Και στραβός ο γιαλός και στραβά αρμενίζουμε-Της Νικολέτας Κατσιδήμα

Παράδειγμα 1ο:
Ο αρχηγός του πυροσβεστικού σώματος σε συνέντευξή του όσο οι πυρκαγιές μαίνονταν ευχαρίστησε τους πολιτικούς προϊσταμένους του για τη βοήθεια που του παρέχουν. Δεν είχε προηγηθεί σχετική ερώτηση. Στην ερώτηση δε για την κρισιμότητα της κατάστασης είπε πως η επιτόπια παρουσία του κι όχι ο εκ του μακρόθεν συντονισμός των επιχειρήσεων, αποτελεί απόδειξη για αυτό.

Και σκέφτομαι πως ένας πραγματικός αρχηγός ποτέ δε θεωρεί επαρκή τα μέσα που του παρέχονται για να κάνει το καθήκον του (πόσο μάλλον τα μέσα που υπάρχουν στη χώρα μας). Πάντα θέλει, πάντα ζητά το καλύτερο για να μπορεί να προστατέψει τις ζωές, τις περιουσίες των πολιτών, τη φύση.
Ό, τι δηλαδή έχει ορκιστεί ότι θα κάνει. Κι αν καταλαβαίνει πως δεν είναι ώρα για “γκρίνια” καθώς προέχει η μάχη με τις φλόγες, ενημερώνει για την κατάσταση, (για αυτά εν τέλει που τον ρωτούν) και δε σπεύδει να ευχαριστήσει τους πολιτικούς. Τόση πρεμούρα να ευχαριστήσει; Τον λυπήθηκα τον κακομοίρη. Κι όσο για την παρουσία του στο πεδίο της μάχης με τις φλόγες, αυτό δεν είναι για να υπογραμμίζεται. Υποτίθεται πως είναι αυτονόητο, όπως αντιλαμβανόμαστε από την ετυμολογία της λέξης αρχηγός (αρχή+άγω). Ο έχων την αρχή, την εξουσία, οδηγεί.

Παράδειγμα 2ο:
Ζητούσα από τον άγνωστο συνταξιδιώτη μου, στην αρχή ήπια κι ύστερα επίμονα, να μου δείξει τον αριθμό του εισιτηρίου του προκειμένου να εξακριβώσω αν τυχαία ή εσκεμμένα κατέλαβε τη διπλανή στη δική μου θέση στο σχεδόν άδειο υπεραστικό λεωφορείο. Είχα λόγο. Δεν μου το έδειχνε και τελικά εκνευρισμένος και λεκτικά αγενής, σηκώθηκε και κάθισε αλλού. Το εισιτήριο δε μου το έδειξε ποτέ. Πήγα στον οδηγό υποκινούμενη από μια ανάγκη να απολογηθώ γιατί επέμενα τόσο. Του εξήγησα χαμηλόφωνα την αιτία χωρίς όλες τις λεπτομέρειες. Κι αυτός μου είπε: «Ναι μωρέ, το κατάλαβα ότι κάτι τέτοιο θα τρέχει». Μάλιστα… το κατάλαβε. Αλλά όσο εγώ επέμενα ανήσυχη μην κάτσει τόσες ώρες δίπλα μου και συνεχίσει κι εκ του σύνεγγυς να κάνει αυτό που εκ του μακρόθεν έκανε κατά τη διάρκεια της αναμονής για επιβίβαση, όσο λοιπόν εγώ ανήσυχη επέμενα, δεν επενέβη. (Εκτιμώ πολύ τον ιπποτισμό, όποτε κι αν τον συναντώ -έχω βέβαια εξασκηθεί να μην τον χρειάζομαι. Αυτόν δηλαδή που προστατεύει χωρίς να έχει καμία αξίωση. Γιατί αν έχει δεν είναι ιπποτισμός. Και ξέρουμε όλοι τι είναι).

Παράδειγμα 3ο
Όποιοι με διεισδυτική ψυχογραφική ευκολία κι αμετακίνητη βεβαιότητα αναγνωρίζουν αμέσως και χωρίς προηγηθείσες αποδείξεις στις συμπεριφορές των άλλων χαρακτηριστικά όπως κακή πρόθεση, έπαρση, υποκρισία, φθόνο, ανώμαλη, υποβόσκουσα σκέψη, ναρκισσιστική διάθεση αυτοπροβολής κ.λπ. είναι που αυτοί πρώτοι τα κουβαλάνε μέσα τους. Στον πολύ στενό τους κύκλο, θέλοντας και μη, καθώς η αληθινή φύση του ανθρώπου δεν μπορεί να καταπιέζεται συνεχώς, το αποδεικνύουν έμπρακτα. Ίσως βέβαια να πιστεύουν πως εντοπίζοντάς τα πρώτοι στους άλλους, αηδιασμένοι φυσικά πάντα, διαλύουν τις υποψίες πως όλα αυτά χαρακτηρίζουν και τους ίδιους. Ποτέ τελικά η κακία δε διέθετε εξυπνάδα καθώς δεν κατανοούν πως αυτομάτως γίνονται ύποπτοι όλων αυτών. Τα παιδιά για παράδειγμα (κι όσοι είναι σαν κι αυτά) είναι αθώα, αγνά. Δεν πάει καν το μυαλό τους. Το κακό για τους ίδιους είναι πως τέτοια χαρακτηριστικά τα βλέπουν παντού γύρω τους. Ακόμα και σε αυτούς που δεν τα έχουν. Κι η μέγιστη τιμωρία τους είναι αυτή: να μην αναγνωρίζουν, όταν το βλέπουν, το κάλλος. Να ζουν μόνιμα στην κόλαση του εαυτού τους.