Πολιτικές συνάφειες-Γράφει ο Νίκος Γ. Σουγλέρης

Ένα νέο πολιτικό τοπίο διαμορφώνεται στην χώρα μας μετά την κίνηση του κ. Γ Παπανδρέου να διεκδικήσει την προεδρία του ΚΙΝΑΛ /ΠΑΣΟΚ! Μία υποψηφιότητα πρωτοφανής για τα πολιτικά μας χρονικά μιας και έχει ήδη υπάρξει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επί 10 χρόνια και πρωθυπουργός.

Ο Γιώργος Παπανδρέου λοιπόν ρίχνεται στην μάχη για την αρχηγία με το σύνθημα “Νέα Αρχή”! Σε μία αντίστοιχη μάχη έχει ριχτεί και ο πρόεδρος του ΣΎΡΙΖΑ που έχει αρχίσει τις προσυνεδριακές του εξορμήσεις εν όψει του συνεδρίου του κόμματός του.
Δεν γνωρίζω εάν, στην παρούσα φάση, ο Αλέξης Τσίπρας νοιώθει να απειλείται πολιτικά από μία ενδεχόμενη εκλογή του κ Παπανδρέου.
Τα ποσοστά του ΚΙΝΑΛ ήταν στις τελευταίες εκλογές κατά τρεις φορές μικρότερα από αυτά του ΣΎΡΙΖΑ. Το βέβαιο όμως είναι πως, αν κερδίσει ο Γιώργος Παπανδρέου, ο χώρος της Κέντροαριστεράς αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αναμένεται να παίξει σημαντικό ρόλο στην πολιτική μας σκηνή το επόμενο διάστημα. Το ζητούμενο και για τους δύο είναι ποιος θα πείσει τους ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς ότι είναι ικανότερος και καλύτερος απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Έργο δύσκολο μιας και ο πρωθυπουργός δείχνει να είναι πανίσχυρος παντού και σε ποσοστά και στην διαχείριση των προβλημάτων.
Προς το παρόν και οι δύο αντίπαλοι του αρέσκονται μόνο στην αρνητική κριτική! Και πως μπορεί να γίνει κάτι άλλο αφού και στο θέμα της πανδημίας σοβαρές προτάσεις, πέρα από τα όσα γίνονται και στην Ελλάδα και παγκοσμίως, δεν υπάρχουν.
Ας μην μιλήσουμε βέβαια για την πρόταση του κ Τσίπρα για επιστημονική επιτροπή κομματικών κομισαρίων, την αστειότητα της οποίας γρήγορα του επεσήμαναν κάποιοι σοβαροί άνθρωποι μέσα στο κόμμα του και την πήρε πίσω μιλώντας για παρεξήγηση Και στα άλλα όμως σοβαρά θέματα, οικονομία, δημόσια διοίκηση, ανάπτυξη και εξωτερική πολιτική δεν έχουν ακόμα πει κάτι φρέσκο και ρεαλιστικό για τους πολίτες και τη χώρα.
Το δυστύχημα και για τους δύο είναι πως έχουν προϊστορία στην διακυβέρνηση της χώρας που τους ακολουθεί. Και οι δύο υπήρξαν πρωθυπουργοί και μάλιστα μέτριοι. Ο ένας πίστεψε τις διαβεβαιώσεις του Στρος Καν, έτρεξε να πέσει στην αγκαλιά του ΔΝΤ και στα δύσκολα εγκατέλειψε το σκάφος εν μέσω τρικυμίας. Ο δεύτερος καβάλησε το κύμα της αγανάκτησης και έγινε Πρωθυπουργός για να προσγειωθεί σύντομα ανώμαλα με ένα τρίτο μνημόνιο μιλώντας για αυταπάτες -αφού πρώτα πρόλαβε και έκλεισε τις τράπεζες επιβάλλοντας capital controls. Για να μην μιλήσουμε και για το ναυάγιο του Μακεδονικού. Τα πράγματα είναι αρκετά κρίσιμα και για τους δύο αφού ο καθένας, για δικούς του λόγους, επιθυμεί διακαώς την εκλογή του στην αρχηγία. Και οι δύο μιλούν για το παρελθόν και την θητεία τους και θεωρούν πως έχουν αδικηθεί και δεν έχει αναγνωριστεί επαρκώς το έργο που προσέφεραν στη χώρα. Διακρίνω μία διαφορά στις προθέσεις των δύο: Ο κ Παπανδρέου μάλλον επιθυμεί δικαίωση και υστεροφημία. Από τις πρώτες του εμφανίσεις ως υποψήφιος προσπαθεί με κάθε τρόπο να διεγείρει την ΠΑΣΟΚικη νοσταλγία υπέρ του αλλά και ρητά σε βάρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ( κάτι στρατηγικώς αυτονόητο) με στόχο την παλιννόστηση των παλαιών ΠΑΣΟΚων που ψηφίζουν ΣΎΡΙΖΑ. Από την άλλη ο κ Τσίπρας μάλλον κατέχεται από ρεβανσιστικές επιδιώξεις, αν κρίνουμε από τα λεγόμενα και του ιδίου και πολλών άλλων, όπως ο κ Πολάκης, που προειδοποιούν πως: “Η άλλη φορά θα είναι αλλιώς” Το σίγουρο είναι πως, αν εκλεγεί ο Γιώργος Παπανδρέου, στις ερχόμενες εκλογές ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έχει απέναντί του δύο πρώην Πρωθυπουργούς που έχουν ήδη καταψηφιστεί από το εκλογικό σώμα. Θα είναι μία ενδιαφέρουσα εξέλιξη αφού έως σήμερα μόνο ο Ανδρέας Παπανδρέου κατάφερε να επιστρέψει νικηφόρα (το 1992) μετά από μία μεγάλη εκλογική ήττα. Ίδωμεν !!