Η long-COVID μπορεί να «προκαλέσει» διαβήτη

Την ανάγκη ελέγχου των ανθρώπων που νόσησαν με λοίμωξη COVID-19 έως και έναν χρόνο μετά το θετικό αποτέλεσμα προτείνουν οι ειδικοί, καθώς υπάρχει αυξημένος κίνδυνος ανάπτυξης Σακχαρώδους Διαβήτη τύπου 2. Αυτό είναι ένα από τα συμπεράσματα των επιστημόνων που επιχειρούν να ξεκλειδώσουν τα… μυστήρια του long-COVID και να εκτιμήσουν τις προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουν τα υγειονομικά συστήματα στη μετα-πανδημική εποχή.

«Φαίνεται πως τα άτομα με σακχαρώδη διαβήτη έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να νοσήσουν σοβαρά από COVID-19 ή και να καταλήξουν (3 έως 4 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο, όπως δείχνουν όλες οι μελέτες)» εξηγεί ο δρ Ανδρέας Μελιδώνης, πρόεδρος του Ελληνικού Κολλεγίου Μεταβολικών Νοσημάτων (ΕΚΟΜΕΝ) και συντονιστής διευθυντής Διαβητολογικού-Καρδιομεταβολικού Κέντρου Μetropolitan Hospital.

Όμως ο ειδικός επικαλείται πρόσφατα βιβλιογραφικά δεδομένα που δείχνουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης σακχαρώδους διαβήτη (ΣΔ) σε μη διαβητικά άτομα, στο πλαίσιο του συνδρόμου long-COVID.

Συγκεκριμένα, στο έγκυρο επιστημονικό περιοδικό «Lancet» στο τέλος Μαρτίου δημοσιεύθηκε μελέτη ανάλυσης μεγάλης βάσης δεδομένων στις ΗΠΑ όπου συγκρίθηκε ο κίνδυνος εμφάνισης σακχαρώδους διαβήτη σε 180.000 άτομα που νόσησαν από COVID-19 για έναν χρόνο μετά τη νόσησή τους, με τον αντίστοιχο κίνδυνο εμφάνισης σε 8.000.000 υγιούς πληθυσμού που δεν είχε νοσήσει στον αντίστοιχο χρόνο.

Τι διαπιστώθηκε; Ο κίνδυνος εμφάνισης σακχαρώδους διαβήτη (κατά 99% τύπου 2) στα άτομα που νόσησαν ήταν ιδιαίτερα αυξημένος (κατά 40%) και παρουσίαζε κυμαινόμενη από 31% έως και περισσότερο από 100% αύξηση, ανάλογα με την παρουσία ή μη παραγόντων κινδύνου όπως η ηλικία, ο δείκτης μάζας σώματος (BMI), ο προδιαβήτης κ.λπ. Επιπλέον, στα άτομα που χρειάστηκαν νοσηλεία ο κίνδυνος εμφάνισης σακχαρώδους διαβήτη στον έναν χρόνο παρακολούθησης ήταν αυξημένος κατά 173% και στα νοσηλευθέντα και διασωληνωμένα λόγω COVID-19 άτομα ήταν αυξημένος κατά 273%!

Εξαιρετικά ενδιαφέρον είναι όμως και το γεγονός ότι και τα άτομα που νόσησαν ήπια (δεν χρειάστηκαν νοσηλεία) παρουσίασαν κατά 25% αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης σακχαρώδους διαβήτη έναν χρόνο μετά στο πλαίσιο του συνδρόμου Long-COVID.

Την ίδια περίοδο, στο έγκυρο ιατρικό περιοδικό «Diabetologia» δημοσιεύθηκε ανάλογη μελέτη από γερμανική βάση δεδομένων όπου συγκρίθηκε η επίπτωση του σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2 σε πληθυσμό 35.856 ασθενών από COVID-19, έναν χρόνο μετά τη νόσησή τους, με την ανάλογη επίπτωση σε ίδιο αριθμό ασθενών που νόσησαν από λοίμωξη ανωτέρου αναπνευστικού (που δεν ήταν COVID-19). Και εδώ υπήρχε κατά 30% αυξημένη επίπτωση του σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2 στον πληθυσμό που νόσησε.

Υπάρχουν, εν τούτοις, όπως περιγράφει ο γιατρός, πολλά αναπάντητα ερωτήματα ακόμη. Για παράδειγμα, είναι άγνωστο εάν αυτός ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 μετά τη νοσηλεία είναι προϋπάρχων προδιαβήτης ή μη γνωστός διαβήτης που γίνεται φανερός μετά τη νόσηση. Επιπλέον, παραμένει άγνωστο εάν είναι  αναστρέψιμος αλλά και ποια είναι η βέλτιστη αγωγή και αντιμετώπισή του.

Ο έλεγχος αυτός θα πρέπει να γίνεται ανά τακτά διαστήματα έως έναν χρόνο μετά τη νοσηλεία (δεν έχουμε δεδομένα για αυξημένη εμφάνιση σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2 μετά από τον χρόνο από τη νοσηλεία). Ο έλεγχος του διαβήτη θα πρέπει να περιλαμβάνει, εκτός του σακχάρου νηστείας, τη δίωρη καμπύλη σακχάρου, που δίνει αξιόπιστα δεδομένα σχετικά με το ενδεχόμενο status του διαβήτη στο άτομο που ελέγχεται» καταλήγει ο δρ Μελιδώνης.