στο Β΄ Δημοτικό Κοιμητήριο Λεύκας.

«ΝΑ ΝΟΙΩΘΩ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΚΑΛΟΣΥΝΗ ΣΟΥ»

Με συγκινητικά λόγια ο γιος του Τάσος Αγγελόπουλος αποχαιρετά τον πατέρα του κάνοντας μια ανάρτηση – κατάθεση ψυχής: «…Το βράδυ της Τετάρτης η μοίρα, μου έπαιξε για δεύτερη φορά το δικό της παιχνίδι, καθώς μετά τη Χριστίνα που έφυγε από τη ζωή πριν από έξι μήνες, ήρθε να προστεθεί και η απώλεια του πατέρα μου.
Όλο αυτό το διάστημα που μπαινόβγαινε στα δυο νοσοκομεία της Πάτρας, ήμουν δίπλα του, όπως στο πλευρό του βρίσκονταν και η μητέρα μου Μαρία, που δεν τον άφησε ούτε στιγμή από τα μάτια της.
Έφυγε χωρίς να πει το παραμικρό, έφυγε για την αιωνιότητα ΆΡΧΟΝΤΑΣ, όπως ήταν σε όλη του τη ζωή, εργάστηκε σκληρά ο πατέρας.
Τον θυμάμαι ως εισπράκτορα στα Αστικά Λεωφορεία της Πάτρας, στη συνέχεια σερβιτόρος (παλαιότερα δούλεψε στην Παριζιάνα), στις Αναμνήσεις, στην Ηλιακτίδα, στου Διάκου και τελευταία στον Ροδαμό στην περιοχή Βέτα. Ήταν με ένα δίσκο στο χέρι εξυπηρετώντας τους πελάτες στα καταστήματα εστίασης στα λεγόμενα μπουζουκομάγαζα.
Ποτέ δεν κουράστηκε, έπειτα ήρθε το παλαιό ΚΑΤΕ – ΚΑΤΕΕ, μετέπειτα ΤΕΙ όπου εκεί εργάστηκε ως φύλακας. Φοιτητές και φοιτήτριες της εποχής, είχαν να θυμούνται.
Ανάμεσά τους και ο καλός συνάδελφος από τη Ζάκυνθο ο Τάσος ο Θεοδόσης, με ρωτούσε τι κάνει ο πατέρα σου, ο «Κυρ Ανδρέας», το ίδιο ο παλαιός διαιτητής ποδοσφαίρου ο Καπελάκης. Μου έλεγαν ιστορίες που έζησαν ως φοιτητές και πραγματικά χαιρόμουν, που μιλούσαν για τον μπαμπά. Είχε καλοσύνη κι δόξα το Θεό την απέκτησα.
Τα χρόνια πέρασαν, όπου ως οικογένεια περάσαμε υπέροχα, αλλά θα σταθώ περισσότερο στις τελευταίες ημέρες.Του κρατούσα το χέρι στο θάλαμο του ΠΓΝΠ όπου νοσηλεύονταν λόγω της ασθένειάς του και νόμιζα ότι κρατούσα όλη τη γη.
Ως ταινία πέρασε από μπροστά μου όλη η παιδική ζωή μου μαζί του, τις βόλτες που κάναμε όταν είχε τον χρόνο, τα βράδια που πήγαινα τη δεκαετία του ΄90 στα μπουζουκομάγαζα που εργαζόταν για να πιώ ουίσκι και το πλήρωνε.
Το χαρτζιλίκι που του έλεγα ότι δεν πήρα από τη μαμά για να μου δώσει -κι ας ήξερε ότι είχα πάρει- Τις αταξίες που έκανα κι του έλεγα ότι δεν το έκανα εγώ, αλλά ο Γιάννης για μην τιμωρήσει μόνο εμένα… Πατέρα, θα μου λείψεις πολύ.
Και οι 29 λέξεις από τους στίχους του τραγουδιού «Πατέρας» του Αντύπα, τα λένε όλα: «Σε ήθελα να ζεις έστω και ερείπιο, σε μια γωνιά να βλέπω την σκιά σου, να νιώθω πως υπάρχει η καλοσύνη σου, παιδί να με κρατάς στην αγκαλιά σου…».